Откройте свой Мир!

 

     Ба номи худои таоло

 

     Ахзоби исломи дар тангнои сиёси

     Албатта маншаъи ин эродхо ва интикодхо  як навъи бадгумони ва беиътимоди нисбат ба гарб аст, ки аз зиддияти онхо бо ислом ва даххо сол истеъмори кишвархои исломи ва пуштибонии онхо аз режимхои диктотурии мусаллат бар ин кишвархо ва китмони зулмхо ва тарвичи беадолатихои хосил шуда аст, ки бар милали мусалмон ва харакатхои исломи раво доштаанд.

     Аз тарафи дигар бештари харакатхои исломи дар зери фишори дектотурхо ба сар мебаранд ва дар хамин хол низ мусалмонон аз неъмати озоди ва тааддуду танвеъи сиёси  ва демократи бебахраанд ва ба хамин далел куллияи харакатхои исломи чуз дар чанд кишвари маъдуд дар хамон мархалаи даъват ва таквини афрод ва фаъолиятхои зери замини боки мондаанд (натавонистаанд аз тарики конуни фаъолияти озодонаи ахзоб вориди умури сиёсиву ичтимоъи шаванд ва фаъолияти ошкор дошата бошанд). Мусалламан ин ахзоби исломи дар ин мархала  бештар ба умури акида ва ибодат ва ахлок мепардозанд, аммо сиёсат ва хукумат бештар ба хавзаи мутагаййирот ва масолехи омма марбут мешавад ва факат усули аввалияи он собит ва муайян шуда ва тафсили онхо вориди хавзаи ичтиходот мегардад ва хамвора нигаришхо ва назарийётро металабад

 

    Ба номи худованди азизу мехрубон

 

    Системаи сиёсии ислом ва асри хозир

 

    Акнун чои он аст, ки бипурсем; оё ислом хамон тавр, ки дар асри хулафои рошидин ва чандин карн баъд тавонист як системи муваффак ва пешрафтаро ба вучуд оварад, боз хам хохад тавонист бо тахаввулот хамоханг шавад ва иктидори худро ба исбот расонад  ва саъодати чавомиашро ракам занад.

    Дар посух ба сарохат метавон гуфт, ки; оре Ислом метавонад ба хуби асри хозирро мадди назар карор дихад ва бо авзоъ ва шароити чадид бархурди мусбат дошта бошад ва аз абзорхои демократикии гарб дар он умуре, ки мувофикат ба усулаш дошта бошад, бахра гирад ва бо рухи Исломи биёмезад ва усули умумии системаи сиёсии худро дар сахнаи вокеъ тахкик бахшад ва дар айни хол чавомеъи хешро низ аз чанбахои манфии фалсафаи моддигари ва худпарасти ва ишбоъи бехад ва махсур намудани шахавот ва тихи шудан аз арзишхои маънави масун дорад.

     Аммо ончи мучиби шигифти аст, ин аст, ки  хокимони давр баъид медонанд, ки Ислом аз чунин системаи сиёси бархурдор бошад, ки битавонад дар ин аср ба шеваи мудрин умури чавомеъи худро ва адолату озоди ва рифохи матлубро барояшон фарохамсозад! Нигариши онхо нисбат ба Ислом хамон нигариши гарб аст ба дин. Дар холе, ки ислом дини бо он мафхум гарби нест. Ба ин маъни, ки хамчун масехият танхо ба буъди рухиву ахлоки ва ба робитаи худо ва инсон ва подошу кайфари охират иктифо намемояд, балки ислом дар канори ин маворид ба зиндагии дуняви ва умури хукумати  комилан таваччух дорад ва ахамияти зиёде барои он коил аст ва дасти кам аз лихози теория як мабонии системаи сиёсиро равиш сохта аст. Аз тарафи дигар бо мутолиъаи ичмолии таърихи исломи аз замони зухури он то огози карни бистум дархохем ёфт, ки Ислом аз лихози практики тавониста аст давлат ва хукумат ташкил дихад ва дар тайи чахордах сада бо шевахои мухталиф бахши зиндагии кисме аз чахонро идора кунад.

     Мумкин аст бархе аз чарёнхои исломи низ ба ин кабил мавзуъот ва ба вижа ба масъалаи тааддуди ахзоби сиёси ва истифода аз равишхои демократи ва интиколи кудрати эрод бигиранд.

 

    Ба номи худованди азизу мехрубон

 

    Сохтори сиёсии Ислом

 

    МУКАДДИМА

    Сохтори сиёсии Ислом, дар муддати замони беш аз хазор сол, хамвора бо вокеиёти зиндагии чомеъахои худ ру ба ру буда ва тавонистааст шароити мухталиф ва тахвилоти онро ба  хуби пушиш дода ва рохкорихои муносиб барои он ироа намуда ва дар ин росто аз тачоруб ва равишхои идораи хукуматхои чавомеъи пиромуни худ низ бахра бурда аст.

     Лихоз кардани савобит ва мутагаййирот дар теори сиёси аз илали асли ва аввалияи муваффакияти Ислом дар ин замина будааст. Бадин сон, ки дар буъди ташкили давлат ва сохтори умури хукумат ва ниходхои хукумати, ба баёни ичмолии кавоид ва мабонии он басанда карда аст ва мехонизмхои ичрои онро бар ухдаи худи инсон нихода аст, то битивонад дар хар асре ба фарохури шароит, имконоти лозиму муносибро чихати амали намудани он  мабони фарохам намояд.

    Имруза хаёти ичтимоъи, иктисодию сиёсии хамаи чавомеъ ба таври густурдае тахвил ёфта аст ва авзоъу шароити тозае падид омада аст, лизо системи сиёси низ дастхуши тагйироти фаровоне гаштааст, то хамчунон кодир бошад умури мухталифи чавомеъу зиндагии инсонхоро сомондехи намояд.

     Мусалламан дар гарб гомхои баланде дар ин масир бардошта шуда аст, чунон, ки тавонистаанд равишхои демократикиро дар интихобот ва дар заминаи тааддуди ахзоб ва инкилоби кудрат ба мавриди ичро бигзаронанд ва аз хамин лихоз низ то худуди зиёде дар сомондихи ва идораи умури чавомеъи худ муваффак буданд ва тавонистаанд миллатхои худро аз чангхои дохили ва кодтахои низоми ва соири услубхои диктотури ва хушунатомез хифз намоянд.

 

 

     Ба номи худованди чону хирад

     ВАХДАТИ УММАТ

     Вахдати уммати ислом як амри зарурй ва неъмати илохй аст, ки барои ба даст овардани он бояд кушиш намуд ва сабабхои онро, ки пайравии авомири илохи ва чанг задан ба Куръону суннат мебошад, бояд анчом дод, то худои таоло онро ато фармояд. Худованд мефармояд:

هو الذي أيّدك بنصره و بالمؤمنين و ألّف بين قلوبهم, لو أنفقت ما في الأرض جميعا ما ألّفت بين قلوبهم ولكنّ الله ألّف بينهم.

   "Он худованд аст, ки дастгирй кард туро бо нусраташ ва бо муъминон ва байни дилхои онон улфат дод. Агар тамоми дороии заминро ба харч медодй, наметавонистй байни дилхои онон улфат бидихй, валекин улфат дод байни дилхои онон."

اذكروا نعمة الله عليكم إذ كنتم أعداء فألّف بين قلوبكم فأصبحتم بنعمته إخوانا, و كنتم علي شفا حفرة من النار فأنقذكم منها.

