Сені  іздедім 
таулардан  бұлт  қаптаған,


Сені 
іздедім  белдерден  күн 
қақтаған.


Сені 
іздедім  құс  сайраған 
бақтардан.


Сені 
көрмей  әсте  тыным 
таппағам.


 


Сені 
іздедім  құла  жоннан, шөлдерден,


Сені 
іздедім   аққу  қонған 
көлдерден.


Сені 
іздедім  ұйытқып  соққан 
дауылдан,


Сені  іздедім  
көктемдегі  селдерден.


 


Сені 
іздеп,  кездім  бәрін 
гүл – бақтың,


Сені 
сұрап  төңірекке  тіл 
қаттым.


Көз 
алдымда  елес  болып 
сомдалған,


Қайдасың 
сен, қайдасың  сен  қымбаттым!!!

Қыз жанын ұғам десең, жаңылыспай,


Алдымен салмақты бол, алып-ұшпай.


Бүлкілі жүрегінің 
басқа шауып,


Сезілсін 
саған  деген  сағыныштай.


 


Саядай сабылғанмен іздерінен,


Сезімін білдірмейді ол сөздерімен.


Жүректің шарайнасы – қарашығы,


Көңілін оқығайсың көздерінен.

     Омір суру – сол бакыт!


 


Студенттік
- омірдін бал шактары,


Бугін
менен ол мулде алшактады.


Сол
саттерді ерекше сагынамын


Студентке
аке боп калсактагы.


 


Адам
жаны жастыкка умтылады,


Куантатын
алда коп кун тур алі.


Бал
кездердін кызыгы естен кетпес


Сагыныштан
журекке мун тунады.


 


Камшылаймын
конілді аркыраган,


Болашактын
багалы наркы маган.


Откен
кундер естелік...Алда мені


Нагыз
жастык кутіп тур жаркыраган.


 


Гумырында ошпестей ман уктырып,


Жанымызды бак журсін каныктырып.


Кун саулелі уміттер узілмесін,


Келер кунге коятын зарыктырып.


 


Пенде-гумыр тан сынды шуактанып,


Тус секілді толыгар куаттанып.


Батар кундей кызара кимастыкпен,


Кезектесіп гумырлар жур аттанып.


 


Килы дамін татумен тіршіліктін,


(Мына омірден отпеген курсініп кім?!)


Гажап омір суруге кулшыныппын...


Адам болу – сол бакыт..Бір сыр уктым!


 


М.Піржанулы    
31.03.2012.

ТҮС

Қазағымның айдарынан жел есті,
Ең дамыған 50 елмен теңесті.
Оза шапты, теңескен не, тәйірі,
Енді бәрі қазағыммен кеңесті.

Дарып бабалардан қалған бата нық,
Қателіктер жатыр түгел оталып.
Исі қазақ мәре-сәре боп жатыр,
Қазақ тілі – жаһандық тіл атанып.

Ауыл түгел теңелуде қаламен,
Жолдар тегіс, үйлер зәулім, дала кең.
Қариялар сөз қозғайды ескіден,
Енді карта ойнамайды баламен.

Жылу, жарық, бидай арзан , тиімді,
Өзімізде тігуде бар киімді.
Езге елдіктер қызыға да, қызғана
Бақылайтын сынды осы күйімді.

Іс қағаздар түгел қазақ тілінде,
Қарыштауда медицина, білім де.
Өзге ұлтша бөлектенген «ОРАЛМАН»
«БАУЫРЫМ» боп аталып жүр бүгінде.

Неткен бақыт, неткен шаттық... Тамсандым,
Көңілдене келер жиі ән салғым.
Қуанышым қойыныма сыймастан,
«Жаса мәңгі, Қазағым!»-деп, жар салдым.

Тербеліп тұр едім тәтті сезімде,
Өз даусымнан шошып кеттім өзім де.
Мұның бәрі түсім екен, әттең-ай,
Соны ұқтым, есім жиған кезімде.

Өкінішті..Ққалай ғана жәй табам,
Бұл түс өңге айналар деп айта алам.
Көздерімді жұмдым қайта еріксіз,
Тәтті түске ену үшін қайтадан.

М. Піржаұлы.

Сұлусың,
көріктісің, ақылдысың,


Аңсаған  арманыма 
жақынбысың.


Тірлікте  түк 
арманым  болмас  еді-ау,


Сен  болсаң 
өмірдегі  ең  "жақын 
кісім"!


 


Ару  сен, 
әдемі  сен,  сүйкімді 
сен,


Жарасар  әнсің десем, 
күйсің  десем.


Қол  жетпес 
Айым  болып,  Күнім 
болып,


"Ұрладың"  күлкімді 
сен,  ұйқымды  сен.


