Все игры
Обсуждения
Сортировать: по обновлениям | по дате | по рейтингу Отображать записи: Полный текст | Заголовки

Истинная религия Аллаха

Ас_Саламу Алейкум Ва РохматулЛахи Субхана Ва Таъала Ва Барокатуху!!!Истинная религия Аллаха

Что является истинной религией Аллаха?

Каждый человек рождается в обстоятельствах, которые ему не дано
выбирать. Религия семьи или идеология государства навязываются ему с
первого дня его появления на свет. В подростковом возрасте он обычно
полностью идеологически обработан, полагая, что убеждения общества, к
которому он принадлежит, самые правильные и что остальные должны их
разделять. Однако, взрослея или сталкиваясь с верованиями других
систем, он начинает задумываться об истинности своих убеждений.
Искатели правды часто оказываются в тупике перед фактом, что любая
религия, секта, идеология или философия претендует на свою истинность.
И действительно, все они призывают людей делать добро. Так какая
религия верна? Не могут же все они в одинаковой мере быть правы, если
каждая из них заявляет об ошибочности остальных. Как же быть искателю
правды в определении истины?

Аллах дал всем нам ум и интеллект для того, чтобы помочь принять
ответственное решение. Это самое важное решение в жизни человека, от
которого зависит его будущее. В соответствии с этим, каждый из нас
должен беспристрастно оценить имеющиеся факты и выбрать то, что кажется
истиной, пока не возникнут новые доказательства. Подобно другим
религиям и философиям, Ислам закрепляет за собой право быть
единственным и исключительно праведным путем к Аллаху. В этом отношении
он не отличается от других систем. Целью этой брошюры является
предоставление некоторых фактов, направленных на обоснованность этого
заявления. Вместе с тем, не нужно забывать, что истинный путь
можно определить, лишь отбросив в сторону эмоции и предрассудки,
которые зачастую отрывают нас от действительности. Тогда и только тогда
мы будем в состоянии использовать данный нам ум и принять рациональное
и правильное решение. Существует несколько аргументов, которые мы можем
выдвинуть в защиту утверждения Ислама о его истинности. Мы приведем
лишь три самых очевидных.

Первый аргумент основан на Божественном происхождении названия
религии и на всесторонности его значения. Второй относится к уникальным
и несложным учениям, касающимся отношений между Аллахом, человеком и
мирозданием. Третий аргумент исходит из того факта, что Ислам
универсален и доступен всем людям и во все времена. Перечисленные
аргументы являются базовыми компонентами той необходимости, которую
диктуют логика и разум, чтобы считать Ислам единственно истинной
религией Аллаха. Последующие страницы содержат изложение этих концепций
в деталях.


Название религии

Первое, что каждый должен четко понимать и знать об Исламе, это то,
что означает слово "Ислам". Арабское слово "Ислам" означает послушание
или подчинение своей воли Единственному Истинному Богу - Аллаху. Тот,
кто подчиняет свою волю Аллаху, называется мусульманином. Ислам - это
религия, которая называется не по имени какой-либо личности или группы
людей, так же как и никто из последующих поколений не внедрял этот
термин, как это произошло с христианством, название которого произошло
от имени Иисуса Христа, с буддизмом - от имени его основателя Гаутамы
Будды, конфуцианством - от имени Конфуция, иудаизмом - от названия
племени Иуды, индуизмом - от названия Инду. Ислам (покорность воле
Аллаха) является религией, данной Адаму, первому человеку и первому
пророку (мир над ним), и эта религия была религией всех пророков,
посланных Аллахом человечеству. В дальнейшем имя религии было
определено Самим Аллахом и ясно упомянуто в последнем Священном
Писании, которое Он открыл человечеству. В этом последнем Откровении -
Коране - Аллах сказал:

"Сегодня Я усовершенствовал для вас вашу религию и завершил Мою
милость к вам, и удовлетворился для вас Исламом как религией" (Коран
5:3)

"Кто же ищет религии помимо Ислама, от того не будет принято" (Коран 3:85)

Следовательно, Ислам не претендует на роль новой религии,
принесенной Пророком Мухаммадом (да благословит его Аллах и
приветствует) на Аравийский полуостров в 7-ом столетии, а объявляет
себя новым выражением в своей конечной форме истинной религии
Всемогущего Аллаха, которая первоначально была открыта Адаму, а затем и
последующим пророкам.

В связи с этим мы могли бы сделать короткие замечания по двум другим
религиям, отстаивающим право называться единственно верными. Нигде в
Библии вы не найдете слов Аллаха, указывающих народу Моисея, или его
потомкам, что название их религии - иудаизм, или апостолам Иисуса
Христа, что их религия - христианство. Иначе говоря, названия "иудаизм"
и "христианство" не имеют священного происхождения или одобрения.
Только по прошествии времени после Христа, религии было присвоено
название христианство.

В чем же тогда состояло существенное отличие религии Христа от ее названия?

Его религия нашла свое выражение в его учениях, которые он убеждал
своих учеников принять за основополагающие принципы в их
взаимоотношениях с Аллахом. В Исламе Иисус является пророком, посланным
Аллахом и известным под арабским именем Иса (мир над ним). Подобно
другим пророкам до него, он призывал людей подчинить свою волю воле
Аллаха, чего требует и Ислам. В Новом Завете утверждается, что Иисус
учил своих последователей молиться Аллаху следующим образом:

"Отче наш, сущий на небесах! Да святится имя Твое, да приидет
Царствие Твое; да будет воля Твоя и на земле, как на небе" (от Луки
11:2, Матфея 6:9-10)

Эта идея особо подчеркивалась Иисусом в ряде его заявлений,
записанных в евангелиях. Он учил, например, что только те, кто
подчиняются воле Аллаха, войдут в Рай. Иисус также указывал на то, что
он сам предает себя воле Аллаха.

"Я ничего не могу творить Сам от Себя. Как слышу, так и сужу, и суд
Мой праведен; ибо не ищу Моей воли, но воли пославшего Меня Отца" (от
Иоанна 5:30)

Существует множество ссылок в Евангелиях, которые указывают, что
Иисус (мир над ним), ясно давал понять своим последователям, что он не
является истинным Богом. Например, упоминая о последнем Часе, он
говорил:

"О дне же том, или часе, никто не знает, ни Ангелы небесные, ни Сын, но только Отец" (от Марка 13:32)

Таким образом, Иисус (мир над ним) подобно предыдущим пророкам и
тому, кто пришел после него, учил религии Ислама - подчинению воле
Единого, Истинного Бога.


Бог и мироздание

Поскольку полное подчинение собственной воле Аллаха представляет
собой суть поклонения, основной миссией Ислама - Божественной религии -
является поклонение лишь Одному Аллаху. Данная религия требует также
отказа от поклонения какому-либо лицу, месту или предмету, кому-либо,
кроме Аллаха. Так как всё, кроме Аллаха, Творца всего мироздания,
является Его творением, можно сказать, что Ислам, в сущности, отзывает
человека от поклонения творениям и побуждает его поклоняться только
Создателю. Он - Единственный, Кто достоин поклонения, потому что лишь
благодаря Его воле исполняются мольбы, обращенные к Нему.

В соответствии со сказанным, если человек поклоняется дереву и его
мольбы удовлетворены, не дерево исполняет его мольбы, а Аллах, Который
позволяет осуществиться обстоятельствам, для свершения которых обращены
эти мольбы. Кто-то может заметить: "Так это очевидно!". Однако это не
оправдывает деревопоклонников, как и не оправдывает тех, кто обращает
свои мольбы к Иисусу, Будде, Кришне, "святому" Кристоферу, "святому"
Иуде или Мухаммаду (да благословит его Аллах и приветствует). Эти
мольбы исполняются не ими, а Аллахом. Иисус, мир над ним, не говорил
своим последователям поклоняться ему, но лишь Одному Богу. Как
упомянуто в Евангелии, Иисус (мир над ним), сказал:

"Ибо записано: Господу Богу твоему поклоняйся и Ему одному служи" (от Луки, 4:8)

Этот основополагающий принцип содержится в первой суре Корана:

"Тебе Одному мы поклоняемся и Тебя Одного просим о помощи" (Коран 1:4)

Следует подчеркнуть, что основная миссия Ислама - поклонение Одному
Аллаху - предопределяет то, что Аллах и Его творения являются двумя
совершенно различными сущностями. Аллах не отождествляем с Его
творениями и не является частью их, и Его творения не отождествляемы с
Ним и не являются частью Его. Это могло бы показаться очевидным, однако
поклонение человека творению вместо поклонения Создателю в большей
степени основано на невежестве или пренебрежении этой концепцией.
Существует ложное поверье, что сущность Аллаха присутствует повсюду в
Его мироздании, или же, что Его Божественная сущность существует или
существовала частично в Его мироздании, что дало повод оправданию
поклонения не Аллаху, а Его творениям, и определению этого поклонения
как поклонения Аллаху. Однако основополагающая миссия Ислама,
донесенная до нас пророками Аллаха (мир над ними), утверждает
поклонение Одному лишь Аллаху и призывает к отказу от поклонения Его
творениям как посредственно, так и непосредственно. В Коране Аллах
сказал:

"Мы отправили к каждому народу посланника с повелением: поклоняйтесь Аллаху и избегайте ложных богов" (Коран 16:36)

Когда идолопоклонникам задают вопрос, почему они преклоняются перед
идолами, созданными людьми, неизменным ответом являются заявления о
том, что в действительности они поклоняются не каменной статуе, а Богу,
присутствующему в ней. Они утверждают, что каменный идол является всего
лишь центральной точкой сущности Господа и ни в коей мере не является
Им самим! Тот, кто принял концепцию присутствия Господа внутри Его
мироздания, вынужден будет принять этот аргумент в пользу
идолопоклонства, тогда как тот, кто понимает основную идею Ислама и его
значение, никогда не согласится с идолопоклонством, несмотря на его
рационалистическое объяснение.

Те же, кто обожествляет самих себя, на протяжении веков основывали
свои ошибочные притязания на вере в то, то Господь присутствует в
человеке. Позволяя себе еще большую смелость, они утверждали, что
Господь присутствует в них в большей степени, чем в остальных людях, и
что другие человеческие существа должны подчиняться им и поклоняться
им, как Самому Господу, или как если бы Господь являлся сосредоточением
в них. Плодородной почвой для ложных воззрений о присутствии Господа в
человеке являются также утверждения тех, кто отстаивает божественность
других после их смерти. Теперь нам должно быть уже предельно ясно, что
тот, кто усвоил основную концепцию Ислама и его значение, никогда и ни
при каких обстоятельствах не будет обожествлять никого, кроме Аллаха.
Религия Аллаха, по сути своей, является чистейшим призывом к поклонению
Одному Творцу и отрицанием поклонения Его творениям в любой форме. В
этом состоит смысл свидетельства: "Ла илаhа илла Ллаh" ("Нет божества,
кроме Аллаха")

Искреннее произнесение этой фразы и признание пророчества
автоматически приводит человека в лоно Ислама, а искренняя вера в это
обещает ему Рай. Пророк Мухаммад (да благословит его Аллах и
приветствует) сказал: "Тот, кто произносит "нет божества, кроме Аллаха"
- и умирает с этой верой, войдет в Рай". Вера в это свидетельство
требует подчинения своей воли Всемогущему Аллаху, как этому учили Его
посланники. Она также требует от верующего отказаться от поклонения
ложным богам.


Миссия ложных религий

В мире существует множество сект, культов, религиозных, философских
и других течений, каждое из которых претендует на звание правоверного
пути или единственного истинного пути к Аллаху! Как же человек может
определить верность одного из них? Или же все они действительно верны?
Единственным методом, при помощи которого можно установить истину,
отбросив поверхностные расхождения в учениях различных претендентов на
конечную истину, - это выявить центральный объект поклонения, к
которому они косвенно или непосредственно призывают. Все ложные религии
отстаивают общую концепцию в отношении к Аллаху, заявляя, что все люди
являются богами, или что конкретные лица были богами, или что природа -
это и есть бог, или что Бог - плод человеческого воображения.

Таким образом, можно сказать, что основная миссия ложных религий
состоит в том, что Господу можно поклоняться в форме поклонения Его
творениям. Ложные религии предлагают человеку поклонение творению,
именуя созданное Им или какое-либо его выражение Богом. Например,
пророк Иисус (мир над ним) призывал своих последователей поклоняться
Аллаху, а те, кто именуют себя последователями Иисуса в наши дни,
призывают людей поклоняться Иисусу, заявляя, что он был Богом или сыном
Бога.

Используя метод выявления объекта поклонения, мы можем легко
определить ложные религии и надуманную природу их происхождения. Аллах
сказал в Коране:

"То, чему вы поклоняетесь помимо Него, всего лишь названия, которые
выдумали вы и отцы ваши. Аллах не ниспосылал с ними никакой власти.
Власть принадлежит только Аллаху. Он повелел, чтобы вы поклонялись
только Ему. Это - правая вера, но большинство людей не понимают" (Коран
12:40)

Можно засвидетельствовать, что все религии учат делать добро. Тогда
имеет ли значение, какую из данных религий мы исповедуем? Ответ: все
ложные религии своими учениями наносят огромный вред, который
заключается в поклонении творениям. Поклонение творениям - величайший
грех, который человек может совершить, так как это противоречит самой
цели его сотворения. Человек был создан для поклонения Одному лишь
Аллаху.