   "Ба ёд оред неъмати Аллохро, ки бар шумо ато кардааст онгох, ки будед душманони хамдигар, пас байни калбхои шумо улфат андохт, то бо ин неъмати худованд бародарон гаштед ва будед бар лаби вартае аз оташ, сипас шуморо аз он начот дод."

 

     Сабаби асосии тафрика ва аз хам чудоии муъминон худи хизбгароёнанд ва боз онхоянд, ки бештар аз дигарон доир ба вахдати уммат сухан меронанд, то чурми худро ихфо созанд. Сазовор нест, ки онон доир ба вахдат харф зананд, чун уммати вохидро ба ахзоби мухталиф таксим намуданд ва чехраи беолоиши исломро догдор карданд.

     Суханхои гаронкадри Ибни Таймия, ки дар он замони пешин гуфтааст, ба даврони мо мувофик аст: "Харгох мардум Куръону суннатро канора гузоранд, ночор ба чамоатхову гуруххо таксим мешаванд ва байни уммат ихтилоф вокеъ мегардад."

     Дар хакикат зиёд ва мухталиф будани хизбхо сабаб мешавад, ки манхачу равияхои гуногун ва назарияхои мухталиф ба вучуд ояд.

     Мусалмонон хама роху равишро тачриба карданду ба натичае нарасиданд, пас бояд рохи ягонаи бозгашт ба китобу суннат ва тарки хама ахзобу чамоатхоро низ тачриба кунанд, то кафили вахдат будани онро дарк кунанд.

 

 

 

     Дар назари хизб хамаи муъминон гунахкоранд

     Тахририён хамаи мусалмонони ин замонро гунахкор мехисобанд, зеро онхо халифа надоранд... Бе он, ки фарк гузоранд байни очизии шахс ва кудрати у. Ба ин раъяшон аз хадиси оход (вохид) истидлол мекунанд, дар холе, ки истидлол аз онро чоиз намедонанд. Оё ба онхо чоиз асту ба дигарон чоиз нест?!

     Далели онон ин хадис ин аст: "Харки бимирад дар холе, ки бар гардананш байъат набошад, марги у марги чохилият аст." (Ривояти Муслим).

     Хадисро комилан ривоят намекунанд, зеро кисми аввали хадис истидлоли ононро ба шак меандозад:

   "Харки аз итоати сардораш сарпечй кунад, рузи киёмат дар холе бо худо мулокй мешавад, ки хуччате надорад."

     Ва дар ривояти дигар аз Хузайфа (р):

   "Бо гурухи муъминон ва сардори онон бош!" Пурсид: "Агар онхо пешво ва сардоре надошта бошанд?" Паёмбар (с) фармуд: "Аз хамаи гуруххову чамоатхо дур бош, агарчи дар ин хол (ба ту марг расад ва) бо худо мулокот кунй." (Бухорй ва Муслим).

     Дар ривояти дигар аз Ибни Аббос омадааст, ки паёмбар (с) фармуданд: "Харки аз амираш амри нописандеро дид, пас бар он сабр кунад. Харки ба андозаи як вачаб алайхи султон хуруч кунад ва дар он хол бимирад, мурдани у мурдани чохилият аст."

     Ин хадисхо ба итоати амир амр мекунад, агар вучуд дошта бошад. Маънии хадис ин нест, ки харки дар замоне бимирад, ки дар он чамоат ва имоми муъминон вучуд надошта бошад, мурдани у чохилият бошад, ба далели ривояти Хузайфа, ки зикр шуд. Гунохи мардуми авом чист, агар дар он замон халифа вучуд надошта бошад?

     Худованд мефармояд:

لا يكلّف الله نفسا إلا وسعها.

    "Худованд касеро ба амре мукаллаф намекунад, магар ба он амре, ки ба ичрои он тавоной дошта бошад."

 

     Метавон гуфт, ки уммат гунахкор аст, гунохи тарки даъват исломй, ки бузургтар аз гунохи барпо накардани хилофат аст. Зеро хар шахси мусалмон метавонад ин амрро ба кадри тавоноияш ичро кунад.

     Аксарияти мардуми чахони имруз аз хакикати дини мубини ислом бехабаранд, ба вижа ононе, ки дар кишвархои гайри исломй сукунат доранд. Пас гунохи нарасонидани даъвати исломй ба онон ба гардани кист?

     Дар ин вакт, ки нидои сохтакоронаи вахдати уммат аз ин чамоатхо сар мезанад, бояд гамхорони уммат пеш аз хама ба суи поксозии мусалмонон аз ширку бидъатхо ва пас аз он ба суи вахдат даъват кунанд. Зеро акидаи сахехи исломй метавонад хамагонро зери шиори тавхид муттахид созад.

 

Ало ай ҷавонони бедордил
Кунун сар буланд кун зи обу зи гил
Кунун вақти бар по шудан даррасид
Бубояд ки гулҳои уммед чид.
Ватан аз ману ту бувад пойдор
Чаро пас насозем ба ин ихтибор
Чаро ай ҷавонон ҷудои кунем
Барои ватан бевафои кунем.
Аз инҷову онҷои будан магу
Зи ваҳдат, зи пайвстагиҳо бигу
Хамушиву беэьтинои дигар
Бирафту биомад кунун болу пар.
Кунун бояд аз дасти ин золимон
Аз ин хоҷагону аз ин муфлисон
Аз ин навкарони худобехабар
Ки худро фидо кардаанд баҳри зар
Раҳои биҷуему озодиро
Рафоқат, ҳақиқат, худоёдиро
Бубин шоирону адибони мо
Зи аслу асолат шудаанд чудо
Ҳама гашта маддоҳи болоиҳо
Ҳама гунгу куру кару бенаво
Куҷо аст Саъди, ки лаб во кунад
Алайҳи чунинҳо садоҳо кунад
Ба тири қалам синаҳо бишканад
Ба мардум сабоҳи сафо оварад
Куҷо аст Бозори бозорёб
Ки бедор созад ҳама аҳли хоб
Дарего, дар ин кишвари номдор
Ҳама гашта беному бешаҳриёр
Кучо аст Турсони дур аз ватан
Хамон нури чашму хамон рухи тан
Бубинад, ки фарханги бегонае
Тахочум намуда ба хар хонае
Рабуда аз эшон хам оину дин
Намуда ба эшон чунону чунин.
Ба тиру туфангу сипар омада
Ба миллат ба кишвар хатар омада
Ба расму русуму назар омада
Ба дунёи мардум зарар омада
Ало ай ҷавони ҷавонқалби ман
Биё ай далеру шуҷои миҳан
Биё инқилобе ба бор оварем
Ҳама золимонро ба дор оварем
Кунун сар буланд кун аз он рахтахоб
Ба майдони хакку хакикат шитоб
Ватанро чу дида нигаҳбон шавем
Адуяш бигирему вайрон кунем
...Худо Хофиз...

 

    Ба номи худое, ки хирад офарид

 

     Хизби Тахрир ва МАСЪАЛАИ ХИЛОФАТ

     Максуди асосй аз офариниши инсонхо барпо кардани хилофат набуда, балки ба ягонагй ибодат кардан ба Аллох таоло ва ширк наовардан ба у мебошад. Тавхид гоя ва хилофат васила аст.

     Эхтимоми хизби тахрир ба хилофат ба андозае зиёд аст, ки чониби акида ва тавхидро канор гузоштааст. Гуё хама масоиби уммат аз зоеъ шудани хилофат бошад. Аз интишори ширку бидъатхо, ки сабаби асосии заволи хилофат аст, харфе ба миён намеорад.