 


Баладым  құзар 
шыңға,  асқар  белге,


Дауылға,
бұрқасынға, самал-желге.


Бұлдырап,  сағым 
болған  аққу  құсым,


Оралшы  "Арман"  атты 
айдын  көлге!

Осындай ул-кыздардын ерлігі гой


Елді бір ту астына жигызганы.


КАЗАКка берілген бул бакыт еді


Бойына сонша орлік сыйгызганы!

Таптатпаған тұлғасын, намысын да,
Мүлде кетіп көрмеген салы суға.
Тауелібай төлімін-тұғыр берік,
Тұлпар-тұяқ табы бар шабысымда.

Аралаған елімді Қызыр бабам,
Қойнауы құт-Қызылқұм. Қызыл далам.
Бабалардан ұрпаққа мұра қалған,
Дәстүрім бар қаймағы бұзылмаған.

Тілін, салтын ширатқан сана, термен,
Ұрпақ өсіп келеді дана көрген.
Тауелібай халқына батыр Баукең:
«Нағыз қазақ осы»-деп, баға берген.

Есті ұлдары, арына шоқ қалаған,
Арулары ардан еш аттамаған.
Шабытына Шәмшінің қанат берген,
«Тамды Аруы»н жан бар ма, жаттамаған!?

Татулыққа дақ түссе Отанымда,
Маған бөтен байлық та, атағың да.
Өзімді ерек бақытты сезінемін
Орным болса осы елдің қатарында.

М.Піржанұлы.  25.04.2012 ж.

Кеш болганда ес жинаган тірлігін
Орнын немен толтырады казанын.
"Ауелден акырын бер"-деп халкыма,
Азан айтып, Аллага кол созамын!!!

О, Өлеңім – сәйгүлігім, 
тұмарлым,


Шабыс  берген  туар Ай мен шығар Күн.


Құдіретіңмен 
мені  баурап  келесің


Мүмкін  бір  күн 
тылсымыңды  ұғармын.


 


Куәсісің 
кездерімнің  мұңайған,


Сәулеленді 
өзіңменен  жыр-айнам.


Көңілімді 
күдікті  ойлар  күпті 
етсе,


Сенің  ширақ  серпініңмен 
тыңайғам.


 


Кейде  бабам  үгітіндей 
үн  бердің,


Серігі  еттің  кейде 
ұйқысыз  түндердің.


Сенің  түпсіз  тұңғиығың 
жеткізбей


Кейде  қалдым  төмпешінде 
міндердің.


 


Туласаң  да  айырылмаспын 
жалыңнан,


Мүмкін  
сәттер  күтер  мұңға 
малынған.


Мейлі  жаным  отқа 
орансын  жалыннан,


Нартәуекел,   салым 
суға  салынған,


Өрнектеймін 
өмірімді  өзіңмен


Қуат  алып  шабыт 
дейтін  балыңнан!


 


М.Піржанұлы. 19.01.2012 ж.

Тәңірім,
қандай сыйың бар...


 


Тәңірім, кеңістік бер, көсілейін,


Ширыққан бойды жазып, шешілейін.


Аламан бәйгеңде бір бағым сынап,


Сенің де мерейіңді өсірейін.


 


Тәңірім, қалам берші, жыр жазайын,


Паш етіп тарттырайын сыр сазайын.


Барымды бойға бүккен жайып салып,


Жүгімді жеңілдетіп, бір жасайын.


 


Тәңірім, сахна бер, ән салайын,


Жайнатып жабыққанның жан сарайын.


Алдында тыңдарманның бой көрсетіп,


Риза боп ықыласына, тамсанайын.


 


 


Тәңірім, ғұмыр берші мағыналы,


Мен шыққан жоталарым шағын әлі.


Қияны мекендейтін қыран сынды,


Көңілім биіктерді сағынады.


 


Тәңірім, таба етпе кемшілікке,


(Қасиетің бар ғой, жасар емшілік те!)


Сынай ғой өз жөніме қалдыр-дағы,


Адам боп жасайын бір кеңшілікте!


 


М. Піржанұлы. 18.04.2012 ж.

Күз...
Аспанды бұлт қаптаған,
Қабағын бір ашпайды.
Батар күн сырғақтаған,
Ертеңнен сыр ашпайды.

таңғы шық тоідап қалып,
Әйнекі қыраулаған.
Денемді ызғар қарып,
Сестеніп тұр-ау маған.

Бұтақты бұлбұл қонған,
Қарғалар иелепті.
Жүрекке жылу болған,
Әннен де кие кетті.

Жел болып жаналғышы,
Жан берді жапырақ та.
Таусылып амал, күші,
Айналар топыраққа.

Күн жиі нөсерлетіп,
Тамшылар ойнақтаған.
Кеткенін жаздың өтіп,
Күз келіп айғақтаған.

