Откройте свой Мир!

Мы применяем рекомендательные технологии

Юрий Боровицкий

was last seen 18 December at 09:46

Минск, Беларусь

*** Над вусцішным лесам палотны аблокаў На ўсход ледзь жывыя плывуць. І сонцу за хмарамі так адзінока,

Write a message Подружиться Send gift

505 View
all

Unsubscribe from irrelevant news

To unsubscribe from another user's news, click the settings icon in this post and select the necessary option.

Все

Guestbook

Юрий Боровицкий wrote

18 December 2023 at 9:41

status.html

***
Над вусцішным лесам палотны аблокаў
На ўсход ледзь жывыя плывуць.
І сонцу за хмарамі так адзінока,
На захад ідзе, каб заснуць…

А дзень пралятае. Якая патрэба
Яму на аблокі глядзець,
На зімняе шэрае хмарнае неба,
На соснаў халодную медзь?..

На сённяшні дзень я гляджу з інтарэсам,
Хачу яму нешта сказаць…
А ён пралятае над вусцішным лесам…
Ці трэба аб ім шкадаваць?..

19. 02. 2018 г.

Нравится Комментировать

Юрий Боровицкий wrote

18 December 2023 at 9:38

status.html

***
Кроплі плаўна ляцяць з ледзяшоў.
І растуць ледзяшы ўжо на стрэхах.
Разумею, што дзень мой прайшоў.
Ледзяшы – гэта дня майго рэха.

Хутка скоціцца сонца за лес,
Над якім праплываюць хмурынкі.
Я гляджу на суседскі навес:
Ці то кропелькі, ці то слязінкі?

Яны падаюць там з ледзяшоў
Прама ў снег, што ляжыць пад навесам.
Мне шкада, што мой дзень адышоў
У бязмежную далеч за лесам.

14. 02. 2018 г.

Нравится Комментировать

Юрий Боровицкий added a post

18 December 2023 at 9:34

user-post.html

***
Ахутана снегам жыццё.
Засыпаны белым сцяжыны.
На іх недзе прэе лісцё…
Пра шчасце – мае успаміны.

Мой край дарагі, адпачні!
Бывай, мая жоўтая восень!
Па зімняй брыду цішыні
Да снегам замеценых сосен.

Нябёс выратоўны сугрэў
Снягамі ліецца на сосны…
Здаецца, зусім пастарэў,
Бо мама не вернецца ў вёсны…

Яны для яе – адгулі,
Дажджамі турбот адспявалі…
Па роднай гаротнай зямлі
Ўсё коцяцца снежныя хвалі…

Ахутана снегам жыццё,
Засыпаны шчасця сцяжыны…
Адчаю прыйшло пачуццё.
Пра маму – мае успаміны…

10. 02. 2018 г.

Нравится Комментировать

Юрий Боровицкий wrote

17 December 2023 at 13:54

status.html

***
Хочацца не проста цішыні,
Хочацца душэўнага спакою.
Дзякуй Богу, што няма вайны,
Дзякуй Богу, што яшчэ з табою.

Дзякуй Богу, што дае на хлеб,
На святло у хаце і на дровы,
А другіх не маю я патрэб,
Хоць і не зусім пустагаловы.

Абсалютнай прагну цішыні,
Нават песні новае не прагну
Ў час, калі душэўнай глыбіні
Спасцігаю плынь і бачу багну.

17. 12. 2023 г.

Нравится Комментировать

Юрий Боровицкий wrote

17 December 2023 at 13:11

status.html

***
Недзе там у халодных соснах
Заблудзіў мой заснежаны дзень.
Ён калісьці імчаў па вёснах,
Дзе ад бэзу пахучы цень.

А цяпер ён такі кароткі,
Як людскога жыцця прамень.
Там, дзе соснаў пад снегам лодкі,
Заблукаў мой зімовы дзень…

17. 12. 2017 г.

Нравится Комментировать

Юрий Боровицкий added a post

17 December 2023 at 11:45

user-post.html

***
Беларусь – матуля,
Украіна – цётка,
Дзе куе зязюля,
Дзяцел б’е чачотку.

Дзе спяваюць вербы
Нізка над вадою,
Дзе складаюць вершы
Пра мяне з табою.

Дзе каліны вецце
Хіліцца дадолу,
Дзе гуляе вецер
Ў полі без дазволу.

Дзе шумяць бярозы
Над магілай таты,
Дзе трашчаць марозы
І сумуюць хаты.

Рай мой безназоўны,
Нібы рукі мамы,
Дзе ўзыходзіць поўня
Для мяне таксама.

Дзе ручнік крыжамі
Вышывае грэчка,
Цёмнымі лясамі
Прабягае рэчка.

Дзе куе зязюля
Ў лесе напрадвесні,
Беларусь – матуля,
Украіна – песня.

17 снежня 2018 г.

