Откройте свой Мир!

БОРЕ АЗ МОДАРАМ ПУРСИДАМ?...МОДАР СИЁХИИ МУЯТ КУЧО ШУД?=Гуфт ба шабхо додам!!!;;;Модар хусни накуят ку?.....Гуфт ба дунёдодам!!!::::Гуфтам хаста шуди???...Чавоб дод харгиз!!!!==Шабхо ба ман субхи човидон,дунёи умедам доди,кион фарзанди ман аст.Карзи мороназди модарназди модар кучо итмоме буда,аз умри...У..каздорем,карзхои рузи нек,зиндагии хуб.Каздори калиди бахт,ки барои мо гум карда аст???....КАЗДОРИ МУХАБАТ ВА УМЕД...

Аз Абуҳурайра {разияллоҳу анҳу} овардаанд, ки Пайғамбар {саллаллоҳу алайҳи ва
саллам} фармуд:

اسْتَوْصُوا
بِالنِّسَاءِ، فَإِنَّ الْمَرْأَةَ خُلِقَتْ مِنْ ضِلَعٍ، وَإِنَّ أَعْوَجَ شَىْءٍ
فِى الضِّلَعِ أَعْلاَهُ، فَإِنْ ذَهَبْتَ تُقِيمُهُ كَسَرْتَهُ، وَإِنْ
تَرَكْتَهُ لَمْ يَزَلْ أَعْوَجَ، فَاسْتَوْصُوا بِالنِّسَاءِ

«Дар ҳаққи занон (ва муомилаи нек бо онон) якдигарро супориши нек бидиҳед, зеро зан (яъне нахустин зан Момо-Ҳавво) аз устухони паҳлу (-и Бобои Одам) офарида шуда аст вакаҷтарин чизи устухони паҳлу дар нӯги он аст, пас агар бикӯшӣ, ки (бо зӯрӣ) росташ намойӣ, онро хоҳӣ шикаст ва агар ба ҳоли худ вогузорияш, он ҳамеша каҷ хоҳад монд, пас бо занон муомилаи нек кунед!» (Аз Имом Бухорӣ ва Имом Муслим)

Дар ҳадис меҳрубонӣ ва дӯстдорӣ нисбати занон ва таҳаммули онон ва мулотафати (нармӣ) онон ва эҳсон ва сабр кардан ҳангоми рух додани кӯтоҳие, ки аз ҷониби онон гузаштааст, зеро сиришт ва офариниши занон аз сиришт ва офариниши мардон фарқ дорад.

Иҷтиноб (дурӣ ё парҳез) варзидан аз зӯроварӣ бо занон ва сабру таҳаммул намудан ҳангоми сар задани кӯтоҳие аз ҷониби онон. Аз ҳадиси мазкур инчунин бармеояд, ки талоқ додани занон бо ҳеҷ сабабе макруҳ ва нописанд аст.

Агар дар занон хатои андаке бошаду ислоҳаш мумкин, нек ва илло аз рост шудани онон тамаъ бибурад ва ононро азият макунад. Маънои اسْتَوْصُوا بِالنِّسَاءِ «иставсу би-н-нисо'и» ин аст, ки Пайғамбар {саллаллоҳу алайҳи ва саллам} уммати исломиро амр мекунад, ки ин васияти маро бипазиред ва аз рӯйи он амал намоед ва ба занон меҳрубонӣ варзед ва дар ҳамнишинӣ ва заношавҳарӣ рафтори нек кунед ва ҳуқуқи ононро комилан адо намоед, зеро онон заифу нотавонанду дар анҷоми корҳои худ ба каси қавитар, яъне ба шумо мардон ниёз доранд ва шумо низ ба занон ниёзманд ҳастед ва ин ҳикмати Худои таолост, ки зану мардро барои ҳам офарид ва миёни эшон улфату муҳаббат ангехт.

Баъзе шореҳони ҳадис чунин низ гуфтаанд: Дар бораи ҳаққи занон аз хештан васият биталабед, ё ин ки дар бораи ҳаққи занон аз якдигар васият биҷӯед!

Дар ин қавли ҳадис فَإِنَّ الْمَرْأَةَ خُلِقَتْ مِنْ ضِلَعٍ ", ки зан (яъне Ҳавво) аз устухони паҳлӯ (-и Бобои Одам) офарида шудааст, ишора ба ин рафтааст, ки модари башарият - Ҳавво аз устухони кӯтоҳи паҳлӯи чапи падари башар - Одам офарида шудааст, ҳамчунон ки Худои таоло дар сураи Нисо баён дошта аст: خَلَقَكُمْ مِنْ نَفْس وَاحِدَة وَخَلَقَ مِنْهَا زَوْجهَا...