Следовательно, поклонение творениям, являющееся основой язычества, -
непростительный грех. Тот, кто умирает, приобщая сотоварищей к Аллаху,
определил свою судьбу в последующей жизни. Это не является голословным
утверждением. Это - истина, переданная Аллахом в Его последнем
Откровении:

"Поистине, Аллах не прощает приобщение к Нему сотоварищей, но прощает всё, что помимо этого, кому пожелает" (Коран 4:48, 116)


Универсальность религии Аллаха

Так как последствия исповедания ложной религии слишком тяжелы, истинная религия
Аллаха должна быть универсально понятна и универсально постижима как в
прошлом, так и в будущем во всем мире. Иными словами, истинная религия
Аллаха не может ограничиваться группой людей, местом или периодом
времени. Не логично и то, что такая религия будет навязывать условия,
не имеющие ничего общего с взаимоотношениями человека и Аллаха, подобно
баптизму или же вере в человека-спасителя и посредника.

Внутри основного принципа Ислама и его значения - подчинения своей
воли Аллаху - лежит корень универсальности Ислама. Как только человек
приходит к заключению, что Аллах - Един и отличен от Его творений, и
подчиняет себя Аллаху, он становится мусульманином телом и душой и
заслуживает Рая. Следовательно, каждый в любое время в самых отдаленных
уголках света может стать мусульманином, последователем религии Аллаха,
отказавшись от поклонения творениям и обратившись к Единому Аллаху.
Следует заметить, что для того, чтобы на самом деле покориться воле
Господа, человек должен постоянно иметь способность выбирать между
праведным и неправедным. Действительно, Аллах наделил человека
способностью не только отличать добро от зла, но и выбирать между ними.
Эти способности накладывают на человека огромную ответственность, а
именно: человек отвечает пред Аллахом за выбор, который он делает. Из
этого следует то, что человек должен приложить все свои силы, чтобы
делать добро и избегать зла.

Если же по какой-либо причине они не уверуют в последнее послание
после того, как им его ясно разъяснили, то они окажутся в серьезной
опасности.


Признание Аллаха

Теперь возникает следующий вопрос: как можно ждать от всех людей
веры в Единого Истинного Господа, зная об их социальных и культурных
различиях, а также различиях в происхождении? Для того, чтобы привить
людям любовь к поклонению Единому Истинному Господу, всем им нужно
обеспечить доступ к знаниям о Нем. Последнее Откровение учит, что все
живые существа признают Единого Истинного Господа, и это осознание
запечатлено в их душах, будучи частью самой природы людей, с которой
они были созданы. Таким образом, каждый ребенок рожден с природной
верой в Аллаха и с врожденной склонностью поклоняться лишь Ему Одному.
Эта врожденная вера и склонность называется в арабском языке фитра.

На протяжении жизни человека, с самого детства и до смерти, знамения
Единого Истинного Господа проявляются человеку во всех уголках света и
в его собственной душе до тех пор, пока он не осознает, что существует
только Один Единый Истинный Бог - Аллах. В Священном Коране сказано:

"Мы покажем им Наши знамения по странам и в них самих, пока не станет им ясно, что это - истина" (Коран 41:53)

Как это было сказано ранее, пророки были посланы каждому народу и
племени для поддержания природной веры человека в Аллаха и врожденной
склонности к поклонению Ему, чтобы укрепить истину, проявляемую в
каждодневных знамениях, ниспосылаемых Аллахом. Даже если большинство
учений этих пророков исказилось, какая-то часть истинного послания
сохранилась нетронутой и способствует правильному выбору человечества
между праведным и неправедным. Влияние небесных посланий на протяжении
веков может быть прослежено в "Десяти заповедях" иудейской Торы,
которые позднее были приняты христианским учением и прочими законами,
запрещающими убийство, кражу, измену, в большинстве общественных строев
как в древние времена, так и в наши дни.

Результатом знамений, открываемых Аллахом человечеству на протяжении
веков и добавляемых к Его Откровениям, ниспосланным Его пророкам,
явилась данная всему человечеству возможность признать Единого
Истинного Господа.

Поэтому каждая душа будет давать отчет за веру в Аллаха, за
признание истинной религии Аллаха - Ислама - полного подчинения воле
Аллаха.


Заключение

Предыдущее описание продемонстрировало, что название религии Ислама
выражает наиболее важный ее принцип - покорность Аллаху. Слово "Ислам"
было выбрано не человеком, а Самим Аллахом, что утверждается Священным
Кораном. Выше также было показано, что только Ислам дает возможность
людям познать Единственность Аллаха и совершенство Его атрибутов, что
требует поклонения Одному лишь Аллаху и запрещает приобщение
сотоварищей к Нему. Наконец, благодаря врожденному чувству преклонения
пред Аллахом и благодаря Его знамениям, открываемым Аллахом на
протяжении веков каждому индивидууму, Ислам может быть постигнут всем
человечеством и во все времена.

Значение слова "Ислам" - покорность Аллаху, фундаментальное
признание Исламом уникальности Аллаха и доступность Ислама для всего
человечества во все времена несомненно подтверждают истинность
заявления Ислама о том, что со времен сотворения мира, на каком бы
языке он ни выражался, только Ислам был и будет истинной религией
Аллаха - Истинного Творца и Господа.

Мы просим Всевышнего Аллаха вести нас по прямому пути, даровать нам
Его милость и благословение, так как Он - Милостивый, Милосердный.

Хвала Аллаху, Господу миров, мир и благословение Пророку Мухаммаду и всем пророкам Аллаха и их праведным последователям!

Ангелы

Ангелы



Вторым столпом веры в Исламе является вера в ангелов. Эта вера предполагает твердую,
свободную от сомнений, убежденность в том, что у Аллаха есть ангелы, сотворенные Им
из света и абсолютно покорные Его повелениям. Мусульманин верит в то, что Аллах
возложил на каждого из ангелов определенные обязанности, выполнением которых они
заняты, и наделил их необходимыми для этого возможностями.
В исламской литературе арабский термин чаще всего используемый для обозначения
ангелов - маляк (мн. маля'ика), считающийся сокращением от маль'ак или ма'ляк, которые
происходят от 'алюк, означающий "послание". Таким образом, подлинное значение
слова маляк - "посланец"


Свет.



Хотя нет аятов Корана, упоминающих о происхождении ангелов, есть достоверные
хадисы, которые повествуют о сущности материала, из которого сотворены ангелы.
Ангелы сотворены из света, согласно следующему высказыванию Пророка (мир ему и
благословение Аллаха), переданному Айшей:
Ангелы сотворены из света, джинны сотворены из огня и Адам сотворен из того, что

упоминалось вам
(Муслим).
Так как Пророк (мир ему и благословение Аллаха) не дал более детального разъяснения в
отношении сущности света или его характеристик, то любое заявление по этому вопросу
рассматривается как спекулятивное и отвергается большинством ученых.


Время сотворения



Время сотворения ангелов не определяется в Коране и Сунне. Однако, можно сделать
вывод из некоторых коранических текстов, что они были сотворены до сотворения
человека. В одном из таких высказываний Аллах сообщает ангелам о том, что Он
сотворит в будущем халифа (наместника) на земле:
И вот сказал Господь твой ангелам: "Я установлю на земле наместника". (Коран, 2:30).



Форма.



Хотя ангелы сотворены из света, как было указано выше, нельзя сказать, что они
проявляются в виде света, как предполагают некоторые. Потому что они не были описаны
так ни в Коране, ни в Сунне. В своем естественном состоянии они - невидимы для
человеческого глаза. Ангел Джибриль приносил откровение Пророку (мир ему и
благословение Аллаха), в то время когда он находился вместе со сподвижниками, и никто
из них не видел Джибриля.
[/COLOR]
Однако, ангелов могут видеть некоторые животные. Абу Хурайра сообщил, что Пророк

(мир ему и благословение Аллаха) сказал:

«Если вы слышите крик петуха, просите благословения Аллаха, потому что он (петух)

видит ангела» (Сахих Аль- Бухари, т. 4, с. 332, № 521).




Неподобие человеку.



В своем нормальном состоянии, ангелы не подобны человеку с парой крыльев, как они
изображаются в греко-римской традиции и произведениях искусства, испытавших
влияние христианской традиции. Ангелы - огромны по размерам и обладают числом
крыльев от двух до нескольких сотен:
...сделавшего ангелов посланниками, обладающими крыльями двойными,

тройными и четверными. Он увеличивает в творении, что Ему угодно... (Коран, 35:1).


Абдулла ибн Мас'уд сообщил, что Пророк (мир ему и благословение Аллаха) видел

Джибриля в его естественном виде, в котором он имел 600 крыльев, каждое из которых

заполняло горизонт. И с крыльев падали разноцветные капли подобные жемчугу и

кораллу. (Ахмад)


Я видел его, нисходящим с небес и его огромная фигура заполняла пространство между

небом и землей. (Муслим)


Джабир ибн Абдулла сообщил, что Пророк (мир ему и благословение Аллаха) сказал:

Мне было позволено рассказать об одном из носителей Трона (В Коране
69:17 упоминается, что в Судный День Трон Аллаха будет принесен восемью
ангелами) Расстояние между его
локтем и плечом - птица пролетит за семьсот лет (Абу Дауд).




Видимость.



Согласно аятам Корана и хадисам, ангелы могут принимать форму человека в
определенных ситуациях. Например можно найти описание того, как Джибриль пришел
сообщить Марйам о предстоящей беременности:
И вспомни в Писании Марйам. Вот она удалилась от своей семьи в место восточное. И

устроила себе пред ними завесу. Мы отправили к ней Нашего духа, и принял он пред ней

обличие совершенного человека. (Коран, 19:16,17).


Также передано в достоверных повествованиях от Пророка (мир ему и благословение
Аллаха), что Джибриль посещал его в различных человеческих обличиях. Иногда
сподвижники Пророка (мир ему и благословение Аллаха) были свидетелями как
Джибриль приходил к Пророку в образе красивого сподвижника по имени Дихйа ибн
Халифа Аль-Кальби, а иногда в образе неизвестного бедуина.
'Умар ибн Аль-Хаттаб сказал: "Однажды, когда мы сидели вместе с Пророком (мир

ему и благословение Аллаха), пред нами появился человек, чьи одеяния были

чрезвычайно белыми и чьи волосы были чрезвычайно черными. На нем не было видно

следов путешествия и никто из нас не знал его. Он прошел и сел напротив Пророка (мир

ему и благословение Аллаха) коленями напротив его колен и, положив ладони на его

руки, он сказал: "О, Мухаммад! Расскажи мне об Исламе...". В повествовании

упоминается, что человек спрашивал об имане (вере), ихсане (искренности) и знамениях

Последнего Часа. После того, как человек вышел, Пророк (мир ему и благословение

Аллаха) сообщил своим сподвижникам, что вопрошавший был Джибриль, который

приходил научить их религии.




Пол.



Несмотря на то, что ангелы принимают образ человека, они не мужчины и не женщины,
а также нет никаких доказательств в исламских текстах, что они размножаются. В
Коране арабы-язычники порицаются за то, что приписывают ангелов - в дочери Аллаху
или даже женщинами:
Спроси же их: "Разве у твоего Господа дочери, а у них сыновья?" Разве Мы создали

ангелов женщинами, и они видели? (Коран, 37:149,150).

И сделали они ангелов, которые - рабы Милосердного, женщинами. Разве они были

созданы при них? Запишется их свидетельство и они будут спрошены! (Коран, 43:19).




Имена.



Хотя в мусульманском фольклоре ангелам приписывается много имен, только несколько
из этих имен подтверждаются достоверными текстами.
Джибриль (Гавриил) - ангел Откровения. Ибн 'Аббас сказал:

Посланник Аллаха (мир ему и благословение Аллаха) был очень щедрым человеком и его

щедрость становилась великой в течение Рамадана, когда он встречался с Джибрилем.

Джибриль приходил к нему каждую ночь в Рамадане, чтобы проверить Коран вместе с

ним. (Бухари)


Джибриль упоминается в Коране многими достойными титулами:
И поистине, это - послание Господа миров. Снизошел с ним дух верный (Ар-Рух Аль-

Амин). (Коран, 26:192,193).

...и Мы даровали Исе, сыну Марйам, ясные знамения и подкрепили его духом святым (Рух

Аль-Кудус). (21) (Коран, 2:87).


Мика'иль (Микал, Михаил) - ответственен за дождь.
Абдулла ибн Аль-Уалид рассказал, что когда группа иудеев спросила Пророка (мир ему и

благословение Аллаха) в отношении его сотоварищей (ангелов) и он рассказал им, что это

Джибриль, они сказали: "Джибриль! Тот, кто нисходит с войной, сражением и

наказанием. Он - наш враг. Если бы ты сказал Мика'иль, тот, кто приносит милость, дождь

и растения, это было бы лучше". (Ахмад)


Исрафиль - ангел, который дунет в рог (сур), обозначая конец света. Абу Са'ид

сообщил, что Пророк (мир ему и благословение Аллаха) сказал:

Как я могу наслаждаться, когда обладатель рога поднес его к губам, склонил голову и

прислушивается, ожидая повеления дуть... (Ат-Тирмизи)


Малик - имя главного ангела-хранителя Ада. Его имя упоминается в Коране:
И воззвали они: "О Малик! Пусть покончит с нами твой Господь!" Он сказал: "Вы

останетесь". (Коран, 43:77).