     Шакке нест, ки хилофат матлаби мухимми уммат аст, ки бо киёми он ба азамати собики худ бармегардад. Бо вучуди ин, хилофат василае барои тахкики тавхид ва яктопарастист, ки он гояи асосй ва сабаби офариниш аст. Бинобар ин ба хеч вачх наметавон даъват ба суи тавхидро канор гузошт ва ба хеч вачх наметавон амри хилофатро мукаддам бар амри тавхид шуморид. Яъне наметавон гояро василаву василаро гоя карор дод ва наметавон амал барои ин гояро то замони тахкик ёфтани васила канор гузошт. Хилофат як тамкини раббонй аст, ки хангоми ичрои авомири худованд, дастрас мегардад. Ин тамкин ва ё ноил шудан ба хилофат ду шарт дорад, ки дар оят баён шудааст:

يعبدونني ولا يشركون بي شيئا.

   "Маро ба ягонагй мепарастанд ва ба ман чизеро шарик карор намедиханд."

 

     Манхачи тарбиявй

     Дар хакикат хизб мархилаи тарбия ва ибодатро, ки паёмбари ислом (с) сездах соли умри бобаракати худро сарфи он карда буданд, ба эхмол гузоштааст. Ин сиррест, ки бисёре аз чунбишхову харакатхои мансуб ба ислом, бо тарки он ба шикаст ва ё садамахои азиме мувочех мешаванд. Муковимат ва истодагарии тулонй дар мукобили макру дасисахои дохиливу хоричии душман, ки хар замон дар чехраи наве зухур мекунад, амрест токатфарсо ва онро танхо ашхосе метавонанд тахаммул кунанд, ки бар асоси манхачи имонии сахехи набавй тарбият ёфта бошанд.

     Омухтани сирати паёмбар (с) ва татбики он халли асосии мушкилоти имрузаи уммат аст. Биомузем, ки расулуллох дар ибтидои даъвати худ чигуна бо фишорхои пайдарпаи душманон муковимат мекард ва дар айёми хукмронй ва авчи иктидораш бо мунофикони дохилй чй бархурде дошт.

 

     Чаро хилофат сукут кард?

     Кабл аз он, ки барои сукути хилофат гиря кунем, бояд бияндешем, ки чаро худованд изни сукути онро дод, бо вучуди ваъдаи нусраташ, ки мегуяд:

و إن جندنا لهم الغالبون

   "Хароина лашкари мо голибонанд."

     Худованд аз мо такозо мекунад, ки ончи гузаштагони мо аз ширку бидъатхо гузоштаанд, аз он дарси ибрат гирем, онро тагйир дихем ва нагузорем, ки оянда ин маосй дубора такрор шавад.

     Хангоме расули худо (с) дар газваи Ухуд тирандозонро сари агбае насб карду фармуд, ки бе ичозаи у макони худро тагйир надиханд. Вале онхо исён карданд ва ба гумони ин, ки мухориба анчом ёфт, поён омаданд. Ин мухолифати амри паёмбар (с) буд, ки ба мусибати шикаст гирифтор шуданд. Ин дарси азиме буд барои уммати ислом. Худованд хабар медихад, ки мусибат аз худи шумост:

 أولما أصابتكم مصيبة قد أصبتم مثليها قلتم أني هذا, قل هو من عند أنفسكم

     Бо вучуди он, ки манзилу ахлу аёли худро рахо сохтанд ва молу чони худро дар хатар андохта ба мукобилияти душман баромаданд, бо содир кардани хатое, ки нисбати хатохои имрузаи уммат хеле кучак ба назар мерасад, худованд ононро ба шикаст мувочех сохт, то ба наслхои оянда дарси ибрат шавад, ки дар хакикат ваъдаи нусрати худованд хак аст ва ин шумоед, ки бо исён ва гунохони худ онро ба таъхир меандозед.

     Оятхои зиёде ин амрро таъкид мекунанд, ки ончи аз мусибатхо сари ин уммат фуруд меояд, ба чурми хамон эътироз аз дин ва гунохон аст, ки бояд самани он пардохт шавад.

 

     Аз чумлаи ибороте, ки хазрати Аббос (р) дар намози талаби борон гуфта буданд, ин буд: "Худовандо, хар балое, ки нозил шуд, ба сабаби гунох буд ва хар ончи аз бало рафъ шуд, ба сабаби тавба буд."

     Халли асосй ва рохи начот аз ин масоиб ва зиллат такво ва дурй аз гуноху бидъатхост:

ومن يتق الله يجعل له مخرجا.

   "Харки аз гунох пархез кард, ба у рохи баромаде карор медихем."

 

     Яке аз сарони ин хизб Абдулкадими Заллул дар яке аз мавъизахои муассири худ мавзуъи  чигунагии  заволи хилофатро хеле чолиб ва бо тафсил накл кардааст, вале харфе аз  сабаби  заволи хилофат ба миён намеорад. Бахс аз сабаби заволи он мухимтар аз чигунагии он аст, то хатохо баён гардад ва аз такрори он чилавгирй шавад. Ин амр аз хикмати илохи хорич нест. Ин амр хушдори худованди ба ин уммат аст. Ин амр як укубати очилонаи дунявй аст, то муъминон ба асли дин бозгарданд ва масири мунхарифи худро тагйир диханд.

 

     Мамлакати усмонй

     Дар хакикат туркхои усмонй на халифа, балки салотин ва подшохоне буданд, ки манхачи хукми онон манхачи исломй набуд. Замони хукмронии хеш хунрезихои нохак ва чурмхое анчом доданд, ки таърих аз он ба андух ёд мекунад. Инхирофоти акидавй ба авчи худ расида буд ва бидъату хурофот ва аъмоли ширк чойи суннату тавхидро гирифта буданд.

     Соли 1924 соли сукути хилофати исломй набуд, балки соли сукути мамлакати усмонй буд. Мамлакате, ки аз ширку бидъат дифоъ мекард ва хар эътирозхои уламоро, ки алахи сарони равияхои мунхариф ва арбобони суфигаро зохир мешуд, рад мекард ва аз ахли ботил дифоъ менамуд.

     Вакте шайх Алусй алайхи китоби хурофии суфии мутаассиб Юсуфи Набахонй (падаркалони муассиси хизби тахрир) раднома навишт, хукуматдорони усмонй онро инкор карданд.

     Инчунин интикодотеро, ки ба пешвои суфиёни тарикаи рифоъи Мухаммади Сайёд, (ки султон Абдухамид аз фармоиши у сар наметофт) аз уламои хакгу сурат мегирифт, худи султон онро рад мекард. Аз суфиён ва хурофоти онон дифоъ мекард ва мухолифони ононро укубат менамуд.

     Дар хакикат ончи ба сари ин уммат омад, бе сабабу бе хикмат нест. Худованд одил аст ва бе чурм касеро ситам намекунад. Харгох уммати мусалмон ба муктазои авомири илохй амал карданд, нусрату иззат насибашон хохад шуд. Ваъдаи худо хак аст. Набояд ба ваъдаи худо, балки ба кирдори худамон шак кунем ва рохи ислохро пеш гирем. Ба ин оятхои куръонй бо назари тааммул бингарем:

- و لو أن أهل القرى آمنوا واتقوا لفتحنا عليهم بركات من السماء والأرض.

   "Агар ахолии дехот имон меоварданду пархезкорй  мекарданд, мекушодем бар онхо баракатхоро аз осмонхову замин."