Худо шуморо аз як тан (аз Одам) офарид ва аз он як тан (аз Одам) ҷуфти ӯ (Ҳавво)-ро офарид...

Имом Қуртубӣ (раҳимаҳуллоҳ) гуфтааст, ки берун офаридани Ҳавво аз устухони паҳлӯи Одам, монанди берун овардани хурмобун аст, ки аз донаи хурмо бурун ояд.

Офариниши зан аз асли каҷе аз устухони саркаҷи паҳлӯ оғоз ёфтааст, аз ин хотир, барои рост намуданаш бо қувва кӯшидан беҳуда аст ва интифоъ (манфиат) аз он, фақат
бо сабр муяссар мегардад, на бо зӯрӣ ва илло бо талоқ шикаста мешавад. Ва қавли Паёмбари Худо (саллаллоҳу алайҳи ва салам) وَإِنَّ أَعْوَجَ شَىْءٍ فِى الضِّلَعِ أَعْلاَهُ
ва каҷтарин чизи устухони паҳлӯ дар нуги он аст, ишора бар ин аст, ки каҷии зан дар забони ӯст. Истифодаи сифати каҷӣ дар қавли Расули Худо (саллаллоҳу алайҳи ва салам) дар мавриди забони занон коре мусаллам ва имконнопазир аст ва ин ки кӯшиши рост кардани каҷии устухони паҳлӯ ба нокомӣ фарҷом меёбад.

Дар ин сухан وَإِنَّ أَعْوَجَ شَىْءٍ فِى الضِّلَعِ أَعْلاَهُ - каҷтарин чизи устухони паҳлӯ дар нуги он аст, ишора ба сари занон аст, зеро забони занон аз сар ва тариқаи андешаи онон маншаъ мегирад. Илми муосир собит кардааст, ки қарорҳои занон дар аксари ҳолот такя бар эҳсосоту отифа сурат мегирад, зеро онон дар тафкир ва тасмими худ ба мағзи ҷониби рост эътимод мекунанд, ки он масъул аз эҳсосот ва отифаи модарӣ
ва занона аст.

Ва Расули Худо бо ин қавлаш فَإِنْ ذَهَبْتَ تُقِيمُهُ كَسَرْتَهُ - пас агар бикӯшӣ, ки (бо зӯрӣ) росташ намойӣ, онро хоҳӣ шикаст, мисоле зада ва талоқи занро ба шикастани устухони паҳлӯ монанд кардааст, яъне агар нозу карашмаи онҳоро набардорӣ ва аз костиҳо ва лағзишҳои ӯ бо лутфу карами ҷавонмардона дарнагузарӣ ва агар худро дар бархе аз кирдори ӯ, ки аз хато холӣ нест, нодида наангорӣ ва агар дар муомила бо зан роҳи зӯроварӣ ва хушунат ва дағалиро пеш гирӣ, он устухони нозуксиришти сахтколбад ҳаргиз рост намешавад, балки ба ин фарҷом мерасӣ, ки он устухони паҳлӯро
мешиканӣ ва хонадорию заношавҳариро бо талоқ дар ҳам мезанӣ.

Дар ривояти Муслим омадааст: فَإِنْ اِسْتَمْتَعْتَ بِهَا اِسْتَمْتَعْتَ بِهَا وَبِهَا عِوَجٌ. Агар аз ӯ баҳра барӣ, дар ҳоле баҳра бояд бурд, ки дар он каҷие бошад.

Ин васияти паёмбарона далел бар ин аст, ки рост кардани занон аз хатои гуфторӣ, лағзиши кирдорӣ аз имкони шавҳар берун аст. Ва низ танбеҳест, барои мардон аз кардани коре, ки бар он тавон надоранд, дурӣ гузинанду вақти худро зоеъ насозанду дар муомила бо занон аз караму афв кор гиранд ва кашмакашҳои зиндагиро бо ҳикмату зиракӣ ҳал намоянд ва дар баробари кӯтоҳиҳои занони хеш сабру таҳаммул пеша кунанд ва аз сухани дурушт ва муомилаи зӯроварона иҷтиноб варзанд, то зиндагии хонаводагияшон бардавом бошаду байнашон бо талоқ ҷудойӣ рух надиҳад, зеро мусулмони ҳаким ва дурандеш ҳамеша бар амну осудагии хонадон ва роҳату якпорчагии аҳли он ва густурдани меҳрубонӣ ва байни афроди хонаи худ ҳарис аст ва дар идора ва сарпарастии хона ҳикмату сабрро кор мебараду фазои меҳру муҳаббатро дар хонадон мегустуронад.