В соответствии с достоверными повествованиями, Мункар и Накир - два ангела,
которые будут опрашивать каждого человека после смерти. Абу Хурайра сообщил, что Пророк (мир

ему и благословение Аллаха) сказал:

Когда умерший похоронен, два иссиня-черных ангела придут к нему. Одного из них зовут

Мункар и другого - Накир. Они спросят: "Что ты скажешь об этом человеке?" Если он был

верующий, то он ответит: "Он - раб Аллаха и Его посланник...". (Ат-Тирмизи )


Харут и Марут были ангелами, посланными к людям Вавилона, как испытание их
веры:
...но шайтаны были неверными, обучая людей колдовству и тому, что было ниспослано

обоим ангелам в Вавилоне, Харуту и Маруту. Оба они не обучали никого, пока не

говорили: "Мы - искушение, не будь же неверным!" (Коран, 2:102).




Другие.



Есть несколько высказываний от сподвижников и их учеников, в которых ангела смерти
упоминают как Изра'иль. Однако, нет повествований, которые можно было бы
достоверно отнести к Пророку (мир ему и благословение Аллаха).
В действительности похоже, что происхождение этих высказываний - из иудейской
литературы, где можно найти подобные описания. Хранителя Рая также именуют
Ридван, в некоторых повествованиях, приписываемых Пророку (мир ему и
благословение Аллаха), но ни одно из них не является достоверным.
Некоторые ученые также считают, что есть два ангела - Ракиб и 'Атид, основываясь на
следующем тексте:
Вот принимают два приемщика, справа и слева, сидя. Не произнесет он и единого слова,

иначе как у него - готовый ('атид) надсмотрщик (ракиб). (Коран, 50:17,18).


Однако, это не реальные имена ангелов, но описание ангелов, которые фиксируют все
дела человека.


Способности.



Ангелы служат Аллаху на земле и на небесах. Таким образом, каждый момент, который
имеет место в мире - результат деятельности ангелов. Всемогущий сказал:

и (ангелами) распространяющими приказ (Аллаха). (Коран, 79:5).

и (ангелами) разделяющими повеления (Аллаха)! (Коран, 51:4).


Некоторые ангелы способны читать мысли людей. Согласно достоверным
высказываниям,
записывающие ангелы знают о намерениях человека и записывают дела совершенные или
несовершенные. Абу Хурайра сообщил, что Пророк (мир ему и благословение Аллаха)

сказал:

Ангелы говорят Аллаху: "Этот человек замышляет зло". А Он знает прежде их. Он

отвечает: "Смотрите за ним. Если он совершит зло, запишите его, но если он откажется от

него, запишите ему одно доброе дело. Поистине, он оставил его ради Меня". (Муслим)

Ангелы способны преодолевать огромные расстояния с непостижимой разумом

скоростью: Восходят ангелы и дух к Нему в день, величина которого в пятьдесят тысяч

лет. (Коран, 70:4).


Ангелы, по природе, - покорные рабы Аллаха и не способны неповиноваться Ему, в
соответствии с текстами Корана:
И Аллаху поклоняется то, что в небесах и на земле из животных, и ангелы, и они не

превозносятся. Они боятся своего Господа и делают то, что им повелено. (Коран,

16:49,50).




Отнощения с людьми.



В соответствии с различными текстами Корана и Сунны, ангелы находятся в постоянном
контакте с людьми. Сообщается, что они играют роли во всех стадиях человеческого
существования - от рождения до смерти, и даже в могиле.
Ангелы посылаются в утробу от зачатия прежде рождения, исполняя повеления Аллаха в
отношении каждого человека. Анас ибн Малик сообщил, что Пророк (мир ему и

благословение Аллаха) сказал:

Аллах, Всевышний и Славный, назначает ангела как хранителя утробы, который говорит:

"Мой Господь! Он (плод) подобен капле. Мой Господь! Сейчас он подобен пиявке. Мой

Господь! Он стал подобен жеванному комку". Затем, если Аллах пожелает завершить его

творение, ангел спрашивает: "Мой Господь! Будет ли он мужчиной или женщиной?..."

(Бухари)

Абдулла ибн Мас'уд сообщил, что Пророк (мир ему и благословение Аллаха) сказал:

Каждый из вас собирается в утробе матери сорок дней, затем становится подобным пиявке

(сгустку крови) на такой же период, затем становится подобным комку на такой же

период. Затем Аллах посылает ангела и приказывает ему записать четыре вещи: его

пропитание, его срок, его дела и будет он несчастлив или счастлив. Затем ангел вдувает

душу в него...". (Бухари)


От рождения до смерти, каждому человеку предназначен ангел, вдохновляющий его на
добро и охраняющий его от зла. Абдулла ибн Мас'уд сообщил, что Пророк (мир ему и

благословение Аллаха) сказал:

Каждому из вас назначен сотоварищ из джиннов и один из ангелов... (Ахмад,Муслим)


Эти ангелы ответственны за то, чтобы наставлять каждого человека, по воле Аллаха, к
праведности. Коран также говорит в отношении ангелов-хранителей:
У него (человека) есть (ангелы) следующие (му'аккибат) непосредственно и перед

ним и позади, которые охраняют его по повелению Аллаха. (Коран, 13:11).


Однако, согласно высказываниям Пророка (мир ему и благословение Аллаха), эти ангелы
- хранители оставляют человека в определенных ситуациях. Например, Абу Тальха

сообщил, что Пророк (мир ему и благословение Аллаха) сказал:

Ангелы не входят в дом, в котором есть собаки, или изображения, либо изваяния живых

существ. (Бухари)


Два ангела также приставлены к каждому человеку для записи его дел. Коран упоминает о
них в следующих аятах:
А ведь над вами есть хранители - благородные писцы. (Коран, 82:10,11).

Вот принимают два приемщика, справа и слева, сидя. Не произнесет он и единого слова,

иначе как у него - готовый надсмотрщик. (Коран, 50:17,18).

Абу Умама сообщил, что Пророк (мир ему и благословение Аллаха) описал их

следующим образом:

Поистине, (ангел) слева поднимает перо (не записывая) мусульманина, совершившего

грех на шесть часов. Если он покается и просит Аллаха о прощении, дело отбрасывается в

сторону, иначе оно записывается как одно (дурное дело). (Ат-Табарани)


Согласно Пророку Мухаммаду (мир ему и благословение Аллаха) есть также ангелы,
которые молятся Аллаху за человека в определенных случаях. Например сообщили, что

он сказал:

Когда любой из вас ожидает (наступления времени) молитвы, он - в молитве, и ангелы

говорят: "О, Аллах! Смилуйся над ним и прости его!" - пока он не покинет места

молитвы... (Бухари)




Смерть



Некоторым ангелам предписано извлекать душу человека из его тела во время смерти.
Об этом упомянуто в Коране:
Скажи: "Приемлет вашу кончину ангел смерти, которому вы поручены, потом вы к

вашему Господу будете возвращены". (Коран, 32:11).

Он - Властвующий над Своими рабами, и посылает Он над вами хранителей.

А когда приходит к кому-нибудь из вас смерть, Наши посланцы упокояют его, и они

ничего не опускают. (Коран, 6:61).


На других ангелов возложено - принять душу и путешествовать с ней из этого мира и
вернуться в него. Аль-Бара' ибн 'Азиб сообщил, что Пророк (мир ему и благословение

Аллаха) сказал:

Когда верующий покидает этот мир и вступает в следующий, ангелы с ликами сияющими

подобно солнцу нисходят на него с небес, неся одеяния и благовония Рая, и (затем они)

садятся по бокам. Затем прибывает ангел смерти, садится у его головы и говорит: "О,

добрая душа, приходи к прощению и угоде Аллаха". Затем она (душа) выходит подобно

тому как стекают капли воды с мокрой кожи, и он (ангел) принимает ее. В мгновение ока,

после того как он взял ее, они берут ее и кладут в одеяние и благовония. Тогда от души

начинает исходить аромат подобный сладчайшему мускусу, который можно найти на

лице земли. Затем они возносятся с ней и каждая группа ангелов, встреченная ими,

спрашивает: "Кто эта добрая душа?", на что они отвечают: "Такой-то, сын такого-то",

называя его лучшим из имен, которым называли его люди на земле. Затем они приносят ее

к нижнему небу и просят открыть врата. Они открываются и архангелы каждого неба

сопровождают ее к следующему небу, пока ее не принесут к седьмому небу, и Аллах,

Великий и Славный, скажет: "Запишите книгу Моего раба в иллийин (книгу праведных)

и возьмите его обратно на землю, потому что Я сотворил человека из нее и Я верну

их в нее, и из нее Я изведу их снова". Его душа затем возвращается в тело...". (Ахмад)


Ангел по имени Малик назначен светом Ада и хранителем его. Самура сообщил, что

Пророк (мир ему и благословение Аллаха) сказал:

Прошлой ночью я видел (во сне) - два человека приблизились ко мне. Один из них сказал:

"Тот, кто будет освещать Ад - Малик, страж Ада. А я - Джибриль, а это - Мика'иль".




Заключение.



Нет ничего в предшествовавших текстах в отношении происхождения, сущности и
формах ангелов, что могло бы указать на то, что ангелы имеют власть над душами или
телами людей. Однако, материалы в отношении их способностей, категорий и отношений
с людьми показывают, что ангелы нуждаются в независимой власти над людьми.
Согласно ортодоксальному Исламу на приведенные тексты, ангелы не обладают
свободной волей - они только исполняют то, что повелел Аллах. Повеления Аллаха не
включают взятие власти над людьми, потому что властвование - в сути своей насилие и
зло, а Аллах ясно установил в Коране, что Он не угнетает никого, и не приказывает зло.
Здесь приведены некоторые сведения об ангелах и о связанных с ними явлениях. Вера в
ангелов включает в себя как веру в целом, так и веру в частностях. И вера в частностях -
это твердая убежденность в истинности всех сведений, приводимых в достоверных
текстах.

Без заголовка


ШАХСИЯТИ ИМОМ БУХОРӢ  




Абӯадуллоҳ Муҳаммад ибни Исмоил ибни Иброҳим ибни Муғира ибни Бардзбеҳи Ҷуъфӣ маъруф ба Имом Бухорӣ пас аз намози ҷумъа дар таърихи 13-уми шавволи соли 194-уми ҳиҷрӣ дар Бухоро таваллуд ёфтааст. Чорумин бобои Имом Бухорӣ аз шаҷараи падариаш Бардзбеҳ марде форснажод ва пайрави дини аҷдодиаш будааст. Писараш Муғира бар дасти Ямони Ҷуъфӣ мусулмон шудааст. Аз онҷо, ки бо вай дӯстӣ дошт ва бо даъвати ӯ мусулмониро пазируфта буд, ба номаш нисбати Ҷуъфӣ доданд.



Падари Имом Бухорӣ Исмоил ном дошт ва пеш аз ҷон супурданаш гуфт, ки дар молаш ҳеч ҳаромиву шубҳаеро намедонад. Вақте, ки Исмоил аз ҷаҳон рахти сафар мебандад, писараш Муҳаммад ҳанӯз хурдсол буд. Ба ҳамин минвол Муҳаммади хурдсол аз меҳрубониҳои падари бузурвораш маҳрум монд ва дар канори модари азизаш парвариш ёфт. Пас аз он, ки бузуртар шуд ҳамроҳи модару бародари калонаш Аҳмад озими Маккаи мукаррама шуда, ҳаҷҷи фарзиро ба ҷой оварданд. Сипас Маккаро барои истиқомат ихтиёр карданду Муҳаммад дар талаби илм гашт.



Ал-Лоликоӣ муаллифи китоби машҳури «Шарҳи суннат» дар боби «Каромоти авлиё» дар бораи Имом Бухорӣ навиштааст, ки Муҳаммад ибни Исмоил дар хурдсолӣ биноии худро аз даст дода буд ва модараш ҳазрати Иброҳими Халилуллоҳро дар хоб мебинад, Ки ба ӯ мегӯяд: Ай модари Муҳаммад, ба сабаби дуоҳои зиёди ту Аллоҳ таоло биноии чашмони писаратро баргардонд. Модар аз хоб бедор мешавад ва мебинад, ки писараш Муҳаммад бино шудааст.



Донишманди ҳамасри Имом Бухорӣ Муҳаммад ибни Абӯҳотам Варроқи Бухороӣ мегӯяд: Имом Бухориро шунидам, ки мегуфт: Вақте ки дар дабистон (мадрасаи хурдсолон) мехондам бароям ҳифзи аҳодис осон шуд. Гуфтам: Он ҳангом чандсола будӣ? Гуфт: Даҳсола ё камтар аз он. Вақте шонздаҳсола шудам китобҳои Ибни Мубораква Вукайъро аз ёд кардам ва каломи аҳли раъйро фаро гирифтам. Чун ҳаждаҳсола шудам китоби «Қазоёи саҳоба ва тобеин»-ро тасниф кардам. Сипас китоби «Таърих»-ро дар назди қабри расули Худо (с) дар Мадина дар шабҳои маҳтобӣ навиштам. Боз гуфт: Дар таърих кам номест, ки дар бораи он қиссае бидонам, вале маро хушоянд нест ки китобро дароз кунам.



Хотираи бемисоли Имом БухорӢ

Ҳошид ибни Исмоил мегӯяд: Имом Бухорӣ ҳамроҳи мо назди машоихи Басра мерафт ва ӯ наврас буду наменавишт. Ба ҳамин минвол рӯзгоре сипарӣ гашт ва пас аз шонздаҳ рӯз ҷамъ шудему гуфт: Шумо аз ман зиёд донистед ва барои ҳамин навиштахотонро ба ман нишон диҳед. Барояш пеш овардем. Беш аз понздаҳ ҳазор ҳадисро аз ёд гуфт то он ки навиштахоямонро аз аз ҳифзи ӯ ҳукм мекардем.