- إن الله لا يغيّر ما بقوم حتى يغيروا ما بأنفسهم.

   "Хароина худованд тагйир намедихад холати кавмеро то он, ки онон худро тагйир диханд."

- و ما أصابتكم من مصيبة فبما كسبت أيديكم.

   "Ва харчи аз мусибатхо ба шумо расад, пас ба сабаби кирдори дастони шумост."

 

 

Ба номи худои таоло

 

УМАРИ БАКРЙ КИСТ?

 

     Яке аз сабабхои бе эътибор шудани хизб ин буд, ки Умари Бакриро, ки шахси олимтарошу даъвогар ва ноогох аз улуми шариат буд ба маснади муфтии хизб таъйин намуд. У дар китоби "Усули фикх" даъво мекунад, ки тахсилкардаи якчанд донишгох аст, аз чумла "Уммул куро"-и Макка, донишгохи исломии Мадина, "Ал-азхар"-и Миср, донишкадаи шариат ва усули фикх дар Димишк ва гайрахо. Бо ин даъвохои пуч ва дуругбофихояш мардуми авомро дар Британия фиреб мекард. У хуб дарк карда буд, ки вожаи Маккаву Мадина дар зехнхои шунавандагон чи таъсири амике дорад.

     Хакикати хол он аст, ки у вакте дар Арабистони Саудй сукунат дошт, дар ширкати кахрабоии "Шарки шамсон" вокеъ дар Риёз кор мекард ва бо донишгоххои мазкур хеч иртиботе надошт. Муддате дар Амрико забони англисиро такмил дод, сипас ба Лондон баргашт ва ба хизби тахрир пайваст. Дере нагузашта муфтии хизб таъйин гардид.

     Мо ба ин арком ва тавзехоти нигоштаамон эътимод дорем ва аз Умари Бакрй такозо мекунем, ки агар ростгу аст, дипломи ин донишгоххои муътабарро иброз намояд, зеро дар асноди хатмкардагони ин донишгоххо асаре аз чунин ному насаб вучуб надорад.

     Умари Бакрй бештар ба шиа майл дорад ва дар мадрасаи хусусиаш аз фикхи чаъфарй дарс медихад. Мазхаби чаъфарии шиаро хамчун мазхаби панчум дар радифи мазохиби ахли суннат мехисобад. Ин даъворо хам дорад, ки гуё паёмбар (с) дар нидои азон лафзи "Хайя ало хайрил амал"-ро дохил карда бошад, бе онки ба ин даъвояш далелеро зикр кунад. Ба ин иктифо накарда ба ахли суннат хурдагирй мекунад ва ахли салафро "ваххобиёни тундрав" каламдод мекунад. Гуё салафиён ва ё ваххобиён хатарноктар аз ононе бошанд, ки ба тахкири сахобагон ва тахрифи Куръон муътакиданд ва аз имомхои ахли байт олихае тарошидаанд.

     Хизби тахрир ба даъвати Мухаммади Абдуваххоб низ иттихомоте ворид кардааст, ки гуё у зархариди англис ва шахси масъул аз сукути империяи усмонй бошад.

     Абдулкадими Заллули тахрирй мегуяд: "Онхоро англис бо молу силох кумак кард, то ба хачамоти худ дар зери шиори дин ва махви бидъатгарой огоз карданд. Мехостанд ба Карбало ва кабри имом Хусайн (р) истило ёбанд ва хамаро ба замин хамвор созанд. Вакте Мадинаро зери тасарруф дароварданд, хама гумбазхои табаррукии кабрхоро, ки расулуллох (с)-ро сояафкан (!) буд, хароб сохтанд. Ин хамлаи ваххобиён амали англис буд..."

     Тухматкунанда худ шахсест, ки хабари вохид (оход)-ро инкор мекунад. Оё ин хабари у вохид нест? Роввии ин хабар як насрониест, ки ба эътирофи худаш дар идораи чосусии англис кор кардааст. Ба дуругбофии як гайридин эътимод карда шартхои кабули ривоятро фаромуш кардааст. Худованд мефармояд:

إذا جاءكم فاسق بنبأ فتبينوا أن تصيبوا قوما بجهالة فتصبحوا علي ما فعلتم نادمين.

   "Эй муъминон! Харгох фосике хабаре орад, пас онро тахкик кунед ва бархазар бошед, ки бо тасдики хабари у кавме аз муъминонро (зарар) нарасонед, сипас аз кардаи худ пушаймон гардед."

     Хабари вохиди насронии чосусро бе ягон тахкику исботе кабул карданд, вале хабари вохиди асхобро, ки ровиёни каломуллоханд, рад карданд.

     Ин хизб, ки даъвои хукми шариат доранд, сазовор он аст, ки сараввал худ байни мардум бо адолат ва тибки шариат хукм кунад.

 

     Бакрй дар тиловат ва тафсир

     Мисоли бесаводй ва бехабарии Умари Бакрй аз шариат, ки дигаронро ба суи он даъват мекунад, ин аст, ки хатто дар тиловати Куръон ба хатохои дагале рох медихад, ки толибилми оддй аз он тааччуб мекунад. Олиме, ки "тахсилкарда" дар чор донишгохи исломй аст, имконнопазир аст, ки ба ин андоза бесавод бошад. Дар касетаи мавъизаи сиёсии Бакрй зиёда аз сй хатохои у дар тиловати оятхо хангоми истидлол аз он мушохида мешавад, ки инчо мавзеъи зикри онхо нест.

 

     Тафсирхои ачиби у:

     Дар Куръони карим ояте аст:

فاسألوا أهل الذكر إن كنتم لا تعلمون.

   "Агар намедонед, пас аз донишмандон бипурсед!"

     Бакрй ин ояти каримаро чунин тафсир мекунад: "Бояд ахли китоб аз яхуду насоро дар парлумони давлати исломй аъзо бошанд."

     Ин аст фахмиши олими тахрирй аз каломи худованд. Наметавон тасаввур кард, ки агар ин хизб зимоми умури хукмро ба даст орад, ба уммати ислом чй тасодуфоте рух медихад.

     Мегуяд, ки зан хак дорад, ки узви парлумон бошад. Ба ин даъвояш  аз ходисаи Худайбия мисол меорад, ки асхоб аз ин, ки бидуни даромадани Макка ба Мадина бозгарданд, нохуш шуданд. Паёмбар (с) аз хавфи ин, ки ба нофармонй икдом кунанд, ошуфтахол ба назди Умми Салама (р) даромад. Хамсараш тавзех намуд, ки ба назди асхоб барояд ва кореро, ки амр кардааст (яъне забхи курбониро) аввал худ анчом дихад, то дигарон низ ба у пайравй кунанд. Дар хакикат хамин тавр хам карданд.

     Мегуяд: Ин далели чоиз будани иштироки зан дар парлумон аст. Инро нодида мегирад, ки он хазрат хамсари худро барои машварат байни мардон берун наоварданд, балки худ дохили хайма рафтанд.

 

     Худованд ба рохи хак даъват кардани муъминонро васф карда мегуяд:

 يدعون إلي الخير و يأمرون بالمعروف و ينهون عن المنكر.

   "Ба суи хайр даъват мекунанд ва амри маъруфу нахйи мункар мекунанд."

     Мегуяд: "Мардум гумон мекунанд, ки максуд аз оят даъвати муъминон аст. Ин ачиб аст! Ин сахех нест! Даъват танхо барои кофирон аст! Чи тавр мусалмонро даъват кунем?!"

