Aslan İsmayılov, vəkil





Rusların çox gözəl bir ata sözü var: “geyiminə görə qarşıla, ağlına
görə yola sal”. Hər bir insanda ilkin təəssüratı gördüyü şeyin xarici
görkəmi oyadır. Eyni misal bizim ölkəmizə də aiddir.



Təbii, Bakıya gələn hər bir xarici qonağı hava limanından şəhərədək
olan yol valeh edir. Mənim özüm də hər dəfə o yoldan keçəndə bir fəxr,
qürur hissi keçirirəm. Əlbəttə, hamı kimi mən də hesab edirəm ki, o
yolda görülən işlər və buna xərclənən pullar insan beynində böyük sual
işarəsi yaradır. Lakin bu, məsələnin başqa - məni az maraqlandıran
tərəfidir. Mənim üçün əsas odur ki, mənim şəhərim günü gündən
gözəlləşir və bu istiqamətdə də işlər görülür. Lakin bu zaman bir məqam
diqqətdən kənarda qalır: Azərbaycan yalnız Bakıdan ibarət deyil. Və
ölkəmizə giriş yalnız Heydər Əliyev hava limanından həyata keçirilmir.



Azərbaycanın Böyük Kəsik və Qırmızı Körpü kimi də sərhəd keçid
məntəqələri-giriş qapıları var. Nə qədər Heydər Əliyev hava limanından
Bakıya gələrkən qürur hissi keçirirəmsə hər dəfə Böyük Kəsik və ya
Qırmızı Körpü sərhəd keçid məntəqələrindən Azərbaycana keçəndə bir o
qədər xəcalət hissi keçirirəm. Sərhədçilərin oturduğu dəmir vaqonlar,
sərhədi keçmək istəyənlərin arxlardan, çalalardan hoppana-hoppana
keçməyi və bu zaman da təpədən dırnağadək palçığa batmağı, həmçinin,
məmurların qeyri-insani münasibətləri insanda xəcalət hissi oyadır.
Çünki ən azından bir çoxlarının bəyənmədiyi, aclıqdan ölən, heç bir
təbii resursu olmayan və bu azmış kimi Rusiya ilə müharibə şəraitində
yaşayan Gürcüstana girdiyin andan özünü Avropanın hər hansı ölkəsində
imiş kimi hiss edirsən. Həm sərhəd keçid məntəqəsindəki şərait, həm də
həmin sərhəd keçid məntəqəsindən başlayan beton örtüklü yollar insanda
həsəd hissi yaradır. Söhbət yalnız oradakı abadlıqdan da getmir. Həmin
sərhəddə xidmət edən zabitlərdən tutmuş yol polisinədək hər kəsdə bir
insani münasibət görürsən. Yəni istədiyin zaman ən azğın, kobud və
rüşvətxor məmuru da muma döndərmək olar. İnandırım sizi, çox yaxın
keçmişədək bəlkə də gürcü məmur kimi azğını yer üzündə yox idi.



Bəs niyə bu cür şərait Azərbaycanda yoxdu? Niyə Azərbaycana Böyük Kəsik
və ya Qırmızı Körpü sərhəd keçid məntəqəsindən gələn hər xarici
vətəndaş bura gəldiyi üçün lənət oxumalıdır? Niyə Gürcüstan yollarını
Azərbaycandan gələn maşınların təkərlərindəki palçıq çirkləndirməlidir?
Azərbaycanın həm pulu, həm imkanları ən gözəl şəraiti yaratmağa
qadirdir. Bəs niyə yaradılmır?!



Bu problemi mütəmadi olaraq səlahiyyətli məmurların nəzərinə
çatdırıram. Mövzuya yenidən qayıtmağa məni vadar edən səbəb başqadır.
Bir müddət əvvəl xarici ölkə vətəndaşı olan iki dostum motosikllə bir
günlük Gürcüstana gedib-qayıtmışdılar. Onları dəhşət bürümüşdü. Baş
verənlərdə heç bir məntiq tapa bilmirdilər. Mənə söylədikləri tək ifadə
də bu oldu: “Azərbaycanı rəzil etmək üçün ən pis bir şey düşünün
desələr belə, bu qədər dəhşətlisini düşünə bilməzsən. Bunu yalnız
Azərbaycana düşmən olan edə bilər!”