Туған күнім-Ата-анамның мерекесі! Жанжігіт Омархан. 03.04.2012

«Байқаймысың,
Байқаймысың
Мына ғажап тамашаны:
Бip адамға байланысты бip адамның болашағы».

Мұхтар Шаханов.


Туған күнім-Ата-анамның мерекесі!



Кіріспе: (Кәсіби жазушы емеспін, кемшілігін кешіріңіздер)

Көктемнің мамыражай шуақты күнінде, дәлірек айтсақ, мың тоғыз жүз сексен сегізінші жылдың, сәуірінің төрті күні, ШҚО, Тарбағатай ауданы, Үштөбе ауылында, «Өкпетінің» баурайында, «Қызылтастың» қойнауында, «Желдіқараның» етегінде өмірге келіппін.

Асыл Әкем-Абзалбек пен Аяулы Анам-Армияштың тұла бойы тұңғышын асыға күткендіктерінен бе, жоқ әлде, өзім о бастан шыдамсыз ба екенмін, әйтеуір, жатырда жатқаныма жеті ай толғанда, Атам-Бөкейбек пен Әжем-Күлшәкеннің (шын есімі Күлшаһар) сағынышын сарғайтпайын деп туа салыппын. Ол кезде, перзентхана ауылдан қырық шақырым жерде орналасқан округ орталығы «Қызылкесікте» болатын. Енді, сол перзентханадағы бір қызық жайды баяндайын берейін.

Анашым, жеті ай, жеті күн көтерген жаман ұлына елқатарлы толғатып, босанғанда, мен бейбақ үн-түнсіз жата беріппін. Сол сәтте, іңгәләған сәби үнін естігісі келіп жатқан анамның көңілін, дәрігерлердің «бала өлі» деген дауысы су сепкендей баса беріпті. Дәрігер апайлар анамның көзінше мені «көк пакетке» салып есіктің босағасына тастап, өз жұмыстарын жалғастыра берсе керек, кенет есік ашылып, сол кездегі аурухананың Бас дәрігері Әскен Қазыбаев кіріп келіп «Бала қайда» дауыстапты. Ақ халаттылардың біреуі орынынан тұрып «осы шалда жағаласып жүреді екен» деген кекесінмен «бала өліп қалған» деп жауап беріпті. Ашуға булыққан Әскен атам «Бала өліп қалғаны несі, кеше ғана мен анасының тамырын ұстап тексергенде тірі болатын, сілкіңдер баланы» деп айғайлап есікті жаба салыпты. Сонда, көп дәрігердің бірі бұрышта жатқан «көк пакеттен» мені суырып алып, аяғымнан ұстап сілкіп жібергенде, жарық дүниеге жарылыс әкелгендей «шырылдап» қоя берген екенмін...

Мұның бәрі бір Алланың қолындағы жазмыштан кішкентай ғана үзінді. Бәрінен де, сол жердегі Анашымның «бала өлі» деген дәрігердің дауысынан, мен жылағанға дейінгі уақыттың аралығында қалай қиналғанын есіне түсіріп, және «сенің дауысыңды естігенде бәрін ұмытып кеттім» дегені әр айтқан сайын шексіз мейіріміне мәңгілік қарыздар екенімді сезіндіріп, жанарыма жас үйіреді.

Бұл ойтолғаудың басында тұрған Мұхтар Шахановтың жыр жолдарының мағынасын енді түсініп отырған шығарсыздар. Себебі, сол өлең жолдарын оқыған сайын, Жаратқан Аллаға шүкір деймін де, қазір Қызылкесіктің қабырғалы қара шалдарының қатарын толықтырып жүрген Қазыбаев Әскен атама «Рахмет» айтам. Ол кісінің адам тамырын ұстап, сырқатын дәл айтуы көріпкелдігі емес, асқан білімділігі. Өйткені, Әскен атамның ауылдан қойып берген «диагнозы» Астананың төріндегі жаңа заманның аппараттарымен дәлме-дәл келетініне күллі жұрт куә!

Хош, сонымен, «Бөкейбектің келіні босаныпты, баласы жеті айлық екен» деген ақпарат тау-тасты аралап, бетеге-жусанның арасымен, ауыл халқының желден жүйрік «хабар тарату құралының» арқасында бірер сағатқа жетпей, көрші-қолаң төсек тартып, ауырып жатқан ардагер атамнан сүйінші сұрапты. Ал, Әкемнен ұлды болдың деген жаңалықты естіген қалай қуандыңыз десем, әлі күнге дейін айтып жеткізе алмайды. Оның себебі де бар, өйткені, әкесі ауырып жатып, яғни, Атам «әйелің қыз тапса есімін Күлғайша қоясың, ал, егер ұл тауып бойында жаны бар болса Жанжігіт немесе Нұрдәулет қоясың» деген екен.

Сөйтіп, азан шақырып атымды қойған жарықтық Атам, төрт айлығымда бақиға аттаныпты. Осы әңгіменің бәрін, құлағыма құйып, санама сіңірген ардақты Әжем он екі жасымда дүниеден озды. «Жазмыштан, озмыш жоқ»...

Міне, бүгін жиырма төртке толдым. Тәубә! Қасымда әлдилеп өсірген әке-шешем, Құдай бере салған қарындасым және қос інім, сүйген жарым, адал достарым бар. Алла тіл-көзден сақтасын!

Кеттік тойлатайық...

Тамаша, бауырым! Ары карай ангиме,олендерин кобоие берсын!!!