     Гуё байни мусалмонон хатову мункаре нест, ки бояд аз он нахй карда шаванд. Пас чаро уммати ислом ба ин зиллат гирифтор шудааст? Чаро душманон болояшон мусаллат шудаанд? Оё бе сабабе ва бе хатои онон? Оё худованд муъминонро бе сабабе ва бе гунохи худи онон хор месозад ва ба азобу зиллат гирифтор мекунад? Ба ин оят таваччух кунед:

ما يفعل الله بعذابكم إن شكرتم و آمنتم.

   "Худованд шуморо гирифтори азоб намекунад, чун шумо имон оред ва шукргузорй кунед."

 

     Бакрй ва суннат

     Густохона хадисбофй карда мегуяд: "Вакте расулуллох (с) аз каниз пурсид, ки "Аллох кучост?" гуфт: Дар осмон аст. Асхоб бархостанд, то уро латукуб кунанд. Фармуд: "Уро озод кун, зеро у муъмина аст."

     Ин дуругро, ки гуё асхоб хостанд, ки канизро зананд, ба хадиси сахех ва машхур илова кардааст. Чи тавр асхоб ба задани он каниз бармехезанд, дар холе, ки сухани у бо ояти куръонй мувофикат мекард. Чое, ки худованд мефармояд:

أأمنتم من في السماء.

   "Оё эмин хастед аз он худое, ки дар осмон аст?"

     Вакте чамъе аз хозирон аз Бакрй дархост карданд, ки масдари ин хадисро пайдо кунад ва даъвои худро собит намояд, ваъда медоду роху гурезеро намедонист. Гуё у мепиндошт, ки асхоб мисли уву хамсафонаш муътазила ва ё ашъарй бошанд. Оё мепиндорад, ки ба ин осонй хадисбофй мекунад ва касе ба у эрод намегирад?

 

     Мансубони ин хизб, ки хабари вохиди сахехро инкор мекунанд, китобхояшон пур аз хадисхои бофташудаву заъиф ва ривоятхои мавзуъ мебошад, ки инчунин хабархо ба иттифоки уммат номакбул ва мардуд аст.

     Мисоле аз он ривоёти бофташуда дар видеокассетахо ва китобхои онон:

   -Худованд рахм кунад мардеро, ки айби маро гуяд. (Хадафи исломй, 154-30)

   -Агар илм муаллак дар ситора бошад, мардони форс онро дармеоранд. (Абу Ханифа, 27-10).

   -Харки такво надорад, гайбат кардани у чоиз аст. (А.Х. 58-45).

   -Харки бигуяд, ки ман олимам, ба тахкик у чохил аст.

   -Харки бочанобат намоз хонд, ба тахкик кофир шуд...

     Боз даххо хадисхои беасос, ки дар мавъизахои худ аз он истидлол меоранд. Дар мукобил даъво доранд, ки ба хифзи аходис харисанд. Бо ин даъво байни мардуми авом бо радди кабули хадиси оход фитнахои зиёдеро барангехтаанд.

 

     Суханхои гариби у:

   -Ба ман магуй, ки худову паёмбар чунину чунон гуфтаанд. Ба ман бигуй, ки аклам чунин гуфт. (Демократияи иштирокй. В-32,35).

   -Харки судхуриро халол гуяд, хукми у куфри асгар аст. (Тафсири Моида. В-232).

   -Чоиз аст, ки шахс дар либоспушиаш ба паёмбар (с) таклид кунад. Вале чоиз нест, ки бигуяд: Ман пайравии суннат мекунам. Агар чунин гуфт, ба халифа вочиб аст, ки уро дарра занад. (Т. Нур. 6,27,46).

   -Агар барои хондани Куръон тахорат кардй, пас гунох кардй. (Т.Моида. В2/205,247).

   -Азон ва икомат ибодат нест. (Т.Моида. 206).

   -Марде гуфт: Эй худо, ман бандачаи туам. Умар (р) уро чихил дарра зад. (Т.Нур. В6/228).

   -Сухани худо "Барпо доред намозро" далели вочиб ва ё фарз будани он нест.

   -Уламо гуфтанд, ки имон меорем ба рузи киёмат, вале нагуфтанд, ки имон меорем ба азоби кабру хабари меъроч...

     Бар хилофи ин кавли у Абу Ханифа дар "Фикхи акбар" менигорад: "Хабари меъроч хак аст, харки кабул накард, пас у гумрох ва аз ахли бидъат аст."

     Доир ба азоби кабр омадааст: "Азоби кабр хак аст барои кофирон ва баъзе аз гунахкорони мусалмон." (Фикхи акбар, с:82. Шархи Мулло Алии Корй).

 

     Вакте Умари Бакрй доир ба масъалаи шуро мавъиза мекард, бидъати гариберо эчод кард, ки хозирин дар шигифт монданд. Байни шуро ва машварат фосила ниходу гуфт: "Машварат онаст, ки ахли шуро раъйеро интихоб кунанд ва хокимро ба кабули он водор созанд. Бинобар ин асхоб расулуллох (с)-ро водор сохтанд, ки ба раъйи онон итоат кунад. Агарчи раъйи у бо онон мухолиф бошад, мачбур аст, ки итоат кунад."

     Ин суханони у беэхтиромй нисбати расулуллох (с) буда, дар айни хол бар хилофи фикри тахририён аст, ки ичтиходро дар хакки он хазрат инкор мекунанд. Ба ин далел, ки хама гуфтахои у вахй аст. Агар чунин аст, пас инхо вахйи худоро мавкуф медонанд, то он, ки асхоб бар он мувофикат кунанд.

 

Ба  номи он  холике ,ки ягона мададкор  ва  сару сомондихандаи бесару  сомонихои  мост.  Бисёр  хам  мешавад,ки мо тавассути  забон  ва  калб чуёи  мададу дастгирии гайбии  гузаштагон  мешавем.Ба  забон  овардани суханони   маъмул  ва  машхури  "Ё Али  мадад","Ё ПИР ам мадад намо"  ,"Ё  Мавло мадад"  ва  гайрахо оё дуруст  ва  мувофик  ба  мусалмонии  мостанд?

Миллат  аз дидгохи Ислом чист?

 

   Ихвонулмуслимини Миср вориди майдон мешавад

 

   Ихвонулмуслимин, бузургтарин гурӯҳи исломии Миср, эълон кард, ки ба интихоботи раёсати ин ҷумҳурӣ номзад пешбарӣ намекунад, вале барои дастикам нисфи курсиҳои парлумон вориди мубориза хоҳад шуд.

   Ихвонулумуслимин аз муташаккилтарин аҳзоби сиёсии Миср буда, афзоиши нуфузаш нигарониҳо дар бораи ба як нирӯи пурқудрат дар сиёсати Миср табдил шудани Исломи сиёсиро доман задааст. Ин гурӯҳ, ки расман мамнӯъ буду холо қонунӣ шудааст, дар барандохтани Ҳуснӣ Муборак дар моҳи феврал нақши умда бозӣ карда буд.

 

   Ба номи Аллох, ки Рахмону Рахим аст 

 

   БИСЁРХИЗБЙ АЗ НАЗАРИ ТАХРИРИЁН

 

     Хизби тахрир даъво дорад, ки вучуди чунбишхову чамоатхои мухталиф ва бисёрхизбй як амри шаръй мебошад ва ба ин даъвояш оятеро далел меорад, ки он бар хилофи назарияи хизб далолат мекунад:

 ولتكن منكم أمّة يدعون إلى الخير ويأمرون بالمعروف و ينهون عن المنكر.