 
 
 
 
 
 
Бар мадфани модарам чу гул бигзорам, 
Ман мӯи сафеди хешро бишморам. 
Чун панҷаи хуршед сарам бинвозад, 
Аз панҷаи нарми модарам ёд орам.
* * * 
Ёрон ҳама ҷо, вале Ватан дар як ҷост, 
Ҳар санги Ватан мисоли ҳайкал зебост, 
Олам ҳама ҷо азиз, лекин бар ман 
Модар яктост, Тоҷикистон яктост.
* * * 
Як мушт зи хоки модари хушназарам, 
Мушти дигаре зи хоки поки падарам 
Чун ҳадяи вопасинашон бар фарзанд 
Резед ба гӯри ман, чу ман даргузарам.
* * * 
Модар, модаро, ту ибтидоям будӣ, 
Ҳам қимати қомати расоям будӣ. 
З-аввал ту намезодӣ, намемурдам ман, 
Гӯё ки ту низ интиҳоям будӣ.
* * * 
Модар, модаро! Шири сафедам додӣ, 
Дунё баумед асту умедам додӣ. 
То бар сари ман чӣ ояд аз бешу камӣ, 
Ту дар сари гаҳвора навидам додӣ.
* * * 
Модар, модар, чаро чунин зодҳ маро? 
Дар чорсуи азоб раҳ додҳ маро? 
Аз синаи гарми хеш берун кардҳ, 
Дар синаи сарди хок бинҳодҳ маро.
* * * 
Ҷаҳонеро паи эъҷоз доданд, 
Фазоеро паи парвоз доданд, 
Чу моро модарон зоданд рӯзе, 
Заминро ҳамчу пойандоз доданд.
* * * 
Аё модар, мадори ман ту будӣ, 
Гули аввалбаҳори ман ту будӣ. 
Нахушкад чашмаи шеъру сурудам, 
Зи бас сарчашмадори ман ту будӣ.
* * * 
Аё модар, ба қурбони ту мирам, 
Чу муҳри меҳри паймони ту мирам. 
Ҷаҳон пурмакру дастон аст, бигзор, 
Ки ман дар рӯи дастони ту мирам.
* * * 
Сиришти ман, ниҳоди ман ту будӣ, 
Сафои бомдоди ман ту будӣ. 
Аё модар, ба он сон бесаводӣ 
Нахустин устоди ман ту будӣ.
* * * 
Ту хушбахтӣ зи қисмат, хоҳари ман? 
Сарафрозӣ ба олам, додари ман? 
Замин то осмон розиям аз ту, 
Ту аз ман розӣ рафтӣ, модари ман?
* * * 
Ҷаҳонсозу ҷаҳонороӣ, эй зан, 
Сутуни гунбади миноӣ, эй зан. 
На танҳо қалъаи дилҳоӣ, эй зан, 
Ки ҳатто қалъаи дунёӣ, эй зан.
* * * 
Дилам хоҳад равам бар кӯи модар, 
Вуҷудам пур шавад аз бӯи модар, 
Тамоми рӯи дунёро бигаштам, 
Надидам рӯи хуш ҷуз рӯи модар.
* * * 
Сари гӯри ту биншастам даме чанд, 
Бигирйистам зи андӯҳу ғаме чанд. 
Зи санги сарди болои мазорат 
Бипурсидам: баҳои одамӣ чанд?
* * * 
Дареғо, модари пирам, дареғо, 
Чароғи бахту тақдирам, дареғо. 
Ту будӣ бар сарам, будам фалакгир, 
Кунун бе ту замингирам, дареғо.
* * * 
Туӣ пирам, туӣ тадбири пирам, 
Дуоям кун, дуоятро бигирам. 
Намемирӣ ту, эй модар, агар ман 
Барои модари миллат бимирам!
* * * 
Куҷоӣ, модари ҷонпарвари ман, 
Худои умри ман, пайғамбари ман. 
Сарам дар бистари марг аст имрӯз 
Биё аз гӯру биншин бар сари ман. 

   Ба номи худованди бахшояндаву мехрубон

 

    СЕХРУ ЧОДУ

 

   Сеҳр: Аз амалҳои пушида иборат буда сабабаш пинҳон буда, дониста намешавад.

