Пыкыр косыныздар!

Адаскан Лайлiсiнен мен бiр Мажнун...

Бакыттымын деушi едiм, бурын менде,
Кездеспей турfан кезде ол да мен де,
Козiм тек дуниенi шалыс корiп,
Журушi ем, ойым – тыныш, колым- женде.

Сол сезiмін сендегi, пак иен бе?!
Табыскан журегiмен тауып тенге?!
Бурын ауырып журдiм бе сонда, сiрa,
Табылfандай дауасы, болды емге...

Дуние, шiркiн, сонда салар кенге
Жаныма жер таба алмай кетер сенге,
Бейуакта кездестiрдiм бiр бейненi,
Адаскан, оз-озiнен мен бiр пенде...

Кейiн калдым жырактап, сезiмiмнен,
Керемет табиfатпен кезiгiп ем,
Сулулык, сiра, осындай болады екен,
Шындыfында байкамаппын негiзi мен.

Ендi ненi коремiн бiлем кiмнен?
Сыбдырлап кулаfыма сезiм унмен,
Перiште журектегi бермей тыным,
Туншыfады, арпалысып, шошып туннен.

Сойлескендей боламын кейде жынмен,
Үмiтiмді тостым мен арбiр куннен.
Сурет салып аспандаfы жулдыздармен,
Адаскан, арпалыскан жанмын мынмен.

Мундайfа кезiгер ме fаріп басым,
Ойламаппын, сенi де, бiр укпасын.
Жанарлар бiр-бiрiмен табыскасын,
Сезiм iште калайша алыспасын?!

Кейде сезем, касымда турсан да сен,
Жанымда болсан даfы алыстасын.
Сезiмдер ендi кайтып жарыспасын,
Кiм бiледi журектердiн табыспасын.

Көз киыfым жанарынды шалып отер,
Кiм бiледi, кандай куйдi танытпасын?!
Мына алемде оз-озiмдi жоfалттым мен,
Адаскан, пендемiн мен fарышка шын.

Не дейiн, айтам ендi сырын наздын,
Коп кормеймiн, бергенiн, барiн аздын,
Суретшiмiн, сезiмін бейнелеген,
Fашык жырfа жазылfан асем сазбын.

Тулпардаймын, таба алмаfан, оз казыfын,
Саfынышты, ак каfазfа жыр кып жазfын,
Жумыр жерден cезе алмай кун жылуын,
Үйiрiнен адаскан мен бiр азfын.

Кунде жылжып келдi мiне, күнi жаздын
Кокейден тесiп шыкты асем сазды ун!
Балкiм шыfар, сырбазы бул сезiмдердiң,
Адаскан Лайлiсiнен мен бiр Мажнун.....!

"Ак булттан жасап алгандаймын"
Дастан Берiкулы
Жыр жинак, 2010 ж, Алматы к,
лирикалык олендер жинагы,

Шымылдыfы жабылмасын сахнанын...


Есiм –анык, казакпыз, тенiн тендеген,
Намысымыз бар ешкiм де келiп женбеген.
Ел iшi, онерiмнiн тунfиыfы,
Казактын елiн – даласын мен де кен корем.

Тулfалар бар еш буfауfа көнбеген,
Айтар соз сырап, алайда ешкiм сенбеген.
Казактын барлык баласы шiркiн аттен-ай,
Гиннеске fана атойлап кiрiп, енбеген.

Онер десе коятын iшкен асын,
«Казак» деген халык бар iске басым.
Бугiнде кырандарды ел таниды,
Жазады танымал деп анык атын.

Ан десе, казаfымнын кобi басым,
Таба алмайсын iшiнен карi жасын,
Эстрада сарбаздарын созге коссак,
Жырменен асыл моншак тағынасын.

Амiреден басталfан – сол бiр парак,
Бибiгул мен Кулаштайын, кун жырламак.
Алтынбек, Ескендiрлер – аты аныз
Халкына анiн сыйлап, турfан жарап.

Кос Розасы казаfымнын мактанышы,
Ел дегенiң онер fой – жаткан iшi.
Анiмен халкын-даfы уйытатын,
Ушырып кетпесе екен бактан кусы.

Аншiнiң пак болар ма сiрә жаны,
Корiнеді, енбектейiн, сан азабы.
Наfыз казак дастүрiн тумар кылfан,
Анге коскан Нурланы мен Рамазаны.

Бугiнде сахнада жатпас карап,
Жаткан жок онерінен ешкім тарап.
«МузАрттын» жырын айтам аныз кылып,
Халкы жур fой, перiштедей нурfа балап.

Талант деген жатпайды, тыfып тегi,
Кошеметтеп, карсы алды, бiлiптi елi.
Тортеуi тамылжыта сезiм баурап,
Ан салады, сахнанын «Жiгiттерi».

Таниды елiм, аншiлерден мын кiмдi,
Сахнада енбек етіп терi тунды.
Сезiмдей андi, тербетiп жанды бойлайтын,
Карсы алады сахна анші Еркiндi.

Кыздардын жаулап анменен журектерiн,
«Есте сактап», «күрсiнбе» деп тiлеп тегiн,
Казактын Fадiлбектей аншiсi бар,
Калайша оны ендi жыр етпегiн.

Арулар да аз емес бул асуда,
Сулулыкка сезiмдерi уласудa.
Казактын Мадинасы ан шыркаса,
Тынып калар, тындап турып сiрә су да.

“Каспидiн” толкынындай улык каны,
Андерi, гитарадай – кулып жаны,
Онердi торге суйреп, орге суйреп
Сахнада жур казактын Улыкпаны.

Айкынды осы бiлмейтiн адам бар ма,
Алмас та умiт боп жур сан арманға.
Макпалын, Нуржаннын бар анi сара,
Кунде алfа, жетелейдi кадамдарfа.

Кыдыралf асырfан бiр ел белесi,
Мактайтуfын, азаматын ел бiр есi.
Сахнаfа шыкканда тура алар ма?!
«Орда» десе козбайтын делебесi.

Андерi жастардын бой тумарындай,
Сезiмдерi кос аккудын сынарындай.
Кайратты тындамайтын адам бар ма,
Коймайтындай ерiтiп, бiр арылмай.

«Акмаржан» көнiлi бар ак тiлегi,
Сахна да озi келiп сәт тiледi,
Ол андерсiз бугiнде той отпейдi
Ан салfанда казактын Затыбегi.

Онерден де болады, бiр арманы
Андерiне, жастардын тынар жаны.
«Аппак кардай» конiлдері кiр шалмаfан,
Жiгiттер бар, казактын «Мунарланы»

«Кузгi дауыл» соfатындай, журек тербеп,
Ан айтып, бiр уйытып, дерттi емдеп,
Сырымнын андерiне fашык болып,
Канша ару жүр дейсiн санiн тендеп.

Барiн айт та, бiрiн айт, тогер олен,
Аншiнiң сазы болек, когермеген.
Алтын бесiк – сазбенен жыр орбiген,
Касиеттi кундылык кой онер деген.

Жыр айтайык, өнердiн атына мын,
Аншiнiн хаты - oлен, аты –жанын,
Той думаннын таркамай казынасы,
Шымылдыfы жабылмасын сахнаның.

"Ак булттан жасап алгандаймын"
Дастан Берiкулы
Жыр жинак, 2010 ж, Алматы к,
лирикалык олендер жинагы,

Казак футболынын болашагына кандай болжам бар?

Торынынздегы "кок жашык" алашымнын косегесын когертып жатыр ма?