   "Бояд аз шумо чамоате бошад, ки ахли он ба суи некй даъват кунанд ва амри маъруфу нахйи мункар кунанд."

     Дар холе, ки хизб бар хилофи ин оят василаи ислохгар ва тагйирдиханда будани амри маъруф ва нахйи мункарро инкор карда мегуяд: "Амри маъруф ва нахйи мункар рохи барпо сохтани хилофат ва эхё кардани ислом нест." (Манхачи хизб, сах:21).

     Хакикат он аст, ки баъди нозил шудани ин амри парвардигор сахобагон ба муктазои ин оят амал карданд, вале байни онон бисёрхизбй мушохида нашуд. Амри маъруф ва нахйи мункарро ба таври комил дар чамъияти хеш татбик карданд, вале барои ин кор хизберо таъсис надоданд. Оё он асхоб ва дигар уламои ислом то ин аср мазмуни ин оятро дарк накарданду онро ба эхмол гузоштанд?

     Ин оят сарохатан далолат мекунад, ки бояд як гурух ихтиёр гардад, на гуруххои мухталиф. Дар Куръон харфе аз бисёрхизбй вучуд надорад. Куръон ичоза медихад, ки танхо як хизб хизби Аллох вучуд дошта бошад, дар мукобили хизби Шайтон.

     Бингарем ба худи Умари Бакрй, ки аз шахсиятхои боризи хизби тахрир буд, дере нагузашта хизби чадиди "Мухочирин"-ро таъсис дод, бо ин даъво, ки худо ба мо ичозаи бисёрхизбиро додааст ва хизби худро бехтар аз хизби тахрир хисобид. Шояд дар оянда хизби дигареро таъсис дихаду онро бехтар аз "Мухочирин" хисобад?!

     Ин даъвохои ботил ва тафрикаомезро Куръони карим котеона рад мекунад:

ولا تكونوا من المشركين, من الذين فرقوا دينهم و كانوا شيعا. كل حزب بما لديهم فرحون.

   "Аз мушрикон набошед! Ононе, ки чудои карданд дар динашон ва гуруххо шуданд... Хар гурухе бо ончи наздашон аст шодмонанд."

     Имруз хизбхо зиёд аст ва хар як аз онон ба даъвохои худ аз китоби худо ба таври фахмиши худ далел меоранд, инчунин хизби тахрир. Бешак ба "уммат"-и дар Куръон ишорашуда будани хизби тахрир дигар ахзоб розй шуда наметавонанд.

     Оё худи хизби тахрир, ки бисёрхизбиро дохили уммати ислом як амри шаръй мешуморад, ичоза медихад, ки дохили худи ин хизб боз якчанд ахзоби дигар таъсис гардад ва хизби тахрир иборат аз якчанд хизб бошад?

     Хизбгарой ва вахдат ду тазодеанд, ки бахамоии он имконнопазир аст. Халли ягона он аст, ки ин ахзоб, ки мушобехи гуруххои сиёсии ба хам зидданд, аз даъвохои мухталиф ва таассубомези худ даст кашанд ва бештар доир ба вахдати уммати ислом таваччух зохир кунанд. Тарки ин хизбгароихо рохи вусул ба вахдати уммати ислом аст.

     Ачаб он аст, ки нидои вахдат аз хамон хизбгароён сару садо медихад, дар холе, ки худи онон омили асосии тафрикаи умматанд. Сазовор он аст, ки онон охирин касоне бошанд, ки аз вахдат харф зананд.

     Яке аз аъзоёни хизб доир ба вазъи имрузаи уммат мисоле оварда мегуфт, ки фоидае нест аз катъ кардани шохахои дарахте, ки он аз бех хушкида бошад. Гуфтам, ки ин мисоли ту вокеъй нест. Мисоли муносибтар ба холати имрузаи мардуми мусалмон он аст, ки рамае аз гусфандон дорй ва харгох дидй, ки хар гусфанде ба тарафхои мухталиф медавад ва пароканда мегардад ва имкони онро дорй, ки чандтои онро бигирй, пас чй кор мекунй? Оё исрор мекунй, ки ё хамаро мегирам ва агар натавонистам, пас ба ду се гусфанд коре надорам!? Ва ё мекушй то харчиро тавонистй бигирй? Инчунин агар дидй, ки чомеа моил ба фасод аст, ба кадри имкон ба амри маъруф ва нахйи мункар огоз кун ва салбй набош. Харгиз дарахти ислом ба пуррагй нахушкидааст ва овардани ин хадис инчо хеле ба маврид аст, ки "Харки гуяд, ки мардум халок шуд, пас у онхоро ба халокат расонидааст."

     Хар мусалмоне метавонад ба амри маъруф ва нахйи мункар, ки аз усули дин аст, ба осони киём кунад, агар максади у ислохи чамъият бошад, новобаста аз ин, ки хилофат вучуд дошта бошад ва ё асаре аз он набошад.

 

     Шитобкории хизб дар талаби салтанат ва хукумат ва бетадричии он ба ин овард, ки имруз дар тамоми кишвархои араб аз амалхои сиёсй ва ичтимой манъ карда шудааст ва холо дар кишвархои мазкур асаре аз ин чунбиш мушохида намешавад. Фаъолияти хизб махдуд шудааст ва танхо дар кишвархои урупо ва кишвархое, ки тоза аз зери асорат рахо ёфтаву аз дину акида бехабаранд, ба таблиги гояхои сиёсиаш мепардозад ва китобу нашрияхои худро интишор медихад.

 

 

 

Ба номи Аллоh
 
 

АХЛОК ВА ТАЪЛИМУ ТАРБИЯ

     Хизб ба чамъиятхои исломие, ки даъват ба суи ахлоки исломиро манхачи худ карор додаанд, хурдагирй карда мегуяд: "Умматхо дар тули таърих бо ахлок бедор нашудаанд, балки бо сиёсат ва низомхое, ки онро татбик намуданд."

     Инчунин мегуяд, ки даъват ба суи ахлоки хамида наметавонад чомеаро ба ислох орад, зеро ислохи чомеа вобаста ба ислохи афкори он аст.

     Набахонй мункири он аст, ки дар рухи инсон ангезахои ташвикй вучуд дошта бошад. Бо ин афкораш барномахое тахия намудааст, ки асари он дар равиши аъзоёни хизб ва салобату тундгароии онон мушохида мешавад.

     Доктор Абдуллохи Нафисй ин вачхи номатлуби хизбро чунин каламдод мекунад: "Ин хизб нисбат ба гуруххои дигари милливу ватанй ва исломй дар кишвархои мусалмоннишин адоват ва бадбиниро дар замир дорад, ки дар натича дар назари хама чамъиятхо аз эътибор сокит шудааст ва наметавонад бо онхо алокахои сиёсии чолибе дошта бошад."

     Хизб дар бахси мавзуъхои фикриву сиёсй ба дарачае фуру рафтааст, ки мафхуми рух аз назараш дур ва беэътибор мондааст. Бинобар ин пайравони он ба ибодатхову амалхои шаръй ва суннату нофилахо беэътиной мекунанд ва иртиботи онон бо Куръони карим хеле заъиф аст. Даъвати худро мунхасир дар чорчубаи сиёсй кардаанд ва тасрехи худи онхост, ки: "Хизби тахрир чунбиши сиёсй аст. Мадрасае нест ва коре бо мавъизаву иршод надорад." (Хизби тахрир, сах:25).