   Аз он чониб сеҳр номида шудааст, ки ба воситаи чизҳои манфи ҳосил мешавад, ки сабаби он дониста намешавад. Ва он иборат аз таъвизот ва хонданиҳо ва суханоне аст, ки гуфта мешавад ва доруву дуд аст. Сеҳр ҳақиқат ва таъсир дорад ва баъзе аз анвоъи он ба қалбҳо ва баданҳо таъсир мекунад. Ва касро ба бемори дучор мекунад ва мекушад. Ва байни мард ва ҳамсараш чудои меафканад. Ва ҳароина таъсири он ба изни Аллоҳ ҳосил мешавад. Сеҳр дар воқеъ амали шайтони аст. Бисёр аз намудҳои он ба ширк варзидан ба Аллоҳ таоло ва наздики чустан ба арвоҳи хабису палид сурат мегирад. Бинобар ин паёмбар (саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам) онро ба ширк наздик шумориданд. Тавре, ки фармуданд:

 

  "Аз ҳашт гуноҳони ҳалоккунанда битарсед, гуфтанд: Онҳо кадомҳоянд? Паёмбар (саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам) гуфтанд: Ширк варзидан ба Аллоҳ таоло ва чоду....".

(Бухори ва Муслим).

   Чоду аз ду чиҳат бар ширк дохил аст:

   Якум: Дар вақти ба амал овардани чоду шайтонҳоро истихдом карда мешавад ва ба онҳо дилбастагиву тақарруб ҳосил карда мешавад, то онҳо ба сеҳргар мадад расонанд. Бинобар ин сеҳр аз таълимоти алайҳи лаъна аст.

   Тавре, ки Аллоҳ таоло мефармояд:

وَاتَّبَعُوا مَا تَتْلُوا الشَّيَاطِينُ عَلَى مُلْكِ سُلَيْمَانَ وَمَا كَفَرَ سُلَيْمَانُ وَلَكِنَّ الشَّيَاطِينَ كَفَرُوا يُعَلِّمُونَ النَّاسَ السِّحْرَ وَمَا أُنْزِلَ عَلَى الْمَلَكَيْنِ بِبَابِلَ هَارُوتَ وَمَارُوتَ وَمَا يُعَلِّمَانِ مِنْ أَحَدٍ حَتَّى يَقُولا إِنَّمَا نَحْنُ فِتْنَةٌ فَلا تَكْفُرْ فَيَتَعَلَّمُونَ مِنْهُمَا مَا يُفَرِّقُونَ بِهِ بَيْنَ الْمَرْءِ وَزَوْجِهِ وَمَا هُمْ بِضَارِّينَ بِهِ مِنْ أَحَدٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَيَتَعَلَّمُونَ مَا يَضُرُّهُمْ وَلا يَنْفَعُهُمْ وَلَقَدْ عَلِمُوا لَمَنِ اشْتَرَاهُ مَا لَهُ فِي الْآخِرَةِ مِنْ خَلاقٍ وَلَبِئْسَ مَا شَرَوْا بِهِ أَنْفُسَهُمْ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ.  (البقرة:102). 

     "Ва аз сеҳру афсуне, ки девҳо дар рузгори подшоҳии Сулаймон мехонданд, пайрави карданд ва Сулаймон кофир набуд, вале девҳо, ки мардумро чодугари меомухтанд, кофир буданд. Ва низ он афсун, ки бар он ду фаришта Ҳорут ва Морут дар Бобул нозил шуд. Он ду баҳар кас, ки чодугари меомухтанд, мегуфтанд: Кори мо фитна аст, мабод кофир шави. Мардум аз он ду чодуҳое меомухтанд, ки метавонистанд миёни зану шуй чудойи афкананд ва онон чуз ба изни худо ба касе зиёне намерасониданд ва он чи мардум меомухтанд, ба онҳозиён мерасонид, на суд. Ва худ медонистанд, ки харидорони он чодуро дар охират баҳрае нест. Худро ба бад чизе фурухтанд, агар медонистанд! (Бақара:102).

   Дуввум: Сеҳргар дар анчом додани сеҳр даъвои илми ғайб мекунад ва ин амр куфру залолат аст. Тавре, ки Аллоҳ таоло мефармояд:

     "Ва худ медонистанд, ки харидорони он чодуро дар охират баҳрае нест. Худро ба бад чизе фурухтанд, агар медонистанд! (Бақара:102).

   Яъне, Ҳеч насибе нест ононро дар охират. Бинобар ин шакке нест, ки чоду ширк ва куфр аст ва зидди тавҳид мебошад. Ҳоким бояд сеҳргарро ба қатл расонад.