Нравится Комментировать

Юрий Боровицкий wrote

17 December 2023 at 11:35

status.html

***
Ветрык снежня гне каліну,
Просіцца у мой пакой.
Я паэт напалавіну,
Калі зараз не з табой.

Думкі, думкі, думкі, думкі,
Нібы вецер за акном.
Мы шукаем ім прытулку,
Думкам мы шукаем дом.

Гне каліну свежы ветрык.
Што ён знае пра яе?
Так і я – пра кіламетры,
Калі побач нестае.

Нестае тваёй пяшчоты
І калінавай крыві.
Быць паэтам адзіноты?
У самоту не заві,
Ветрык снежня!

17. 12. 2018 г.

Нравится Комментировать

Юрий Боровицкий wrote

17 December 2023 at 11:09

status.html

***
Снежань. Кроплі на акне.
Снежань. Лёгкая адліга.
Цішыня патрэбна мне.
Для мяне яна, як кніга.

Я гартаю цішыню
І пішу яе таксама.
Спавядаюся акну,
Што глядзіць на купал храма.

Снежань. Лёгкая адліга.
Снежань. Кроплі на акне.
Снежнем выдадзена кніга,
Дзе ні слова пра мяне.

17. 12. 2023 г.

Нравится Комментировать

Юрий Боровицкий wrote

16 December 2023 at 20:32

status.html

***
На вуліцы ўжо ноч,
Бо зараз снежань,
Які так хутка свой
Канчае дзень,
Як быццам сук
На яблыні абрэжа,
Ці як спілуе
Яблыню пад пень.

На вуліцы ўжо ноч.
Каму пішу я?
Ужо паспелі
Мову спілаваць.
Нямы й глухі
Мой вершык не пачуе,
З якім дняваў
І буду начаваць...

16. 12. 2023 г.

Нравится Комментировать

Юрий Боровицкий wrote

15 December 2023 at 9:45

status.html

***
Бежанцам ад вайны

Туляюцца людзі па свеце,
Чужыя вуглы абціраюць,
Бо выбухі чуюцца недзе,
Бо недзе страляюць, страляюць...

Блукаюць па свеце без мэты.
Адна толькі мэта, каб выжыць.
Ізгоі блакітнай планеты,
Якая іх з мірам мурыжыць.

Блукаюць, туляюцца людзі,
Бягуць, уцякаюць ад смерці
І моляцца Богу аб цудзе -
На роднай зямельцы памерці,

Памерці на мірнай зямельцы,
На мілай, сваёй, незабыўнай.
Туляюцца зноў пагарэльцы
Няспынна, няспынна, няспынна...

14 - 15. 12. 2023 г.

Нравится Комментировать

Юрий Боровицкий wrote

11 December 2023 at 9:18

status.html

***
Шкадую, што ніколі не вярнуся
Ў той цёплы снежань, дзе зіма і я,
Дзе мяўкае мая "дзяўчынка" Дуся,
Галодная і шчырая мая.

Шкадую, што ніколі не вярнуся
Туды, дзе я – бяссонны маладзік –
Адно табе, адно табе клянуся
Ў каханні і гляджу на Божы лік,

Што на іконе ў прыцемках цямнее,
Калі дрыжыць на свечцы аганёк.
Я не вярнуся ў ноч, якая днее
І пакідае стол мой незнарок.

11. 12. 2018 г.

Нравится Комментировать

Юрий Боровицкий wrote

10 December 2023 at 15:25

status.html

***
Загразнеш машынай у снезе,
Лапату пакуль прынясеш,
У снег па калена улезеш,
Пакуль ты яго адграбеш,
Сусед у ДАІ ўжо пазвоніць
І скажа "закрылі праезд"...
А вецер зноў снегу нагоніць,
Засыпле машыну і лес...
Прышлюць "папярэджанне", пікне
І зноў замаўчыць тэлефон.
А радасць ад снегу не знікне,
Пяройдзе у казачны сон...
У снезе застылі асіны,
І сосны, і хата, і лес,
І людзі любімай Айчыны,
Якім перакрылі праезд...

10. 12. 2023 г.

Нравится Комментировать

Юрий Боровицкий wrote

10 December 2023 at 12:35

status.html

***
Так век аджыўшы, знікнуць з твару дня
І бацька твой, і маці, і радня…
І толькі сонца ўсё ніяк не знікне….
І трэба жыць, і, ведаю, прывыкне
Душа да дня без бацькі, без матулі…
Такі ўжо свет! І колькі б нас ні гнулі,
Нам трэба жыць – адмераныя дні,
Хаця на гэтым свеце мы… адны.

10. 12. 2020 г.

Нравится Комментировать

Юрий Боровицкий wrote

10 December 2023 at 12:29

status.html

***
У імглісты вечар снежня,
Дзе ні кропелькі ілжы,
Будзе Бог мой непазбежна
У душы – святло ў імжы.

Будзе Бог мой непазбежна
Моцы, сілы прыдаваць,
Каб любіць цябе бязмежна,
Каб усёй душой кахаць.

