Сен ан салдын кайынды мунга болей,
Кус канатын кауырсын жырга болей.
Ак булттарды аспанда калыктаттын,
Дауысынмен шындарды нурга болей.
Жастык ани еди гой жастык думан,
Гул арманга омирлик гашык кылган.
Жасыл бакша орайтын айналаны,
Молдир сумен агынга арна толган.
Жастык един беретин жанга жалын,
Коктем-жазга конили алданатын.
Адал жаннын барине сене карап,
Алдай салса сенетін, танданатын! М.Карекенов

Сенi корсем, келе жаткан кошемен,
Бакыт куйiн бiр ерекше кешем мен.
Сенiн ыргак, ап-адемi журсiн,
Тербеп жатыр жолдын озiн тоселген.
Ай саулесiн, кун шуагын тогедi,
Ак бетiнен самал жел де обедi.
Жауын жауса, табигатты жанартып,
Молдiр тамшы келбетiне себедi.
Бар алемдi елестетiп сенiмен,
Таскын сезiм толкынына комiлем.
Аскар тау мен ну ормандар болсе де,
Сенiн бейнен маган жакын корiнген. М.Карекенов

Журегiнен шыкан ауен тамсандырган талайды,
Тындаган жан асем анiн шын талантка балайды.
Кайрат Нуртас тербетедi Казакстан даласын,
Комейiнен тогiледi каусар олен арайлы.
Мойындаумен тусiнелiк бiз осындай дарынды,
Алла берген шын онерде, Кайраттайын нар улды.
Мунмен сырлас,куанышпен кауышкан,
Ан салганда талай журек сурактары табылды.
Аншi анiн журектерге тускен бейне шок кылсын,
Каткан коптен кайгыларды куанышпен жок кылсын.
Онер суйген коп жандарга жетпей жатат жылылык,
Тусiнелiк аншi Кайрат журегiнiн соккысын! М.Карекенов

Казак кызы – букiл алем тiрегi,
Махаббат пен сезiм жарган журегi.
Уян мiнез, акылымен аспандай,
Елiн гулге орай журер унемi.
Казак кызы – кызыл арай ренi,
Коз моншагы нурга болей журедi.
Сулу болмыс, аккайынга уксатам,
Езу тартса, барша галам куледi.
Казак кызы – адамзаттын анасы,
Шырак алган даналардын данасы.
Ан шыркаса,бал сабиiн тербете,
Бiрге тындар улан-байтак даласы ! М.Карекенов

Куткар менi осек пенен создерден,
Кара ниет каргыс аткан коздерден.
Бала каздай тыгыламын койнына,
Сенен жылы создер гана iздегем.
Корга менi жаны кара жандардан,
Конiл колiн солар гана шандаган.
Ак журекпен суйгем адам баласын,
Менде ботен ой дегенiн болмаган.
Корга, куткар мына алем созiнен,
Сенен куат, сенен шуак сезiнем.
Кара ой мен арам ниет баспалап,
Жан журегiм кан жылаумен езiлген ... М. Карекенов

Онашада арманынмен сырластын,
Ол туралы келмес жанмен сырласкын.
Тагы коктем оте шыкты конiлсiз,
Бугiн тагы бiр кунiнмен коштастын.
Мунын сенiн оз еншiн гой буйырган,
Омiр жолы талай умiт киылган.
Аялдама, темiр жолдар, бекеттер,
Адамдардын тагдырлары жиылган.
Копен бiрге отiп жатыр гумырын,
Жасканшак сол мiнезiн мен кылыгын.
Жалгыз бiрак сырласып сол арманмен,
Коп козiнен онашага тыгылдын… М.Карекенов

Бiрде узiлiп, бiрде лаулай кудерiн,
Жок iздеумен мына омiрде жур едiн.
Бакыт деген айналдырсын басынды,
Гулден ауыр зат котерме тiлегiм.
Жалгыз Алла болып сенiн тiрегiн,
Кандай назiк, кандай сулу гул едiн.
Жаны егiз адам болсын касында,
Суйген колга оралсыншы бiлегiн.
Балбул жанган жаксылыкка ренiн,
Адал жаннын жер бетiнде бiрi едiн.
Армандарын орындалсын омiрде,
Мун дегендi бiлмесiншi журегiн! М.Карекенов