Муҳаммад ибни Азҳари Сиҷистонӣ донишманди дигар аз ҳамасрони Имом мегӯяд: Дар маҷлиси Сулаймон ибни Ҳарб будем ва Бухорӣ Моро ҳамроҳӣ мекард. Ӯ гӯш мекарду наменавишт. Якеро пурсиданд, ки чаро ӯ наменависад? Гуфт ӯ ба Бухоро баргашта, онро аз ёд менависад. Имом Бухорӣ гуфтааст: Ман ҳаргиз ҳеч хариду фурӯше накардаам. Инсонеро мефармудам ва барои манн мехарид. Ба ӯ гуфта шуд: Барои чӣ ингуна мекардӣ? Гуфт: Ба хотире, ки дар он бешу каму омехта ҳаст.



Дуоҳои Имом БухорӢ

Абдуллоҳ ибни Муҳаммад Саёрифӣ мегӯяд: Имом Бухориро шунидам, ки мегуфт: Ду аз Худо хостам ва дуоям дар ҳол мустаҷоб шуд. Дигар дуо нахоҳам кард, шояд он ҳасанотамро кам кунад. Дигар гуфт, ки маро дар қиёмат ҳеч хасме намебошад. Гуфтам: Агар касе аз мардум ба таърих туро айб бигирад, ки дар он бархе нестанд. Имом Бухорӣ гуфт: Мо онро ривоят кардем ва аз пеши худ нагуфтем. Паёмбар (с) гуфтааст: «Чи бад аст бародари қабила». Ва фармуд: Аз гоҳе, ки ҳаром будани ғайбатро донистам ҳеч гоҳ касеро ғайбат накардаам. Умедворм, ки ба мулоқоти худо мерасаму маро бо ғайбати кассе муҳосаба намекунад.



Дар шаби аввали моҳи шарифи Рамазон дӯстони Имом Бухорӣ дар гирдаш ҷамъ мешуданду ҳамроҳи онҳо намоз мегузошт ва дар ҳар ракаате 20 оят мехонд ва ҳамин амалро идома медод то Қуръонро хатм мекард. Дар саҳарӣ аз ним то сеяк ҳиссаи Қуръонро мехонд ва ҳар саҳари сеюм Қуръонро хатм менамуд. Ҳар рӯзи ҷумъа як хатми Қуръон мекард ва хатми ӯ ҳар шаб ба ҳангоми ифтор буд. Пас аз ҳар хатме дуое мустаҷоб мекард. Ҳар шабе пеш аз дамидани субҳ 13 ракаат намоз мегузошту якеро витр (тоқ) адо мекард. Чизе аз мӯйи паёмбар (с) бо худ дошт ва онро дар пӯшокаш ҳамроҳ медошт.



Шоирии Имом БухорӢ

Имом Бухорӣ шеър ҳам мегуфт. Байти зер аз ашъори ӯст:



Иғтаним филфароғи фазла рукуъ,

Фаъасо ан якуна мавтука бағта.

Кам саҳиҳин раайта мин ғайри суқм,

Заҳабат нафсуҳуссаҳиҳату фалта.



Тарҷума: Дар вақти фароғат фазилати рукӯъро ғанимат дон, ки шояд марги ту ногаҳон бошад. Чи басо каси бедард дидӣ, ки ҷони саломаташ ногаҳонӣ бирафт. Қутайба ибни Саид гуфт: Бо фақеҳону зоҳидону обидон ҳамнишин шудам, аммо аз хангоме, ки худро шинохтам касеро монанди Муҳаммад ибни Исмоил надидам ва ӯ дар замони худ мисли Умар дар байни саҳобагон буд. Қутайба ҳамчунин гуфтааст: Агар Муҳаммад ибни Исмоил дар миёни саҳобагон мебуд, ояте мешуд.



БухорӢ - фақеҳи уммат

Биндор Муҳаммад ибни Ҳамоди Хузоӣ гуфтааст: Муҳаммад ибни Исмоил фақеҳи ин уммат аст. Раҷо ибни Раҷо ал-Ҳофиз гуфт: Бартарии Муҳаммад ибни Исмоил бар уламо монанди бартарии мардон бар занон аст. Ҳам ӯ гуфтааст: Муҳаммад ибни Исмоил ояте аз оёти Худост, ки бар рӯйи Замин роҳ меравад. Ҳусайн ибни Ҳарис гуфт: Намедонам касеро монанди Муҳаммад ибни Исмоил дида бошам. ӯ гӯиё танҳо барои ҳадис офарида шуда шудааст.



Абулфазл Аҳмад ибни Саламаи Нишопурӣ мегӯяд: Фатҳ ибни Нӯҳи Нишопурӣ ба ман нақл када гуфт: Назди Алӣ ибни Мадинӣ рафтаму Муҳаммад ибни Исмоилро дар паҳлӯяш аз тарафи рост нишаста дидам. Вақте, ки сухан мегуфт ба хотири бузурдошти вай рӯяшро ба ӯ (Муҳаммад ибни Исмоил) мегардонд. Имом Бухорӣ мегӯяд: Худамро ба ҷуз дар назди Алӣ ибни Мадинӣ сағир нашумудаам. Сипас ин сухани Алӣ ибни Мадиниро зикр карда гуфт: Қавли ӯро бигзор, ӯ мисли худашро надид.



Фавти Имом БухорӢ марги илм буд

Яҳё ибни Ҷаъфари Пайкандӣ нақл мекунад, ки агар аз умри хеш бар умри Муҳаммад ибни Исмоил афзудн метавонистам, ҳамин корро мекардам. Марги манн марги як мард хоҳад буд, аммо дар марги Муҳаммад ибни Исмоил рафтани илм аст. Абдуллоҳ ибни Абдурраҳмони Дорумӣ дар бораи Имом Бухорӣ мегӯяд:



Дар Маккаву Мадинаву Ҳиҷозу Шому Ироқ донишмандонро дидам, вале ҷомеътар (донишмандтар) аз Муҳаммад ибни Исмоил надидам. Ӯ боз гуфтааст: Муҳаммад ибни Исмоил басиртар аз манн аст. Ӯ дақиқтарини офаридаҳои Худост. Ақле аз Аллоҳ аст, ки ба он амр шуда наҳйӣ аз он аз китоби ӯ ва бар забони паёмбари ӯст. Вақте ки Муҳаммад ибни Исмоил Қуръон хонад, дилу дидаву гӯши ӯ машғул мешавад ва дар амсоли ӯ тафаккур мекунаду ҳалолашро аз ҳаром фарқ мегузорад. Абӯттайиб Ҳотим ибни Мансур гуфт: Муҳаммад ибни Исмоил ояте аз оёти Худо дар басирату осоние дар илми ӯст.



Донотарин марди хуросонӢ

Солиҳ ибни Ҷузра мегӯяд: Ҳеч хуросониеро бофаҳмтар аз Муҳаммад ибни Исмоил надидаам. Ӯ миёни хуросониҳо аз ҳама бештар ҳадис ҳифз карда буд. Дар Бағдод аз ӯ ҳадисҳоро имло мекардам ва дар ҳузури маҷлис наздик ба 20 ҳазор гуфт. Имомулаимма Муҳаммад ибни Исҳоқ ибни Хузайма гуфтааст: Дар зери осмон дар ҳадис донотар аз Муҳаммад ибни Исмоил надидаам.



Абуламрӯ Хаффоф мегӯяд: Муҳаммад ибни Исмоил, ки донотар олими парҳезкортар аз ӯ надидаам ба мо ҳадис гуфт ва ӯ аз Аҳмаду Исҳоқу ғайри онҳо ба бист дараҷа донотар буд. Агар кассе дар ҳаққи ӯ чизе (бад) бигӯяд, аз ман бар он гӯянда ҳазор лаънат бод. Ӯ боз мегӯяд, ки агар дар ҳоли сухан гуфтанам Муҳаммад ибни Исмоил аз дар медаромад, маро хавф фаро мегирифт.

Без заголовка


ПАНҶ ХУСУСИЯТИ МОҲИ ШАРИФИ РАМАЗОН  
 

Абуҳурайра (р) нақл мекунад, ки ҳазрати Муҳаммад (с) чунин иршод фармудаанд: «Ба уммати ман вобаста ба моҳи Рамазон панҷ хусусият ато шуда, ки ба умматҳои собиқ дода нашуда буд. Якум ин ки бӯи даҳони рӯзадорон назди Парвардигор аз бӯи мушк ҳам зиёдатар писандида аст. Дуюм, барои рӯзадорон моҳиҳои дарё то вақти ифтор истиғфор мекунанд. Сеюм, Ҳақ Таъоло ҳар рӯз ҷаннатро барои рӯзадорон ороставу музайян месозад ва мефармояд:



«Қариб аст, ки бандагони неки ман машаққатҳои дунёро тарк намуда, ба сӯи ту меоянд». Чаҳорум, дар ин моҳ шайтонҳои саркаш қайд (занҷирбанд) карда мешаванд. Панҷум, барояшон дар шаби охири Рамазон мағфират карда хоҳад шуд». Саҳобагони киром (р) пурсиданд, ки «Оё ин шаби мағфират Шаби Қадр аст?» Расулуллоҳ (с) фармуданд: «Не, валекин қоидаву қонун чунин аст, ки барои муздур дар вақти такмил (поёнёбӣ)-и амалаш ҳаққи муздурӣ дода мешавад».



Ҳазрати Муҳаммад (с) дар ин ҳадис 5 хусусиятро иршод фармуданд, ки аз ҷониби Худованд ба рӯзадорони уммати ислом анҷом шудааст. Рӯзи қиёмат вақте халқи аввалу охири дунё аз қабрҳо бармехезанд, аз даҳони рӯзадорони уммати Муҳаммад (с) бӯи хуш мебарояд, ки ин аломати фарқкунанда аст ва он аз мушк ҳама хушбӯтар аст. Зеро дар дунё ба хотири муҳаббати илоҳӣ бандагон азоби гуруснагию ташнагиро таҳаммул намуданд. Ҳамон бӯе, ки дар натиҷаи холигии меъда мешавад, назди Худованд аз бӯи мушк дида писандидатар аст:



Эй Ҳофизи мискин чӣ кунӣ мушки Хутанро?

Аз гесӯи Аҳмад биситон атри Аданро.



Рӯза аз маҳбубтарин ибодатҳост. Аз ин рӯ, Худованд мефармояд, ки «аҷри ҳар амали некро малоика медиҳанд, вале аҷру подоши рӯзаро ман худ мебинам, зеро ӯ хос барои ман аст». Хусусияти дуюми рӯза истиғфор хостани моҳиҳо барои рӯзадорон аст. Мақсуд аз баёни ин ҳадис зиёд будани теъдоди дуохонҳо аст. Дар ривояти сершумор ин мазмун таъкид шудааст. Чунончи, «малоика барои рӯзадорон истиғфор (талаби омурзиш) мекунанд».



Ин маънӣ дар сураи «Марям» низ таъкид шудааст: «Ба таҳқиқ он касоне ки имон овардаанд ва амалҳои солеҳ кардаанд, Худованди Раҳмон (Бахшанда) барояшон дар дили махлуқ маҳбубият пайдо мекунад». Дар ҳадис омадааст: «Вақте Худованд бандаеро дӯст дорад, ба ҳазрати Ҷибриил (а) мефармояд, ки «фалон банда ба назди ман маҳбуб аст, ту ҳам бо ӯ муҳаббат намо». Ҷибриил (а) ҳам бо ӯ муҳаббат мекунад ва дар осмон эълон менамояд, ки «фалон банда ба назди Аллоҳ маҳбуб аст. Шумо ҳам ӯро дӯст доред».



Пас, бошандагони осмон ба он банда муҳаббат мекунанд. Боз дар замин ҳам қабулияти ӯ ниҳода мешавад. Барои рӯзадорон бошад, ғайри бошандагони осмону замин моҳиёни дарёҳо низ талаби мағфират мекунанд. Хусусияти сеюм, Рамазон ороставу зиннат додани ҷаннат аст. Дар дунё низ вақте аз омодани меҳмони гиромие огаҳ шаванд, пешакӣ барои истиқболи ӯ омадагӣ мебинанд. Ҳамин тавр аз оғози сол барои Рамазон зиннат додани ҷаннат шурӯъ мешавад.



Хусусияти чаҳорум банд шудани шайтонҳои саркаш дар моҳи Рамазони аст. Аз баракати бандшавии шаётин содир кардани гуноҳ дар Рамазон муборак кам мешавад. Чунончи, шаробхорони зиёде аз майнӯшӣ дар ин моҳ худдорӣ мекунанд. Хусусияти панҷум, бахшидани рӯзадорон дар охири моҳи Рамазон аст. Вақте рӯзадорон аз гуноҳҳо худдорӣ намуда, моҳи шарифи Рамазонро ба поён мерасонанд, Худованд мукофоти неки онҳоро ба наҳви олӣ ато мекунад. Ин инъом махсус барои хатми моҳи Рамазон аст.