Жарқыным 
сені  алғаш  көргенде-ақ, ұнаттым,


Мен 
үшін  бейнең  мөлдір 
көзі  ғой  бұлақтың.


Сәби 
жүрегім  мінгенде  бақыт 
тұлпарын


Келмейді 
оны  сол  биігінен 
құлатқым.


 


Серігім 
болшы, сенен  осыны  сұранам,


Құрағым 
болшы,  жүрек  жамауын 
құраған.


Мәңгілік 
сені  аялап  қана 
өтетін,


Пәк 
көңіліңде  болу  керек 
қой  бір  адам.


 


Ақын 
емес  ем,  ақындыққа 
сен  үндедің,


Өзіңді 
ойлап  жүдеп  барамын 
күнбе – күн.


Көз 
алдымда  сен  болмасаң 
екіталай  ғой,


Шаттанып 
күліп,  бақытқа  бөгіп 
жүрмегім.


 


Гүл 
болсаң  егер, бағбаның  болып 
құшайын,


Аққу 
құс  болсаң,  сыңарың 
болып  ұшайын.


Жеңімпаз 
болсаң  халық  алдында 
жырыңмен,


Жанкүйер 
болып  құттықтап,  қолың 
қысайын.


 


Жүрек 
лүпілін  жолдадым  адал 
сезіммен,


Қарайсың 
күліп,  нұр  себелетіп 
көзіңнен.


Алдыңда 
бейне  кінәлі  жандай 
қобалжып,


Мендей 
бір  ғаріп, күтеді  хабар 
өзіңнен!

Ата
анам – бақытым





Өмірде  мына,  сендерден 
қымбат  жан  бар 
ма,


Біз  үшін  жүрсің 
түндерді  жалғап  таңдарға.


Балаларыңның 
бақыты  үшін  әрқашан


Созасың  қолды  асу 
бермейтін  заңғарға.


 


Тұрмыстың 
нәрін  перзентіме  деп 
жинаған,


Амандықтарың 
Алладан  келген  сый 
маған.


Самайға 
қонған  ақ  қыраулардың 
есесін,


Қайыра  алар  күш 
таба  алмай  қиналам.


 


Өздерің  менің  арқамды 
сүйер  асқарым,


Қорғадың 
талай,  соғарда  басты 
тасқа  мың.


Таңдауға 
түссе  балаларыңмен  өз 
жаның,


Білемін  анық,  тұрмасың 
ойлап  бас  қамын.


 


Орталарыңда 
еркелеп  өскен  балаңмын,


Маңдайға 
түскен  әжімдеріңе  алаңмын.


Төгілген 
тердің  зейнетін  көріп 
жүріңдер


Жатса  да  тұрса, 
тілегі  осы  балаңның!

 Ер бары ел камын жер, шын-ак шыгар,
Кун жакын кoсем кокке кун ап шыгар.
Унемі ак-карасын катар тарткан,
Тагдырдан бул да келген сынак шыгар.
Орамалдай жылуы болмаса да
Такиялар кобейген тымаксынар.
Казактын жігері еш жасымаган,
Жасытам деген белден бір-ак сынар.

Тұншыққан тілек, сыздаған жүрек өзіңнен қалған естелік,


Бал жүзің күлген жанымды тілген, жүргейсің соны ескеріп.


Арылған күзден, бақытты бізден өмірде бір жан болмас ед,


Түнертіп  таңды,
қинадың жанды бақшама менің кеш келіп.


 


Уақыттың  дені  аңсаумен 
сені  өтуде..  Үміт 
артамын,


Бақыттың  кені,
жанымның  емі, сені аңсап атар әр таңым.


Тұндырған мұңды, екі көз сынды бір-бірін көру жазбаған


Тағдырға налып, жалындай жанып, ғашықтық зарын тартамын.


 


Өмірім мәні, көңілім сәні сен болдың, Ару пішінде,


Мекендеп жанды орнадың мәңгі,. Түсін сен, мейлі түсінбе.


 Елес боп қалған,
есімді алған сен едің менің Арманым


Жайнап бұл жалған, өзіңмен болған бақыттымын мен түсімде!

Е-ркекті сен айыптама, қалатын мәңгі жігіт боп,
Р-айынан қайтпас сірә, кезенсеңде күдікті оқ.
К-өңіліңді шаттандырар талпындырған үміт боп,
Е-ртеңіңе көрік берер, көңілденсе күліп тек,
К-үтеді бап баладайын, басым бола жүріп кеп.

Өзім  туралы...


 


Көңілім  алаңдаулы,
күдікті, күпті  ойдан,


Қаперсіз, қамсыз 
сәттер  араздап,  шықты 
бойдан.


Мен  жиі  өз-өзімді 
түнертіп  жүргендеймін,


Адамдай  күліп  барып, күңіреніп  қайтар 
тойдан.