У імглісты вечар снежня
Ўсё ў імжы, адзін ліхтар
Свеціць, быццам ён бязгрэшны,
Быццам ён – мой Божы дар.

10. 12. 2018 г.

Нравится Комментировать

Юрий Боровицкий wrote

10 December 2023 at 12:23

status.html

***
Тчэцца посцілкаю белай
Дзень зімовы па палях,
Па саломе перапрэлай,
Прыдарожных кавылях.

Тчэцца посцілкай льняною
Дзень адліжны ўздоўж дарог
Цёплай снежаньскай парою
Неразгаданых трывог.

Тчэцца посцілкай адзінай
Мой маршрут – жыццёвы пуць.
Над любімаю Айчынай
Кветкі белыя цвітуць.

10. 12. 2018 г.

Нравится Комментировать

Юрий Боровицкий added a post

4 December 2023 at 13:01

user-post.html

***
Снег ляціць, і ляціць, і ляціць...
Сёння зноў праваслаўнае свята.
А душа за Айчыну баліць -
Агнястрэльная рана салдата.

Не заціхне пранізлівы боль...
У хлусні загразае Айчына,
І на рану душы, нібы соль,
Сыпле снег, а пад снегам каліна

Затаілася, моўчкі стаіць.
Можа, трэба й душы затаіцца,
Ды крывавіць яна і баліць...
О, як цяжка ёй з болем маліцца!

У хлусні загразае мой край,
У бязвер'я дрымучым балоце.
Снег ляціць на калінавы рай,
На крывавыя кроплі на плоце...

Снег ляціць, і ляціць, і ляціць...
Трэба жыць, за Айчыну маліцца,
А яна бы з іконы глядзіць
І не хоча з хлуснёю мірыцца... more…

Нравится Комментировать

Юрий Боровицкий wrote

4 December 2023 at 11:40

status.html

***
Снег ідзе, і ідзе, і ідзе...
Заўтра зноў праваслаўнае свята.
І жыццё, як кругі на вадзе,
Заціхае, а снежная вата

Ўсё ляціць, і ляціць, і ляціць...
Трэба жыць, і тварыць, і маліцца.
А Айчына глядзіць і маўчыць.
Трэба ў ёй і ў сабе затаіцца.

Затаіцца, прыпасці да шкла,
Да зімы прытуліцца душою,
Не згубіць ні сябе, ні цяпла
У Айчыне, што стала чужою.

Не мая, не мая, не мая...
Але трэба тварыць і маліцца,
Каб змагла калі-небудзь зямля
Чысцінёй тваіх слоў наталіцца.

03. 12. 2023 г.

Нравится Комментировать

Юрий Боровицкий wrote

4 December 2023 at 11:32

status.html

***
Мой снежаньскі дзень падмарозіў траву
І рэшткі нядаўняга снегу.
І хіліць бяроза на бок галаву:
Схіліў яе вецер з разбегу.

Чагосьці чакае мой снежань жывы.
Дай Бог, каб чакаў ён не смерці.
Дзіравую хустку з сівой галавы
Згубіла халоднае вецце.

Даўно ўжо ссівела яе галава,
І сталі ўжо бляклымі вочы.
Над ёй толькі неба, унізе – трава,
Ў жыцці – толькі зімнія ночы.

04. 12. 2017 г.

Нравится Комментировать

Юрий Боровицкий wrote

4 December 2023 at 11:07

status.html

***
Коцік спіць без задніх ног!
Хай бы верш пісаць памог!

Нешта шэпчуць капяжы…
Коцік, рыфму падкажы!

Уставай, тут недзе мыш!
Спіць без задніх ног малыш!

Льюцца кроплі з шэрых дахаў,
Разбіваюцца з размаху!

Нешта думаць мне лянота…
Паляжаць з катом ахвота!

Коцік спіць без задніх ног!
Хай бы верш пісаць памог!

Не, відаць, не дапаможа!
Памажы тады мне Божа!

04. 12. 2018 г.

Нравится Комментировать

Юрий Боровицкий wrote

4 December 2023 at 11:02

status.html

Раніца без рытму

Капае з дахаў, гарыць ліхтар,
У бабулі насупраць – агеньчык у хаце.
Гаўкнуў і ў будку схаваўся Мухтар,
Едзе машына па мокрай ваце.

Дожджык імжыць, і прыемны вецер,
Ціха шуміць шаша на Мінск.
Вытыркнуў бэз на дарогу вецце,
Дымок за машынай, і колаў піск.

Кубак гарбаты, бо чай з травою.
Цёпла – у хаце, цёпла ў душы,
Бо не адзін я, бо я з табою.
Пі моўчкі гарбату і верш пішы…

04. 12. 2018 г., Радашковічы