ҚИССАИ ҲАЗРАТИ НӮҲ (А)


ҚИССАИ ҲАЗРАТИ НӮҲ (А)



ПАРАСТИШИ БУТҲО

Аз байн замоне гузашту дар рӯи замин теъдоди одамон афзуд. Мардум аз парастиш ва ибодати Худованди якто дур шуданд ва фаромӯш карданд, ки Оллоҳ Таъоло Парвардигор ва лоиқи парастиш аст. Аз ҷумлаи ҳамин мардум к;авме буд, ки куфру гумроҳияшон зиёд шуд. Онҳо бут ва ҳайкалро монанди сурати номдороне, ки мурда буданд, месохтанд ва парастиш мекарданд, хайру сахо талаб менамуданд... Ва аз бадиҳо ба онҳо паноҳ, мебурданд.

Ин худоҳоро номҳои зиёде монда буданд. Гоҳе онҳоро бо номи (вуддаа), (сувоъа) ва (ягус) нидо мекарданду гоҳо бо исми (яъук), (наср). Мувофиқи мизоҷҳояшон ва нодониашон ба ҳар роҳи хато, ки мехостанд, бе ягон фикру андеша ва бе кор фармудани ақл, ки Худованди ягона барояшон ато намудааст, мерафтанд.


РАҲМАТИ ХУДО

Эй бародарони паҳлавонам, дар ҳақиқат Худованд аз ҷумлаи бандагонаш касеро фаромӯш намекунад. Аз ҷумла раҳмат ва меҳрубонии Худованд он аст, ки ба мардум пайғамбаронро мефиристад, то роҳи Ислом ва ҳақиқатро ба онҳо бифаҳмонад. Замоне мардум бут ва ҳайкалҳоеро, ки Худо меномиданд парастиш доштанду Худованди якторо ибодат намекарданд, бо раҳмату меҳрубонӣ Худованд аз байни худашон барои онҳо паёмбаре интихоб намуд...

Он марде, ки Худованд барои раҳнамоии ин мардуми нодону ҷоҳил интихоб кард, кист? Кист он марди ҷонфидо, ки мардуми нодон ва парастандаи ҳайкалҳои сангинеро, ки фоида намеоранд, намебинанд ва намешунаванд, раҳнамоӣ кунад? Кунун мебинем, ки он инсон кист?


НАБӢ КИСТ?

Эй дӯстони хурдакаки ман. Он мардест аз худи ҳамин қавм, ки номаш Нӯҳ мебошад. ӯ дар байни онҳо бо ақлу зеҳни хубу равшан ва рафтори некӯяш фикр мекард. Ин марди бо ақлу идрок фаҳмид, ки бут ва ҳайкалҳои сангин наметавонанд, дуоҳои моро бишнаванд, инчунин зараре ё бадиеро аз мо дур карда наметавонанд. Чӣ гуна сангҳоеро, ки бо дасти худ месозем парастиш кунем? Ин гумроҳӣ ва девонагист…


ДАЪВАТИ Ӯ ЧӢ БУД

Агар ман Шуморо бипурсам: Барои чӣ мехост мардумро даъват кунад? Ба сӯи чӣ онҳоро даъват мекард? Дар ҳақиқат мефаҳмед Шумо ин, ки Нӯҳ набӣ ва паёмбар аст. Мардумро ба сӯи Ҳақ даъват мекард, чунки Худованд ӯро барои ҳамин ба назди мардум фиристод, то ки онҳоро аз торикӣ ба равшанӣ ва аз куфру нодонӣ ба сӯи имону боварӣ раҳнамоӣ кунад. ӯ мардумро ба сӯи он чизе, ки худаш боварӣ дорад, даъват мекунад ва вазифае, ки бо хоҳиши Худо бар дӯш дорад, ба мардум мерасонад.

Яъне мардумро даъват мекунад, ки парастиши бут ва сангҳоро тарк кунанд, куфру гумроҳиро як тараф гузоранду Худованди ягонаро парастиш ва ибодат намоянд. Пас, ӯст, ки осмону заминро офарид ва моро халқ кард, то ӯро ибодат ва парастиш бикунем. Ба ӯ касе ва ё чизеро муқобил нагзорем ва худоҳои дигар ихтироъ накунем.


ЧӢ ГУНА ДАЪВАТ МЕКАРД?

Ҳамин хел... Нӯҳ алайҳиссалом мардумашро даъ¬ват мекард, бо ҳамон забоне, ки онҳо ҳарф мезаданд сӯҳбат мекард ва барояшон мегуфт: Эй мардум, Худоро парастиш кунед, барои Шумо Худое ҷуз Аллоҳи ягона нест. Эй мардум, парастиши бутҳоро тарк кунед. Агар Шумо бузургон ва некони гузаштаи худро, ки дар байни Шумо буданд дӯст медоред онҳоро ба сурати ҳайкал парастиш накунед.

Пас бо роҳи дурусте, ки онҳо мерафтанд биравед ва танҳо Худои якторо бипарастед. Онҳоро бо забон ва шевои фасеҳу мафҳум, ботамкин ва каломи латиф даъват мекард. Бо онҳо ҷангу ҷидол ва дуруштӣ намекард, балки бо маъвизаҳои ҳасана, пан¬ду ҳикмат даъвати Исломро мерасонид. Аз ҷумла суханҳое ба ин тариќ ба онҳо мегуфт: Эй мардум! Дар ҳақиқат касе, ки ба Худои ягона имон намеорад, рӯзи ҳисоб (рӯзи қиёмат) Худованд ӯро азоб мекунад ва агар касе па¬растиши Худои ягонаро бикунад Аллоҳ таъоло ӯро дохили ҷаннат мегардонад. Пас эй мардум, биёед ба сӯи боварию имон ва ҷаннат!


ҶАВОБИ ҚАВМИ НӮҲ

Локин ҷавоби кофирони қавми Нӯҳ чӣ буд? Онҳо ба Нӯҳ мегуфтанд: Барои чӣ та¬нҳо як Худоро парастем ва яктопараст бошем? Рӯзи ҳисоб чист? Ту ҳам мисли одамӣ, агар Худо мехост барои мо паёмбаре фиристад, аз ҷумлаи малоикаҳояш мефиристод.

Нӯҳ даъвати худашро давом медод ва мегуфт: Худованд танҳо зотест сазовори парастиш, ӯ моро офаридааст ва ризқу рӯзи додааст. ӯ зотест, ки моро мемиронад (ҷонҳои моро мегирад). Пас дубора зинда мегардонад, то ки дар рӯзи ҳисоб моро муҳосаба намояд, сипас мӯъминро ба сӯи ҷаннат ва кофиру нобоварро ба сӯи дӯзах мебарад. Ҳеҷ, аҷибе нест дар ин, ки паёмбар мисли шумо инсон аст. Чӣ ҳарфҳои ҷолибе буданд, ки Нӯҳ шабу рӯз қавмашро ба мис¬ли ҳамин суханҳо даъват мекард... Локин қавми Нӯҳ барои бовар накарданашон ҳуҷҷати дигареро ихтироъ карданд. Аҷабо он ҳуҷҷат чӣ бошад?


УЗРИ ҚАБЕҲ

Каме аз камбағалу ғуломон ба ӯ бовар карданд ва имон оварданд. Пас кофирон ба Нӯҳ гуфтанд: Нигоҳ кун эй Нӯҳ! Касоне, ки ҳамроҳи ту имон оварданд ва бовар кар¬данд кистанд? Камбағалон ва ғуломон ва мардуми камбизоат ҳастанд, молу сарват надоранд. Агар мехоҳӣ мо ба дини наве, ки ту моро даъват мекунӣ дохил шавем ва бо¬вар кунем, аввалан ин мар¬думи камбағалро аз атрофат дур кун. Агар онҳо мисли мардуми сарватманду бой молу мулк ва ақли солиму расо медоштанд, албатта аз Ислом дур мешуданд. Агар он дине, ки моро сӯяш даъ¬ват мекунӣ хуб мебуд, мо сарватмандон ва соҳибони молу мулк пештар аз камбағалон даъвати туро қабул мекардем.


ДАЪВАТИ МАН БАРОИ ҲАМА АСТ

Баъди ин, ки кофирон ва нобоварон узру далелҳои худро, ки ба ҷаҳолату нодонӣ ва торикфаҳмии онҳо далолат мекард, карданд пешвоямон Нӯҳ оҷизона бекор нанишаст, балки бо панду насиҳат онҳоро ба роҳи рост ҳидоят мехост:

Эй мардум, даъвати ман барои сарватманд ва ғайри сарватмандон, тамоми мар¬дум мебошад ва барои ҳар яке аз шумо. Чӣ тавр касонеро, ки ба Аллоҳи ягона бовар карданду имон оварданд ва аз парастиши бутҳо рӯ гардонданд, аз атрофи худ дур кунам? Эй мардум ақли худ¬ро кор фармоед, чунки ақл неъматест Худованд барои шумо додааст, то аз он истифода намоед ва имон оваред...

Охир, бубинед оё бу¬тҳо зарар ё фоидае ба шумо мерасонанд. Оё мебинанд ва мешунаванд вақте, ки аз онҳо шумо чизе бихоҳед? Эй қавми ман парастиш накунед магар Аллоҳи ягонаро, чунки офаранда, ризқдиҳанда, қабулкунанда ва қонунгузоранда танҳо ӯст.


НИҲОЯТИ ҶИДОЛ

Ниҳоят баҳсу ҷидол байни Нӯҳ ва қавмаш шиддат гирифт ва доираи ихтилоф васеъ шуд, аз Нӯҳ норозӣ ва сахтгир шуданд ва гуфтанд: «Эй Нӯҳ бо мо ҷидол кардӣ пас болои мо биёр он чиро, ки моро метарсонӣ агар содиқу ростгӯ ҳастӣ». Нӯҳ суханҳои онҳоро рад карда чунин гуфт:

Аблаҳию ҷаҳолати зиёде аз худ нишон додед, ман кӣ ҳастам, то болои шумо азоб ва дӯзахро биёварам? Мисли шумо инсон хастам, шуморо барои парастиши Ху¬дои ягонаи бешарик даъват менамоям. Башорату хушхабари биҳиштро медиҳам, агар ба Худои ягона бовар ва имон оваред. Ҳамаи ин дар дасти Худои ягона аст. Агар хоҳад шуморо ҳам дар ин дунё ва ҳам дар охират барои куфр ва нобовариатон азоб медиҳад.

Дар ҳақиқат, эй бародарони ман, Худованд барои пайғамбаронаш сабру таҳаммулро ато мекунад, то бар сабукию нофаҳмии кофирон ва нобоварон собиру бурдбор ва ҳар мушкилоте, ки болояшон меояд, таҳаммул намоянд.


ВАҲЙ

Пешвоямон Нӯҳ (а) бо саброна 950 сол даъват намуд ва рисолаташро ба мардум расонд. Пас аз ин эй азизони ман, Нӯҳ аз куфру нодонӣ ва саркашии қавмаш ва аз кам будани шумораи мӯъминонаш бо вуҷуди даъвати шабонарӯзию ошкору пинҳониаш шикоят намуд: Худованд ба ӯ ваҳй ва илҳом намуд ва гуфт: Дар ҳақиқат имон намеорад аз қавми ту касе, ки имон овардааст. Нӯҳ аз Худованд талаб намуд, ки кофирони гунаҳкор ва бадкирдорро, ки ақлҳояшонро кор нафармуданд ва аз дунболи фоҳишоту шайтон ва бутпарастӣ шуданд, ҳалок намоед ... Нӯҳ гуфт: Парвардигоро, дар рӯи замин аз кофирон маконеро магузор. Дар ҳақиқат агар онҳоро гузорӣ бандагони туро гумроҳ месозанд ва таваллуд намекунанд магар кофиру бадкирдор.


СОХТАНИ КИШТӢ

Дуъои Нӯҳро Худованд қабул мекунад ва ӯро амр медиҳад то киштии бузурге бисозад… Нӯҳ аз қавмаш дуртар рафт ва ба сохтани киштӣ шурӯъ намуд. Вақте, ки кофирон аз назди ӯ мегузаштанд пурсиданд: Чӣ ҳол дорӣ? То дирӯз пайғамбар будӣ ва имрӯз дуредгар ва чӯбтарош шудӣ? Киштиро барои кӣ месозӣ? Он баҳре, ки ин киштиро бардорад дар куҷост? Баҳр аз ин киштӣ хеле дур аст …

Лекин Нӯҳ ба таҳқиру масхараи онҳо эътиборе намедод ва сабр менамуд то амалаш анҷом ёбад. Худованд аз Нӯҳ талаб намуд то мӯъминонро дар киштӣ савор намуда, аз ҳар навъ ҳайвон як ҷуфтӣ бо худ бигирад. Чунки Худованд бар қавми ӯ туфонро мефиристад (яъне оби бисёреро то, ки онҳоро ғарқ кунад). Зеро онҳо ба Худованди якто бовар надоштанд ва даъвати пайғамбар ва расули Худоро низ қабул накарданд. Нӯҳ супориш ва амри Илоҳиро иҷро намуд. Борон боридан гирифт. Нӯҳ ва мӯъминон ба киштӣ савор шуданд ... Ва об киштиро бардоштан гирифт.


ДАР БОЛОИ ОБ

Сел ва мавҷҳои об кофиронро фурӯ мебурд, онҳо ғарқ мешуданд. Нӯҳ ба мардуми ғарқ мешуда аз киштии баланд нигоҳ кард ва дар байни онҳо писарашро дид ... ӯ писарашро нидо намуд: Эй писарам! Ба Худои ягона бовар кун ва имон биёр ва бо мо дар киштӣ савор шав пеш аз он, ки об туро фурӯ бараду бимирӣ ва ба дӯзах равӣ...