 


Ертеңге  асығамын, қойғандай  есемді 
үйіп,


Асқарға  асыламын, болса  да 
жотам  биік.


Бастағы  бақытымды 
болмашы  санаймын  да,


Әлемнің  тауқыметін 
аламын  бойға  жиып.


 


Күнімді  күліп  тұрған 
қолымнан  түнертемін,


Қайғымен 
аяқталар  қиялда  кіл, 
ертегім.


Бәйгеде 
бәстесетін  тұлпардай  тың 
болсам  да


Мәстектей, 
жүріс  өнбес,  ит 
тартқан  тілерсегін.


 


Үнемі  мен 
осылай, тірлікті  қиындатам,


Сәттерді  жаймашуақ, әп-сәтте  құйындатам.


Ол  рас 
бақыттан  да  емеспін 
құралақан,


Дегенмен,..  Тағдыр 
маған  атаған  сыйың 
қатаң!


 


М.Піржанұлы.  23.01.2012 ж.

Мүмкін ұмытармын...

Сол сәттер оралар есіме,
Сезімді жазатын есіле.
Біріміз артықтау сөз айтсақ,
Біріміз қарайтын кешіре.

Жемісім тәттірек болар ма ед,
Бақшама келдің сен кешіге.
Соншалық сынағын тосқандай
Тағдырым қалғандай өшіге.

Жаныма ойылып жазылған
Атыңды алам ба өшіре?!
Қанымды тасытып жүрегім,
Бұлқынар тамырым тесіле.
Ол сорлы қайда да барады..
Мәңгілік қамалған төсіме...

Амалсыз ілесіп кетермін,
Өксіткен өмірдің көшіне.
Өткенім өзекті жандырып,
Өртеуде өкініш пешіне.

Өзіңсіз өмірде мән бар ма,
Тірлікке телмірем несіне.
Жүректің шоғы өшіп күл болса,
Мүмкін сен түспессің есіме.. Мүмкін....

Арғымақ көңіл

Түлікте жылқыдайын сұлу бар ма,
Сұқтанар сымбатына сұлулар да.
Жігітті жолда жалғыз қалдырмайды,
Тәнде қимыл, қанында жылу барда.

Бәйгеге жаратқанда таң асырып,
Сулықты шайнап тұрар аласұрып.
Бой терден, іш тезектен тазаланып,
Суыса, озар топтан дара шығып.

Келгенде қолыңа ер-тоқым алып,
Керемет, бұрылғаны оқыранып.
Жүгенге басын да өзі ұсынады,
Қойғандай ойыңды іштей оқып алып.

Тебінсең, құптағандай көсіледі,
Тұяққа тиген тас та тесіледі.
Дүбірі дүниені дүр сілкінтіп,
Құйрығы, жалы желмен есіледі.

Сүймейтін жан бар ма екен тай-құлынын,
Айтсаңда жалықпайсың қай қылығын.
Қазақтың қанаты боп жүре берші
Тұлпарым, арғымағым, сәйгүлігім!

М.Піржанұлы.
06.02.2013 ж.

Тарихы терең Таразға,
Тамсанып жүрген жан аз ба.
Жаныңа шуақ құятын,
Жалындай атар таңы аз ба!

Шомылар болсаң Таласқа,
Тұңғиығымен таласпа.
Жамбылға шабыт дарытқан,
Есімі мәлім Алашқа.

Тұндырған нұрға алабын,
Киесін дархан даланың.
Айтуға тілім байланып,
Жеткізе алмай тұр қаламым.

Ұлдарды балуан білекті,
Барыстай етіп түлетті.
Қыздары тәтті қылықпен,
Жаулаған жұмыр жүректі.

Жанашырлықтан тосылмай,
Қонағын күтер досындай.
Тараздықтардың барлығы,
Дара боп туған, осындай.

М.Піржанұлы.

Бағытым Арман аралы

Қиялымның мініп алып кемесін,
Тартып кеттім  аралына Арманның.
Елең қылмай теңіз толқын-дөңесін,
Бағытымды сертім етіп алғанмын.

Жәй-күйімді ұғынғандай теңіз де,
Толқынымен сипар кеме сауырын.
Қол бұлғаймын артта қалған тең ізге,
Қалдырғандай сонда жүктің ауырын.

Шоршып балық, сапарымды құптайды,
Шағалалар шаттық әнге салады.
Үміт, Жігер сенімімді нықтайды,
Солар мәңгі серігім боп қалады.

Шошытпайды жапқан бұлт та күн көзін,
Жел барында. Теңіз желсіз болған ба?!
Бағытымнан қайтара алмас сын, тезің,
Арман-арал бой көрсетіп тұрғанда!

М.Піржанұлы. 19.04.2012 ж.