     Максуд аз ин нигоштахои мо танкиди хизб бинобар эхтимоми шадиди он ба умури сиёсат нест. Балки ин нуктаи мухимро бояд кайд кард, ки сиёсате, ки дар чорчубаи шаръй мунхасир нест ва бо мазохиби мухталиф ва мунхариф иртиботхои кавй дорад, хар замоне манхачи худро тагйир медихад ва  поёни масири он чуз таваккуф дар чоррахаи хайрат чизи дигаре нест.

 

 

 

Ба номи худованди мехрубон

 

ХАЛИФА МУХТОЧИ ЧОМЕАИ МУСАЛМОН АСТ

     Агар фарз кунем, ки халифаи мавриди назар ва хокими матлуб насб гардад, ки бихохад бар тибки шариат хукм намояд, наметавонад ин корро анчом дихад, магар дар холи вучуди чамъияте, ки онро бипазирад. Бингарем ба киссаи Геракл императори Рум, ки бо даъвати паёмбар (с) исломро пазируфта буд ва мардуми худро ба кабули хукми шариати Мухаммад (с) даъват намуд. Вакте насрониён ин пешниходи уро шуниданд, монанди гурхархои вахшй аз атрофи у пароканда шуданд. Чун ин холатро дид, якин кард, ки мулкаш аз даст меравад. Онхоро баргардонид ва тавзех дод, ки мехостам побандии шуморо бар насронияти худ биозмоям...

     Дар мукобил мебинем, ки сабаби хукмронии Фиръавни ситамкор бар кавмаш ва бо даъвохои хурофотиаш, ки хатто даъвои илохй дошт, кавми худро мефирефт, ин хама аз фасоди худи мардумони замони у буд. Дар оят омадааст:

فاستخفّ قومه فأطاعوه, إنهم كانوا قوما فاسقين.

   "Фиръавн кавмашро тахкир намуд. Пас ба у итоат карданд. Он кавм фосикон буданд."

    

 

Ба номи худованди бахшояндаву мехрубон

 

ВАСИЯТИ ГАРОНКАДРИ УМАРИ ХАТТОБ

 

     Умар ибни Хаттоб (р) халифаи боадолати ислом харгох лашкареро бар мукобили душман мефиристод, онхоро пеш аз хама насихат мекард, ки аз гунох дур бошанд, зеро хатари гунох бар мусалмонон аз хатари душман камтар нест.

     Вакте Саъд ибни Абу Ваккосро бар зидди лашкари эрониёни оташпараст мефиристод, ба у ва лашкариёнаш чунин навишт: "Ман ба ту ва хамрохонат фармон медихам, ки дар хама хол такворо фаромуш накунед, зеро пархез аз гунох бехтарин омодагй барои мукобилият бо душман аст. Он микдор, ки аз хучуми душманон эхтиёт доред, бештар аз вуруди гунохон эхтиёт дошта бошед. Гунохони лашкариён хатарноктар аз душманони онхост. Пирузй хамеша бо мост, зеро мо мусалмонон ба парвардигорамон итоат дорем, дар мукобил душманони мо дар исёни парвардигоранд. Агар чунин набудй, харгиз мо бо онон кудрати мукобилият надоштем, зеро онхо дар адад зиёдтар ва дар омодагии харбй кавитаранд. Агар дар гуноху исён вокеъ шудем, пас мо аз онхо фарке надорем метавонанд бо куввахои моддии худ бо оромй моро маглуб созанд. Шумо дар рохи худоед, ба гунох харгиз рох надихед. Напиндоред, ки агарчи гунох кунем аз онхо бехтарем. Худованд гохо пируз мегардонад болои кавми осие кавми дигареро, ки бадтар аз онхо бошанд, тавре, ки мачусиёни оташпарастро бар Бани Исроил, ки дар дини бархаки Мусо (а) буданд пируз гардонид, харгох дар кибру исён вокеъ шуданд. Аз худованд суол кунед, ки пеш аз хама шуморо бар нафсу шахавотатон голиб гардонад, пеш аз он, ки пирузй бар душманонатонро суол кунед."

     Умари Хаттоб давои хакикии бемории уммати исломро хуб медонист. Ин буд, ки доимо дар тархрезихо ва накшахои харбии худ комёб мегардид ва пирузй насиби лашкариёнаш мешуд.

     Харчанд дар сиёсат гутавар шавем, наметавонем дар он тагйироти назаррасеро ворид созем, модоме, ки робитаи мо бо худованд бар вачхи матлуб набошад. Ин ояти каримаро тааммул кунед:

إن ينصركم الله فلا غالب لكم و إن يخذلكم فمن ذا الذي ينصركم من بعده.

   "Агар шуморо худованд нусрат дихад, пас касе наметавонад бар шумо голиб гардад. Ва агар худованд шуморо тарк кунад, пас кй метавонад ба шумо нусрат дихад, пас аз у?"

 

 
 

Ба номи худованди мехрубон

БЕЭЪТИНОИИ хизби тахрир БА ИРШОДОТИ НАБАВЙ

     Паёмбари ислом алайхис салом хабар додаанд, ки уммати ислом ба зиллату нотавонй гирифтор хохад шуд. Инчунин рохи хилосй аз ин зиллату маглубиятро низ нишон додаанд.

     Байхакй ва Хоким бо исноди сахех аз Абдуллох ибни Умари Хаттоб (р) ривоят мекунанд, ки паёмбар (с) фармуданд: "Харгох дар кавме фохишагарй ва зинокорй зохир гардад ва онро ошкоро анчом диханд, худованд байни онон беморихои сирояткунанда ва вабохоеро мефиристад, ки ниёгони онон надида буданд. Харгох дар кавме тарозузанй ва фиребкорй дар муомилот интишор гардад, худованд бар онхо факру гуруснаги ва зулми хокимонро мусаллат кунад. Агар борон борад, ба хотири чорпоён аст ва илло аз он низ махрум гашта буданд. Хар кавме ахди худову расулро шикананд, худованд душманонро бар онон пируз хохад кард, то баъзе аз дороихои ононро рабоянд. Харгох хокимони кавме бар тибки шариат хукм накунанд, байни онон чангу хунрезихо вокеъ гардад."

     Дар хакикат ин васф мутобики холати имрузаи мусалмонон аст. Бо вучуди он, ки ададашон зиёд аст, наметавонанд гирди хам муттахид гарданд. Уммате, ки гутавар дар фасод аст, наметавонад ба пирузй ноил гардад.

     Модарамон Оиша (р) аз расули акрам (с) пурсиданд, ки оё мусалмонон бо вучуди он, ки байнашон накуукорон бошанд, ба маглубият ва халок дучор мешаванд? Фармуданд: "Оре харгох байни онон фасод ва амалхои ношоям зиёд шавад."

     Оре, харгох аксарияти кавме накукорон бошанду байни онон адолат хукмфармо бошад, ба иззату пирузй ноил хоханд гашт.

     Харгох шахсе чунин даъво намояд, ки зиллату маглубияти уммат ва чирагии душманон болои онон, бе сабабе ва бе хатои онон вокеъ шудааст, пас у гуё даъво намудааст, ки худованд ваъдаашро хилоф кардааст.

 

 

 

   Ба номи худованди мехрубон

 

    САБАБИ ЗАВОЛИ ХИЛОФАТ

 

     Хизби тахрир аслан доир ба сабаби завол ёфтани хилофати исломй ва ба муктазои чй омиле аз азамату мулки хеш махрум шудани мусалмонон бахс намекунад. Таваччухе ба ин нукта надорад, ки омилхои асосии заволи он; руй гардонидани мусалмонон аз дини худ, амал накардан ба дастуроти он, интишор ёфтани бидъату ширкиёт байнашон, нахй накардани мучримон, вучуд надоштани иртибот байни татбики шариат ва баргирифтани сабабхо ва василахои моддй мебошад.