Писар ба сухани падар гӯш надод ва ба қуллаи кӯҳ баромадан гирифт, то ғарк нашавад. Лекин бо амри Илоҳӣ борони зиёде борид, ҳатто баландтарин қуллаҳои кӯҳ зери об монданд ... Тамоми касоне, ки нобовар ва кофир буданд аз қавми Нӯҳ аҳлаш ғарқ шуданд, касе аз онҳо наҷот наёфт. Онҳо аз Нӯҳ ҳуҷҷат ва далел барои рост будани пайғамбариаш хоста буданд, Худованд ба онҳо туфонро фиристод, туфон онҳоро фурӯ бурд ва нобуд сохт, Худованд дуову талаби пешвоямон Нӯҳ (а) -ро пазируфт.


ДАР ҲАҚИҚАТ Ӯ АЗ АҲЛИ ТУ НЕСТ

Каме пеш аз ин вақти обхезӣ Нӯҳ барои писараш талаби наҷот намуд: Эй Парвардигори ман, дар ҳақиқат писарам аҳли ман аст. Ту ваъда додӣ ба ин, ки маро ва касе, ки аз аҳли ман имон биёрад аз ғарқ шудан наҷот медиҳӣ. Худованд ба илҳом ва ваҳй ба ӯ ҷавоб дод: «Эй Нӯҳ, дар ҳақиқат писарат аз аҳли ту нест ӯ кофир шудааст ва калимаи куфр бар вай таҳқиқ шудааст. Аҳли ту касоне ҳастанд, ки ба ту бовар кунанд ва имон оваранд ва даъвати туро қабул карданд ва ман ёрӣ ва наҷот медиҳам магар мӯъминонро. Аммо шахсе, ки саркашӣ кунад ва кофир шавад монанди зан ва писари ту пас барои онҳо на наҷот аст ва на биҳишт ва на неъматҳо...».

Вақте фаҳмид Нӯҳ (а), ки меҳру муҳаббати падарӣ ин корро аз ӯ пӯшондааст, ба тавба кардан шурӯъ намуд ва аз Худои якто мехост ӯро барои ин фикраш мағфират кунад ва бубахшад. Худованд ӯро мағфират ва бахшиш намуд …Киштӣ ба замин ба саломат нишаст.

(идома дорад)

Метки: ҚИССАИ ҲАЗРАТИ Н&#12

ШЕРХО

Аз чавонон ба ҷчаҳон номи накӯмемонад,
Фасли гул мегузарад лаззати бӯмемонад.
Ин чаҳон косаи даврест барои ҳама кас,
Ҳама чиз мегузарад дидаву рӯмемонад.
 
 
 
Дунёталабон зи ҳирс мастанду ҳама,
Мӯсокушу фиръавнпарастанд ҳама.
Он аҳд ки бо Худо бастанд ҳама,
Аз баҳри дирам ҷумла шикастанд ҳама.
 
Аз Худо чӯем тавфику адаб,
Беадаб маҳрум монд аз лутфи Раб.
Беадаб танҳо на худро дошт бад,
Балки оташ дар ҳама офоқ зад.
 
 
Аз гӯши хеш мешунавӣк-он фалон намонд,
Дар гӯши дигарон хабарат ҳам расиданист.
 
 
 

 
 
 
 

МАОНИИ НОМҲО ВА СИФАТҲОИ ХУДОВАНД

Диққат: тарҷумаи тоҷикии номҳои Худованди бузург танҳо барои ошноии бештари хонандагон оварда шудааст, вагарна маонии бештари ин номҳо фақат бо забони арабӣқобили фаҳми дурусту дақиқ буда, тарҷумаи онҳо бо як калима бисёр мушкилу номафҳум аст.
 
1. Аллоҳ: Аллоҳ. (Маъбуд)
2.Раҳмон: Бахшоишгар (ҳастибахш), бахшандаи неъмат, бидуни чашмдошти ҳамаи мавҷудот;
3. Раҳим: Меҳрубон-подошу неъматдиҳанда дар муқобили аъмоли некуи бандагон.
4. Малик: Соҳиб ва молики мутлақ ва вобаста ба худ (ҳама чиз ва ҳамаи мавҷудот дар ихтиёру тасарруфи ӯва ба ӯвобастаанд).
5. Қуддус: Аз ҳар айбу нуқс (камбудӣ) пок.
6. Салом: Пок ва саломатибахши олам.
7. Мӯъмин: Ягона амонатдор ва амондиҳандаи махлуқот аз азоб.
8. Муҳаймин: Нигаҳбонӣва тасаллут бар олам.
9. Азиз: Соҳиби иззату бузургворӣ.
10. Ҷаббор: Худраъю ҷубронкунанда ва ислоҳгари ҳоли бандагон.
11. Мутакаббир: Ягона вуҷуде, ки ҳама бузургиҳо аз они ӯст.
12. Холиқ: Ба вуҷуд оварандаи олам аз нобудӣва офаринандаи махлуқот.
13. Борӣ: Ба вуҷуд оварандаи ҳамаи махлуқоте, ки дорои рӯҳ ҳастанд. Офаринандаи мавҷудот аз ҳамдигар.
14. Мусаввир: Суратдиҳанда ва тарроҳи оламу ҳама мавҷудот.
15. Ғаффор: Бисёр омурзанда (бахшандаи гуноҳ).
16. Қаҳҳор: Ғолибу чира ва бозгирандаи ҳама чиз.
17. Ваҳҳоб: Бисёр бахшанда ва неъматдиҳанда
18. Раззоқ: Ба вуҷуд оварандаи рӯзӣва тӯшаи ҳаёт ва холиқи  сабабҳои ба даст омадани рӯзӣ.
19. Фаттоҳ: Бозкунандаи дарҳои хазинаҳои раҳматаш барои бандагон.
20. Алим: Огоҳу доно бар ҳама чиз ва дар ҳама аҳволу дар ҳама ҷо.
21. Қобиз: Гирандаи рӯҳу неъмат аз ҳар кӣбихоҳад.
22. Босит: Вусъатдиҳандаи тӯшаи ҳаёт барои ҳар касе, ки бихоҳад.
23. Хофиз: Фурӯнишонанда ва хоркунандаи ҳар касе, ки сазовори зиллату хорӣбошад.
24. Рофиъ: Бартаридиҳанда ба ҳар касе, ки сазовори  бартарӣ(мартабаи баланд) бошад. 
25. Муъиз(з): Бузургворибахш ва ёридиҳандаи касе, ки ба дин чанг зада аст.
26. Музил(л): Хоркунандаи душманони худ .
27. Самиъ: Шунавои ҳама садоҳо.
28. Басир: Бинои чизи пайдо ва нопайдо.
29. Ҳакам: Ягона довар ва ҳокиме, ки  ҳеҷрадде дар қазовату доварии ӯнест.
30. Адл: Додгари комил дар додгарӣ
31. Латиф: Огоҳ- бисёр дақиқ дар ҳама умур ва ашёи пайдову нопайдо
32. Хабир: Хабарҳои ботину пинҳон бар ӯпӯшида нест.
33. Ҳалим: Сабуру шикебо - касе, ки хашм бар ӯғалаба намекунад.
34. Азим: Соҳиби азамат ва бузургӣ, ки дар азамат беҳамтост.
35. Ғафур: Бисёр омурзанда.
36. Шакур: Касе, ки подоши бисёр дар муқобили некии кам медиҳад.  
37. Алӣ: Вуҷуде, ки мартабаҳои бузургии ӯзавқи тасаввур аст.
38. Кабир: Вуҷуде, ки  ақлу эҳсос аз дарки комили ӯнотавон аст.
39. Ҳафиз: Нигаҳдори аъмоли бандагон ва ҳар чизе, ки бихоҳад.
40. Муқит: Холиқи қуввату нерӯи ҳаёти моддӣва маънавӣ.
41. Ҳасиб: Вуҷуде, ки барои бандагонаш кофӣаст. Ҳисобгари аъмоли бандагон дар рӯзи қиёмат.
42. Ҷалил: Вуҷуде, ки бартарин камолот аз они ӯст.
43. Карим: Бахшандае, ки бидуни суолу дархост мебахшад.
44. Рақиб: Вуҷуде, ки муроқибу нозири ҳамаи ашё  ва ҳаракот аст.
45. Муҷиб: Ҷавобдиҳанда ба касоне, ки ӯро фарёд кунанд.
46. Восиъ: Вуҷуде, ки илму қудрат ва раҳмати ӯҳама ҷоро фаро гирифтааст.
47. -Ҳаким: Кордон-огоҳ ба чигунагӣва аҳдофи умуру ашёи олам.
48. Вадуд: Хостдори некӣбарои ҳамаи бандагонаш дар ҳама аҳвол.
49. Маҷид: Бузургворе, ки бузургвории ӯбениҳоят аст.
50. Боис: Барангезонандаи паёмбарон-барангезонандаи мурдагон аз қабрҳо.
51. Шаҳид: Огоҳу назоратгар ва бинандаи ҳама ашё ва ҳаракоту сукуноти олам. 
52. Ҳақ: Вуҷуди собит ва якнавохте, ки ҳаргиз тағйир ва дигаргуние дар роҳ надорад.
53. Вакил: ӯҳдадори ҳама умури бандагон ва мавҷудот.
54. Қавӣ: Соҳиби қудрату қуввати бениҳоят.
55. Матин: Нерӯманде, ки маҳкамкории ӯбениҳоят аст.
56. Валӣ: Сарпараст ва мудири олами ҳастӣва ҳама мавҷудот.
57. Ҳамид: Касе, ки сазовори ҳама гуна ҳамду сано мебошад.
58. Муҳсӣ: Касе, ки ҳеҷчиз дар муқобили илмаш пинҳон  намешавад.
59. Мӯбдӣ: Оғоздиҳанда ба ҳама кас ва ҳама чиз.
60. Муъид: Касе, ки қудрати баргардондани ҳар чизро баъд аз адамаш дорад.
61. Муҳйӣ: Ҳаётдиҳанда-зиндагибахш.
62. Мумит: Салбкунанда ва гирандаи ҳаёт аз бандагон.
63. Ҳай: Ҳамеша зинда.
64. Қайюм: Вобаста ба худ, дар ҳоле ки ҳама мавҷудот ба ӯвобастаанд.
65. Воҷид: Ба вуҷуд оварандаи ҳар чизе, ки ирода кунад.
66. Моҷид: Бузургиофарин.
67. Воҳид: Якто-ягона.
68. Самад: Бениёз аз ҳар чиз.
69. Қодир: Тавоно - тавоноибахш.
70. Муқтадир: Қудратмадор ва тавонои ҳақиқӣ.
71. Муқаддим: Пешдиҳанда ва бартаридиҳандаи баъзе аз умуру ашёе нисбат ба ҳамдигар.
72. Муаххир: Ақибандози ҳар чиз ва ҳар амре, ки бихоҳад.
73. Аввал: Вуҷуде, ки бар ҳар чиз пешӣдорад.
74. Охир: Боқӣ-вуҷуде, ки  болотар аз ҳама мавҷудот боқист.
75. Зоҳир: Вуҷуде, ки осори қудрату  ҳастии ӯпайдост.
76. Ботин: Вуҷуде, ки иҳота бар зоти ӯ  ғайри мумкин аст.
77. Волӣ: Ягона сарпарасте, ки ҳамаи вилоятҳо аз ӯст.
78. Мутаолӣ: Дур аз айбу нуқс .
79. Бир(р): Вуҷуде, ки сарчашмаи ҳамаи некиҳост.
80. Таввоб:  Тавбапазири туғёнгарону саркашон.
81. Мунтақим: Интиқомгир - азобдиҳандаи касоне, ки сазовори азобанд.
82. Афув(в): Бахшандаи гуноҳон ва омурзандаи тавбакунандагон.
83. Рауф: Вуҷуде, ки сарчашмаи раҳмату меҳрубонист.
84. Моликулмулк: Вуҷуде, ки ҳастӣ, ҳаракот  ва сукуноти олам тобеи хости ӯст.
85. Зулҷалоли ва-л-икром: Соҳиби бузургворӣва камол.
86. Муқсит: Додрас ва додситони мазлумон аз ситамгарон.
87. Ҷомеъ: Дарбаргирандаи ҳама олами ҳастӣва ҷамъкунанда дар рӯзи қиёмат.
88. Ғанӣ: Зоте, ки бар ягон чиз мӯҳтоҷнест ва ҳама ба ӯмӯҳтоҷанд.
89. Муғнӣ: Бениёзкунанда.
90. Монеъ:Ҷилавгиркунанда аз мусибату мушкилот.
91. Зор(р): Зараррасон ба аҳли исён.
92. Нофеъ: Манфиатдиҳанда ба аҳли имон.
93. Нур: Рӯшноии мутлақ, ва рӯшноибахш.
94. Ҳодӣ: Роҳнамо ва дастгир.
95. Бадеъ: Беназир ва бешарик.
96. Боқӣ: Монданӣ.
97. Ворис: Молики ниҳоии тамоми махлуқот.
98. Рашид: Комили мутлақ ва бартаридиҳанда.
99. Сабур: Шикебо ва шикебоибахш.

ОХИРИН МУСОФИРИ БИХИШТ ЧИ КАСЕ МЕБОШАД?