     Худованд мефармояд:

إن الله لا يغيّر ما بقوم حتى يغيّروا ما بأنفسهم.

     Оё мунтазири онанд, ки худованд ин холати заъфи ононро ба азамату пирузй мубаддал созад, бе он, ки дар диндории худ тагйирот ва ислохоте намоянд ва бидъату ширкиётро решакан созанд.

     Мархилаи расидан ба хилофат бе шак баъд аз мархилаи тарбияти имонй ва татбики ибодот аст, ки он мархилаи асосии омодасозй аст. Паёмбар (с) сездах сол дар ин мархилаи тарбият ва ибодат асхобро сайкал дод ва ононро дар рухияи сабру устуворй парасторй намуд ва бо ин кор тавонист барои бинои чомеаи навин пойдевори махкамеро асос гузорад. Ин мархиларо мухочирони нахустин низ дар Хабашистон татбик намуданд.

 

Ба номи худованди мехрубон

ХИЧРАТИ ХИЗБ БА КИШВАРХОИ ГАРБ

     Ба ин хизб муяссар шуд, ки бо манхачи салбии худ ба кишвархои гарб ворид шавад. Гарбе ки дар моддиёт гутавар шудаву таассуби салибии хешро фаромуш карда буд. Нафароне аз мутаассибони насоро, ки мехостанд таассуби насронияти кадимро байни мардуми хеш барангезанд, то пеши рохи даъвати исломй монеъа эчод созанд, ин хизб барои онон хадамоти хеле бузургу гайри чашмдоште анчом дод, дар холе, ки худ тасаввури онро надошт. Бе ягон мукаддимае интишор додани ин хангоматалабон мавзуъи хилофатро дар гарб, сабаб шуд, ки ба даъвати исломй монеъа эчод гардад, намозхонахо дар донишгоххо баста шавад ва нашри мачаллаву чаридахои исломй манъ карда шавад. Аз ин мавкеъ васоили эълони гарб аз садову симо хеле хуб суъистифода намуд ва даъвохои хизби тахрирро барои бадномсозии номи бошарафи ислом ба кор бурд. Эъломияе пахш намуд, ки харгох хилофати исломй барпо гардад, сараввал хуни насрониён рехта хохад шуд...

     Дар хакикат ин амр аз хикмати даъват нест, ки насронихо пеш аз он, ки ба мохияти акидаву тавхид  ва ахлоки хамидаи исломй шинос шаванд, махкум ба катл будани худро шунаванд... Ин тарзи даъват бешак хато ва мухолифи равиши салаф аст.

     Вакте сахобагон аз зулми Курайш ба танг омада ба Хабаша хичрат карданд, бо ахли он диёр, ки насронихо буданд, хамсоягии нек, хамзистии мунсифона ва муомилаи хубе доштанд. Амнияти касеро халалдор накарданд.

     Умми Салама (р) кисса мекунад: "Вакте ба Хабашистон фуруд омадем, бо ахли он хеле хамсоягии хуб доштем. Дини мо эмин буд. Худоро бе мамониат мепарастидем. Касеро азият надодем ва аз касе азият надидем. Аз касе харфи ночое нашунидем..."

     Ислом динест дорои адолат ва ахлоки хамида ва даъват мекунад ба некуй кардан, чй ба муслим ва чй ба гайри муслим. Тавре, ки худованд фармудааст:

 لا ينهاكم الله عن الذين لا يقاتلونكم في الدين ولم يخرجوكم من دياركم أن تبروهم و تقسطوا إليهم.

   "Худованд манъ намекунад шуморо аз некй ва адл кардан ба он гайри муъминоне, ки бо шумо дар рохи дин начангидаанд ва шуморо аз диёрхоятон хорич накардаанд."

     Манхачи салбии хизби тахрир бо таргиботи эхсосотиаш аз кудратхои чавонони диндор, ки мебоист барои ислохи чамъият ва нашри дин сарф шавад, суъистифода мекунад ва онхоро дар вартахои махуфи сиёсй бе панох рахо месозад, ба умед ва интизории хилофати хаёлй, ки ин шабехи интизории шиъиён аст ба зухури Махдии мунтазар.

 

 

 
   Ба номи худованди рахмону мехрубон
 
 

 НАШЪАТИ ХИЗБ

 

     Ин хизб бар асоси отифй ва эхсосот таъсис ёфтааст. Масъалаи барпо намудани хилофати исломиро болотар аз масъалаи акидаву тавхид мешуморад. Барномахои сиёсии зиёдеро дар рохи пиёда кардани ин максад тархрезй кардааст, ба ин пиндор, ки он бояд дар муддати сездахсол анчом ёбад ва хилофати матлуб ба даст ояд... Чандин дахсолахо гузашт, вале аз пиёда гаштани барномахои тархрезишудаи у дараке нест.

     Манхачи хизб манхачи сиёсии махз буда, асоси тарбиявй ва ахлокй надорад. Дар китобхои хизб аслан даъват ба суи сидку ихлосу такво ва ичтиноб аз ширку васоили он ба назар намерасад, дар холе, ки он мавзуъи асосии китоби худованд мебошад.

     Доктор Абдуллохи Нафисй мегуяд: "Мухиммати ин хизб интишор додани афкор аст, на татбики он."    

     Пайравони хизб даъват ба суи асосхои дин, мисли тавхид ва намозу рузаро канор мегузоранд, ба ин гумон, ки он аз масъулиятхои халифа аст.

     Бинобар орй будани хайъати ин хизб аз уламо ва марчеъхои илмй, ки мардум мухточи онанд, беэътиноии хизб нисбат ба шууни динй ва хавола кардани ин умур ба халифаи гумонй, имруз ин хизб байни мусалмонони чахон беэътибор гаштааст. Мушохида мешавад, ки пайравони он побанди суннатхои исломй нестанд. Чун аз ин мавзуъ сухбат ба миён ояд, мегуянд, ки мухиммати асосй ба даст овардани хукумат асту холо вакти бахс аз амалхои хакир ва ночиз (яъне суннат) нест. Мегуянд, ки мухтавои Куръон махдуд буда чавобгуи мушкилоти ин замон нест ва мегуянд, ки аходис агарчи зиёд аст, аксари он заъиф аст...

     Дар китобхояшон дар масъалаи бузургдошти акл хеле ифрот мекунанд, то чое, ки яке аз пешвоёнашон чунин гуфтааст: "Хар як далелхои шариат гумоннок аст ва катъй нест. Ояте нест, ки дар тафсири он ихтилоф накарда бошанд."Вакте ба у эътироз карданд, ки оё дар ояти куръонй шак эчод мекунй? Посухе надод. (Сабти мунокишаи масъулони хизб бо шайх Албонй).

     Хизби тахрир дар кишвархои исломй ба нокомй дучор шуд. Натавонист ахдофи хешро на дар муддати сездах сол ва на зиёда аз он татбик созад. Табиати шитобзадаи ин хизб сабаб шуд, ки зарбахои пайдарпай аз ин суву он суй сари пайравони он фуру резад ва чавонони содаву боихлос ва диндорони зиёде ба хабсу катл махкум шаванд. Ин аст натичаи хар як амал ва чунбише, ки бар асоси эхсосот бино ёфтаву орй аз сабру хикмат ва берун аз чорчубаи шаръй бошад.