                                                                         
Ҳар вақте, ки пурсида шавад: Аввалин касе, ки дарвозаи биҳишт барояш боз хоҳад шуд ва вориди он мешавад, кист? Бе шак ва бе гумон ҳама посух хоҳанд дод: Сарвари аввалин ва охирин ва сайиди Анбиё ва Мурсалин, Муҳаммади Мустафо (с). Аммо суоле, ки пеш меояд инаст, ки охирин мусофири биҳишт кист? Охирин касе, ки бар наъими муқим қадам мениҳад кист? Касе, ки пас аз вай дарҳои биҳишт баста мешаванд ва пас аз он касе вориди биҳиш намешавад, оре охирин мусофири биҳишт чӣкасе мебошад?
 
Расули Худо (с) достони ин мардро ба ёрони худ баён медорад, ки дар ҳадиси муттафақун алайҳ зикр шудааст. "Охирин мусофири биҳишт мардест, ки солиёни дарозро дар дӯзах зери азоб  гузаронда, то ин ки ба сӯйи Худо дасти зорӣдароз карда мегӯяд: Бори Худоё! Маро азин оташ наҷот деҳ, зеро ки буяш маро озор дода ва шуълаҳояш маро сузондааст. Худованд мегӯяд: Туро раҳо мекунам, аммо ба шарте, ки дигар аз ман чизе нахоҳӣ! Мегӯяд: Парвардигоро! Ба иззати ту қасам, ки пас аз он чизи дигаре аз ту нахоҳам.
 
Он гоҳ аз ҷаҳаннам наҷот меёбад ва аз пули сирот мегӯзарад, аз хушҳолӣмегӯяд: баландмартаба аст Худованде, ки маро наҷот дод, бегумон инрӯз ба неъмате даст ёфтам, ки ҳеҷкадом аз гузаштагон ба он наёфта ва ҳеҷяк аз ояндагон бадон нахоҳад расид (ғофил азон, ки вай охирин мусофири биҳишт мебошад, аммо чаро ин суханро мегӯяд, зеро Худованд мефармояд: "Касе, ки аз оташ дур дошта шуд ва бар биҳишт ворид шуд, пас яқинан ба пирӯзӣрасидааст").
 
Дар ин миён ногаҳон дарахти сабз ва зебое дар муқобилаш мерӯяд ва аз зери он чашмае ҷорӣмешавад, ва чун ин саҳнаро мебинад, мегӯяд: Бори Худоё! Маро ба ин дарахт наздик намо, то каме дар сояҳояш биёсоям ва аз обаш кафе бигирам. Парвардигораш мегӯяд: Эй фарзанди одам! Чи қадар сустпаймон ҳастӣ, магар аҳд накарда будӣ, ки дигар чизе аз ман нахоҳӣ?
 
Аммо Худованд ӯро маъзур медорад, чун медонад, ки ӯро дар муқобили неъматҳо сабр нестю. Он мард мегӯяд: Савганд ба иззати ту, ки дигар чизе аз ту нахоҳам, ва Худованд хостаи вайро мепазирад. Вақте, ки азон дарахт мегӯзарад, ногаҳон дарахти сабзтар ва зеботар аз дарахти аввал дар муқобилаш меруяд ва чун ин саҳнаро мебинад, мегӯяд: Бори Худоё! Маро ба ин дарахт наздик бинамо, то даме дар сояаш биёсоям, ва обаш кафе бигирам!
 
Парвардигораш мегӯяд: Эй фарзанди Одам! Чӣқадар суст паймон ҳастӣ, магар аҳд набаста будӣдигар чизе аз ман нахоҳӣ? Аммо Худо ӯро маъзӯр медорад, чун медонад, ки ӯро дар муқобили неъматҳо сабр нест. Он мард мегӯяд: савганд ба иззати тӯ, ки бори дигар чизе нахоҳам, ва Худованд хостаашро мепазирад.
 
Вақте, ки аз он дарахт мегӯзарад, ногаҳон дарахти сабзтар ва зеботар аз ду дарахти аввал дар муқобилаш мерӯяд ва чун ин саҳнаро мебинад, мегӯяд: Бори Илоҳо! Маро ба ин дарахт наздик кун, то даме дар сояаш бигирам ва аз обаш кафе бигирам! Парвардигораш мегҷӯяд: Эй фарзанди одам! Чӣқадар суст паймон ҳастӣ, магар аҳд набаста будӣ, ки дигар чизе аз ман нахоҳӣ? Аммо Худо ӯро маъзур бедорад, чун медонад, ки ӯро сабр дар муқобили  наъматҳо нест. Он мард мегӯяд: Савганд ба иззати ту!, бори дигар чизе нахоҳам ва Худованд хостаи вайро мепазирад.
 
Вақте, ки азон дарахт мегӯзарад, содои хушиҳои аҳли биҳиштро мешунавад, пас мегӯяд: Худоё! Маро ба биҳишт дохил намо! Худояш мегӯяд: Эй фарзанди Одам, чӣқадар суст паймон ҳастӣ, магар аҳд набаста будӣдигар чизе аз ман нахоҳӣ? Аммо Худо ӯро маъзур медорад, чун медонад, ки ӯро дар муқобили наъматҳо сабр нест, ва ба ӯмугӯяд: вориди биҳишт шав, ва чун вориди биҳишт мешавад тасаввур мекунад биҳишт пур шуда ва ҳама қасрҳо ва неъматҳоро соҳиб шуданд ва чизе барояш боқӣнамонда, лизо бар мегардад ва мегӯяд:
 
Бори Илоҳо! Биҳиштро пур ёфтам, Худояш мегӯяд: Вориди биҳишт шав ва чун барои бори дуввум вориди биҳишт мешавад, бори дигар тасаввур мекунад биҳишт пур шуда ва ҳамаи қасрҳо ва неъматҳоро соҳиб шудаанд ва чизе барои ӯбоқӣнамондаанд, лизо бар мегардад ва мегӯяд: Бори Илоҳо, биҳиштро пур ёфтам! Худояш мегӯяд: Вориди биҳишт шав! Ва чун барои бори саввум вориди биҳишт мешавад, бори дигар тасаввур мекунад биҳишт пур шуда ва ҳамаи қасрҳо ва неъматҳоро соҳиб шуданд, ва чизе барояш боқӣнагузоштанд, лизо бар мегардад ва мегӯяд: Бори Илоҳо! Биҳиштро пур ёфтам!.
 
Худояш мегӯяд: Он чиро мехоҳӣ, орзу кун ва чун орзу мекунад, Худояш мегуяд: Барои ту дар биҳишт ҳаст он чӣорзу намудӣва даҳ баробари дунё! Он мард аз шиддати хушҳолӣмегӯяд: Бори Илоҳо! Оё маро масхара мекунӣ! Дар ҳоле, ки ту фармонраво ҳастӣ? Расули Худо пас аз нақли ин достон барои Саҳоба (р), хандиданд".

ФАРИШТАЕ БА НОМИ МОДАР

 
                                                           ФАРИШТАЕ БА НОМИ МОДАР
farishta
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Кўдаке, ки омодаи таваллуд шудан буд, рӯба сӯи Худованд карду пурсид; эй Худои хубу меҳрубонам, мегӯянд фардо маро ба замин мефиристед, аммо ман бо ин хурдӣва бидуни ҳеҷкумаке чигуна метавонам барои зиндагӣба онҷо биравам?
 
Худованд ба ӯгуфт: аз миёни теъдоди бисёре аз фариштагонам ман якеро барои ту дар назар гирифтаам, ки ӯдар интизори туст ва аз ту нигаҳдорӣхоҳад кард.
 
Кўдак ҳануз намедонист ки мехоҳад биравад ё не, боз рӯба суи Худованд карду гуфт: Худоё ман дар ин ҷо коре намекунам, мушкиле надорам, коре ба ҷуз хандидан ва овоз хондан надорам ва инҳо барои шодии ман кофӣҳастанд.
 
Ҳотифе аз ҷониби Худованд ба ӯгуфт: фариштаи ту бароят овоз хоҳад хонд ва ба рӯи ту лабханд хоҳад зад. Тавре ки ту ишқи ӯро эҳсос хоҳӣкард ва шод хоҳӣшуд.
 
Кўдак бо нигаронӣпурсид: эй Худоҷони меҳрубон, ман чӣтавр метавонам бифаҳмам онҳо чӣмегӯянд вақте ман забони онҳоро намедонам?
 
Дубора садои латифи ҳотифи ғайб гӯши ӯро навозиш карду фармуд: фариштаи ту зеботарин ва ширинтарин вожаҳоеро ки мумкин аст бишнавӣдар гуши ту замзама хоҳад кард ва бо сабру бурдборӣба ту ёд хоҳад дод, ки чигуна сӯҳбат кунӣ.
 
Кўдак бо нороҳатӣидома дод: вақте бихоҳам бо ту сӯҳбат кунам, чӣкор кунам? Аз онҷо чӣгуна бо ту сӯҳбат кунам?
 
Посух шунид ки, фариштаат дастҳоятро дар канори ҳамдигар қарор дода ба ту ёд медиҳад, ки чи гуна дуо кунӣва бо ман сухан бигӯӣ.
 
Кӯдак сарашро поин андохту пурсид: шунидам дар замин инсонҳои баде ҳам зиндагӣмекунанд, кӣмаро аз онҳо муҳофизат мекунад?
 
Фариштаат аз ту нигаҳдорӣхоҳад кард, ҳатто агар ба қимати ҷони худаш бошад.
 
Кўдак даст бардошт ва пурсид: Худоё, агар қарор аст биравам пас номи фариштаам чист?
 
Ҷавоб шунид, ки номи фариштаат аҳамият надорад ба соддагӣметавонӣӯро модар садо кунӣ.
 
Оре, номи ин фариштаи заминӣмодар аст. Фариштае, ки Худованд барои нигаҳдорӣва муҳофизати кӯдакон интихоб кардааст.
 
Аммо ончи муҳим аст, ин аст, ки оё ин фариштагони заминӣҳамеша ба вазифаҳои худ дуруст амал мекунанд? Пас ҳар як зан ё модар аз худ бипурсад, ки ба ин вазифаи ҳассоси худ чи қадар амал карда аст.
 
Оё то ҳол дар бораи Худо ва меҳрубонии ӯбо фарзандатон сухан гуфтаед?
Оё ба фарзандатон омӯхтаед, ки чӣ гуна бо Худояш сухан бигӯяд?
Оё дар бораи амру фармонҳои Худованд ба фарзандатон чизе гуфтаед?
Оё аз ишқу меҳрубонӣва неъматҳои парвардигораш ба ӯчизе гуфтаед?
 
Дар зеҳни фарзандонатон аз Худованд мавҷуди тарснок ва хашмгин насозед, балки коре кунед, ки фарзандатон ошиқи Худо бошад ва ӯро беҳтарин дӯсти худ бидонад. Аммо шумо, эй касоне, ки аз ин фариштаи замини бениёз гаштаед, оё ҳаққи ӯро ба ҷо овардаед?
 
Оё як шаби бехобии ӯро ҷуброн кардаед?
Оё як рӯзи нигаронии ӯро барои бемориатон ҷуброн кардаед?
Оё баҳои як зарра муҳаббати ӯро пардохт кардаед?
Оё посухи аллаҳои ошиқонаи нимашабии ӯро додаед?
Оё посухи он ишқеро ки хуни шурро ба шири ширин табдил кард, то шумо нуши ҷон кунед, метавонед бидиҳед?
 
Агар ба ин гуфтаҳо фикр кунем пай мебарем, ки ҳеҷгоҳ наметавонем ҷавоби онҳама заҳмату меҳнати ин фариштаи заминиро бидиҳем. Мо аз ҷуброни заҳматҳои ошиқонаи ин фариштаи илоҳӣоҷизем. Боз ҳам ишқи ин фаришта аст, ки моро аз азоби виҷдонамон мераҳонад. Агар мо бо камтарин кори хуби худ лаҳзае хотири ӯро шод гардонем, исми ӯро ошиқона садо бизанем, ва аз ӯоҷизона талаби дуо кунем, боз ҳам шоҳиди табассуми зебо ва дуоҳои ошиқонаи ӯдар ҳаққи худамон хоҳем буд.

хочется: ФАРИШТАЕ БА НОМИ МОДАР

Метки: ФАРИШТАЕ БА НОМИ МОДАР

ФАРЗАНДХОНӢ ДАР ИСЛОМ

ФАРЗАНДХОНӢ ДАР ИСЛОМ   farzand
Ҳакиме гуфтааст, бандагӣмактаби сабр ва давои дарди бефарзандӣаст. Бесабрӣнисбат ба ин дард боис шудааст, ки бунёди чандин оила решакан шавад. Ҳамзамон чандин тифли ятиммонда ё бесарпаноҳ бо ин сабаб сазовори зиндагии беҳтар ва хубтар гардида ҳамчун фарзандхон ба воя расидааст. Ё ин ки оилае бо гузашти ду сол, дигаре баъд аз даҳ сол ва саввумӣдар поёни умр фарзандор шуда, ин мактабро бо сарбаландӣпаси сар кардааст. Бо пайгирӣаз ин мавзӯъ ногоҳ нигоҳам ба қиссаи ҳазрати Закариё афтод. Паёмбари Худо(а) аз пиронсолии худ, нозойии завҷааш ва таъхир дар фарзандёбӣнигаронӣкарда бо Худои худ чунин муноҷот мекунад:«Эй Парвардигори ман, устухони ман суст гашта ва сарам аз пирӣсафед шудааст ва ҳаргиз дар дуъо ба даргоҳи ту, эй Парвардигори ман, бебаҳра набудаам.
 
Ман пас аз марги хеш аз хешовандонам бимнокам ва занам зоянда нест. Маро аз ҷониби Худ фарзанде ато кун, ки меросбари ман ва меросбари хонадони Яъқуб бошад ва ӯро, эй Парвардигори ман, шоиставу писандида гардон»(сураи Марям, ояи 4-6). Дар ҷои дигар Закариё (а) бо чунин алфоз Худоро ёд кардааст: «Эй Парвардигори ман, маро аз ҷониби худ фарзанде покиза ато кун, ҳамоно, ки Ту дуъоро мешунавӣ» (сураи Оли Имрон, ояи 38).
 
Худои бузург низ дуои Паёмбарашро  қабул карда, дар ҳол Пайки Ҳақ ба ӯмужда мерасанад «Эй Закариё, Мо туро ба писаре ба номи Яҳё мужда медиҳем. Аз ин пеш касеро ҳамноми ӯнасохтаем» (сураи Марям, ояи 7). Пире, ки чандин сари сол барои адои рисолат заҳмат кашида буд, ҳоло тавзех Пайки Ҳаққро ҷӯё мешавад: «Эй Парвардигори ман, маро аз куҷо писаре бошад, ҳол он ки занам зоянда аст ва ман худ дар пирӣба фартутӣрасидаам». Пайки Ҳақ дар ҷавоб гуфт: «Парвардигорат инчунин гуфтааст: «Ин барои Ман осон аст» (ҳамин сура ояҳои8,9).
 
Дар мавриди авлодёбӣба ҳамин монанд Қуръони карим чанд қиссаи дигаре, ҳам дорад, ки бандагони назидики Худованд барои наслгузорӣпеши Худо дуо кардаанд. Ҳамзамон Қуръон қиссаи дигаре ҳам дорад, ки бузургони кишвар ба монанди Фиръавн ва Азиз Миср талаби писархондагӣкардаанд. Ин писарон низ аз мардуми омма не, балки яке паёмбари улулъазм- Мӯсо(а)-ро ҳамчун фарзанд дар хонаи худ роҳ додаст. 
 
Зани Фиръавн (Осия) гуфт: «Ин мояи шодмонии ману туст. ӯро макушед, шояд ба мо суде бирасонад ё ӯро ба фарзандӣгирем» (сураи Қасас, ояи 9). Азизи Миср низ Юсуфро ҳамчун фарди судовар қабул кардааст: «Ва касе аз мардуми Миср (яъне азизи Миср), ки ӯро харида буд, ба занаш гуфт:«То дар ин ҷост, гиромияш бидор, шояд  ба мо суде бирасонад ё ӯро ба фарзандӣбипазирем»(сураи Юсуф, ояи 21).
 
Қуръони карим дар сураи Аҳзоб мавзӯи фарзандхониро жарфтар пайгирӣкарда, таъкид кардааст, ки бояд фарзандон бо номи падарони худ номгузорӣшаванд ва тағйири ном дар насаби онҳо ноинсофона аст. Ин ояи карима дар шаъни ҳазрати Муҳаммад (с) нозил шудааст. Чун он Ҳазрат(с) ҳангоме, ки бо Хадиҷа бинти Хувайлид издивоҷкардаанд, завҷаашон ғуломеро бо номи Зайд ба Паёмбари Акрам(с) тӯҳфа карданд. Мардум ин ғулом-Зайдро  бо исми параш не, балки Зайд писари Муҳаммад ёд мекарданд.
 
Ин чиз ба Худои карим писанд наомад. Пайки Ҳақ чунин паём овард: «Писархондагонро ба номи падарашон бихонед, ки дар назди Худо мувофиқи инсоф аст. Агар падарашонро намешиносед, бародарони динӣва маволии (дӯстони) шумо бошанд. Агар пеш аз ин хатое кардаед, боке нест, магар он, ки ба қасди дил кунед. Ва Худо омурзандаву меҳрубон аст! Паёмбар ба мӯъминон аз худашон сазовортар аст ва занонаш модарони мӯъминон ҳастанд ва дар китоби Худо хешовандони насабӣаз мӯъминону муҳоҷирон ба якдигар сазовортаранд, магар он, ки бихоҳед ба яке аз дӯстони худ некӣкунед. Бошад ин ҳукм дар китоби Худо навишташуда»(сураи Аҳзоб, ояти 5,6).
 
Тавре дар боло ишора кардем, Қуръони карим дар ин сура мавзӯи фарзандхониро ба баҳс кашида, барои барқарории адолат дар ҳаққи фарзанд баъзе аз қонунҳои амалкунандаро ноисофона хонда онҳоро лағв кард. Яке аз онҳо ин фарзандхонӣбуд, ки дар он замон кас ҳуқуқ надошт ҳамсари фарзандхонашро ба занӣбигирад. Зайд, то хабардор шудан ва омадани падараш ба Макка, дар хонадони Паёмбар ҳамчун ғулом ба воя мерасид.
 
Баъд аз он ки падараш, аз ҳазрати Муҳаммад(с) хоҳиш кард, ки фарзандаш ба ӯбозгардонида шавад, Паёмбари ислом гуфт, Зайд худаш интихоб кунад, агар хоҳиш рафтан бо шуморо дошта бошад, бигзор равад ва агар бо ман бимонад касе ӯро маҷбур карда наметавонад, ки инҷо тарк кунад. Ҳангоме, ки Зайдро дар ин масъала пурсиданд, хонадони нубувватро аз хонаи падарии худ авлотар донист ва аз рафтан бо падараш худдорӣкард. Баъд аз ин воқеа ҳазрати Муҳаммад Зайдро ҳамчун фарзанд қабул кард.
 
Мардум низ онро писари Муҳаммад гуфта садо мекарданд. Баъд аз балоғат Паёмбари ислом Зайнаб-духтари аммаашро ба никоҳи писархондаш даровард. Зайду Зайнаб, ки собиқаи насабӣва саргузашти зиндагиашон аз ҳам фарқ мекард, зиндагии оилавиашон созгор ва пойдор боқӣмонда натавонист. Қуръони карим қиссаи онҳоро чунин нақл мекунад:
 
Ва ту ва он мард, ки Худо неъматаш дода буд ва ту низ неъматаш дода будӣ, гуфтӣ: «Занатро барои худ нигаҳ дор ва аз Худо битарс». Дар ҳоле ки дар дили худ, он чизро, ки Худо ошкор сохт, махфӣдошта будӣва аз мардум метарсидӣ, ҳол он ки Худо аз ҳар каси дигар сазовортар буд, ки аз ӯбитарсӣ. Пас, чун Зайд аз ӯҳоҷати хеш бигузорад, ба ҳамсарии туаш даровардем, то мӯъминонро дар заношӯӣбо занони фарзандхондагони худ, агар ҳоҷати хеш аз ӯбигузорида бошад, манъе набошад. Ва ҳукми Худованд шуданист»(сураи Аҳзоб, ояти 37).
 
Худо худаш беҳтар медонад, вале тавре аз ин пажӯҳиш ба мо маълум мешавад, Худованд бо ин носозгорӣдар хонадони онҳо чанд ҳукм ва ҳикматеро баён дошт. Барои мисол, аз нигоҳи омӯзаҳои шариати ислом, хукми фарзандхонӣмансух карда шуд. Дигар ин, ки кас метавонад ҳамсари фарзандхондашро ба занӣбигирад ва он зан келини ҳақиқӣҳисобида намешавад. Аз нигоҳи омӯзаҳои шариати ислом фарзандхонд ҳеҷгоҳ ҷои фарзандро гирифта наметавонад. 
 
Писархондашуда аз мероси «волидонаш» ҳақбар буда наметавонад. Фарзандхон барои апаву акаву додару хоҳар ва модари онҳо шахси номаҳрам ҳисобида шуда, баъд аз балоғат робита гирифтани ӯбо онҳо шаръан ҷоиз нест. Бо ин вуҷуд, роҳи дигаре ҳам дар ислом ҳаст, ки дар мавридҳои алоҳида кас метавонад, фарзанди каси дигарро маҳрам ва ба ҷои фарзанд барои худ қабул кунад. Яъне, дар ислом ширхорагӣвуҷуд дорад, ки ба анҷом додани он фарзанди бегона ҳуқуқи маҳрамӣпайдо мекунад ва аз тамоми ҳуқуқҳои фарзандӣметавонад баҳравар шавад.
 

Сураи Фотиха

 Сураи Фотиха
1. Ба номи Худованди бахшояндаи мехрубон!
2. Ситоиш Худоро, ки Парвардигори чахониён аст.
3. Бахшояндаи мехрубон,
4. Фармонравои рузи чазо 
5. Танхо Туро мепарастем ва танхо аз Ту ёри мечуем.
6. Моро ба рохи рост хидоят кун:
7. рохи касоне, ки онхоро неъмат додаи, на хашмгирифтагони бар онхо
ва на гумрохон

69 Сураи ҲОҚҚА (рӯзи барҳа&#117

69

Сураи ҲОҚҚА

(рӯзи барҳақ рӯзи қиёмат)

 

Ба номи Худои бахшояндаи меҳрубон!

1  Он рӯзи барҳақ!
2  Чист он рӯзи барҳақ?                         
3  Ва чӣ донӣ, ки он рӯзи барҳақ чист?
4   Қавми Самуду Од рӯзи қиёматро дурӯғ бароварданд.
5  Аммо қавми Самуд ба он бонги сахт ҳалок шуданд.
6  Ва аммо қавми Од бо вазиши боли сар-сяр (сахт)ба ҳалокат расиданд.
7  Он азобро ҳафт шабу ҳашт рӯз пай дар пай баронон фиристод. Он қавмро чун танаҳои пӯсидаихурмо медидӣ, ки афтодаанду мурдаанд,.
8  Оё касеро мебинӣ, ки аз онҳо бар ҷой монда бошад?
9  Ва Фиръявну мардуме, ки пеш аз ӯ буданд ва низмардуми Мӯътафиқа гунаҳкор омаданд,
10  Фиристодаи Парвардигорашонро нофармонӣ карданд ва Худо низ ононро ба сахтӣ фуру гирифт,
11  Чун об туғён кард, шуморо ба киштӣ савор кардем,
12  то онро мояи пандатон гардонем ва гӯшнигаҳдорандаи панд онро фаро гирад.
13 Чун як бор дар сур дамида шавая
14  ва замину кӯҳҳоро баргиранд ва якбора дар ҳамкӯбанд,
15  он рӯз он ҳодиса ба вуқӯъ пайваста бошад
16  ва осмон, ки дар он рӯз суст шудааст, бишикофад.
17  Ва фариштагон дар атрофи осмон бошанд, Вадар он рӯз ҳашт тан аз онҳо арши Парвардигоратробар болои сарашон мебардоранд.
18  Он рӯз шуморо пеш оваранд ва ҳеҷ чизи шумониҳон намонад.
19  Аммо ҳар кас, ки номаи аъмолашро ба дастиросташ диҳанд, мегӯяд: «Ном'аи маро бигиреду бихонед.
20 Ман яқин доштам, ки ҳисоби худро хоҳам дид».
21 Пас ӯ дар як зиндагии писандидаву хуш хоҳадбуд                           
22  дар биҳиште олӣ,
23  ки меваҳояш наздикшаванда бошад.
24  Бихӯреду биёшомед, гуворо бод шуморо. Инҳомукофоти амалҳоест, ки дар айёми гузашта ба ҷоймеовардаед!»
25  Аммо он кас, ки номаи аъмолашро ба дасти чапаш диҳанд, мегӯяд: «Эй кош,, номаи маро ба дастиман намедоданд
26  ва надониста будам, ки ҳисоби ман чист!
27  Эй кош, ҳамон марг мебуду бас!
28   Дороии ман маро фоида набахшид,
29   қудрати ман аз дасти ман бирафт!»
30  «Бигиредаш, занҷираш кунед!
31  Ва ба ҷаҳаннамаш дараред!
32  Ва ӯро бо занҷире ба дарозии ҳафтод зироъ (азоринҷ то ангушт) бикашед!
33  Зеро ба Худои бузург имон надошт
34  ва ба таъом додан ба мискинон касеро тарғибнамекард.
85  Дар он рӯз дар он ҷо ҳеҷ дӯсте нахоҳад дошт.
36  Таъомаш чизе ғайри чирку хуни аҳли дӯзах нест,
37  Танҳо хатокорон аз он таъом мехӯранд,
38  Пас савганд ба он чи мебинед
39  ва он чӣ намебинед,
40  ки ин сухани фиристодае бузургвор аст,
41  на сухани шоире. Чӣ андак имон меоварад!
42  Ва низ сухани коҳине (фолбин, ҷодугар) нест.Чӣ андак панд мегиред!
43  Аз ҷониби Парвардигри ҷаҳониён нозил шуда  аст.
44  Агар паёмбар баъзе суханонро бофта бар мо мебаст, («аз ҷониби худост» — мегуфт).
45   бо қудрат ӯро фурӯ мегирифтем,
46  сипас раги дилашро пора ,мекардем
47   ва ҳеҷ як аз шуморо тавони он набувад, ки монеъ шавад.
48  Ва Қуръон барои парҳезгорон пандест.
49  Мо медонем, ки аз миёни шумо касоне ҳастанд,ки такзиб мекунанд, (дурӯғ мешумуранд).
50  Ва Қуръон кофиронро мояи пушаймонӣ аст.
51   Ва он сухани ҳақ ва яқин аст.
52  Пас ба номи Парвардигори бузургат тасбеҳ (бигӯй.

В этой группе, возможно, есть записи, доступные только её участникам.
Чтобы их читать, Вам нужно вступить в группу