   Мулоҳиза: Бисёре дар мавриди сеҳр сустиву тасохули мекунанд ва шояд онро ҳунаре аз ҳунарҳо шуморанд, ки ба он фахр карда ба чодугарон мукофотҳо тақдим мекунанд ва мардумро ба он ҳавасманд карда онро мавриди ташвиқу ривоч қарор медиҳанд ва барои сеҳргаронанчуману мусобиқаҳо барпо мекунанд, ки дар он садҳо тамошобину ҳавасмандон ҳозир мешаванд. Ин ҳама бо чаҳлу нодонии онҳо дар динашон далолат мекунад ва ин беаҳамияти дар мавриди ақидаи исломи аст.

 

   Ба номи худованди равонофарин

 

   ХИЧОБИ ЗАН

 

   Модари азиз ва хохари мехрубон, худо фарз гардондааст хичобро барои зани мусалмон ва фарз гардонидааст барои мардхо нигох доштани занону хохарони худро аз мардони бадкору бадрафтор ва нигох доштани номусу кадри занону хохарони худро дар байни мардум.

   Душманони ислом мегуянд, ки хичоб барои сахтгири ба занхо аст ва ё хичоб барои бекадрии занхо аст ва ё баъзе аз ахмакон ва аблахон мегуянд, ки агар дил покиза бошад, хичоб ё либоси шариати лозим нест. Касам ба худо, ки рухи онхо лаззати имонро начашидааст ва акли онхо хакикати исломро нашинохтааст, вагарна мефахмиданд, ки озодии зан дар озодии бадану чисм аст, вакте зан бо хичобу чодар бошад бадану чисми он зан аз чашму хила кардани мардони бадкор озод ва дар амон мебошад. Вакте ки бадани зан аз шарри бадхохон озод бошад, ин бехтарин озоди аст барои зан ва агар зан бо хичоб набошад ва ё дар у шарму хаё дида нашавад, ба хар чо, ки равад чашмони мардуми бадкор ба он зан афтода ба хар хел хилаю найранг он занро ба доми худ меандозанд ва ба рохи бад мебаранд ва шояд, ки ояндаи он зан ба зиною хароми шудан анчом ёбад. Албатта занхое, ки зиннату хушруи ва атру хушбуи карда ба бозорхо мераванд ва дилхою чашмони чандин мардумро моилу ноором мегардонанд, ин кори онхо далел бар заиф будани имон ва иффати онхо аст ва далел ба вайрон будани дини онхо аст, зеро дар холе, ки берун баромадани зан аз хона бе зарурат чоиз нест, пас чи хел дуруст аст ба бозор рафтан бе хичоб ва бе сатри аврат.

   Паёмбари худо (с) гуфтаанд:

  "Ду гурух дар оташи дузаханд, яке аз он ду гурух занхое мебошанд, ки барои мардони бегона либосхои тангу тунукеро мепушанд, ки баданхояшонро намоён мекунад ва ин феъли бади хайвониро ба дигар занхо низ таълим медиханд ва аз ин корашон мардхо ба онхо мухаббат баста фасодкору зинокор мешаванд. Дигар гурух он занхое мебошанд, ки муйхои сари худро мисли пушти шутур баланд мекунанд дар болои сарашон, ин ду гурух занхо дар оташи дузах хастанд, лаънати худо бар он занхо бод!"         

   Инчунин гуфтаанд:         

  "Кадом зане, ки хушбуи кунад ва аз назди мардуми бегона гузарад ва он мардуми бегона буи хуши он занро бифахманд, он зан зинокор аст."

   Яъне гунохи он зан мисли гунохи зинокорон аст.

   Паёмбари худо (с) гуфтаанд:  

  "Дузахро дидам, ки бисёри ахли он занхо буданд."

   Ба сабаби ин ки тоати худоро ба чо наовардаанд, ба шавхаронашон итоат накардаанд, шавхарон аз онхо рози нестанд, хичобро партофта либосхои фахру кибрро пушида ба бозорхою кучахо давр мезананд, худо онхоро дар киёмат дар оташи дузах чой медихад ва барои онхо бисёр азоби сахту дарднок хохад буд. Зеро инчунин занхо фасодкунандаю берохакунандаи дигар мардхо, бадкунандаи чомеаи мусалмонон мебошанд, бадномкунандаи дигар занхои мусалмон ва бадномкунандаи падару модарон ва хохару бародарон ва дигар хешовандон мебошанд.  

   Модарони азиз ва хохарону хамширагони мехрубон! Вакте мегуем, ки халккунандаю тарбияткунандаи мо худо аст ва мо ба ин рози хастем ва мегуем, ки ислом дини мо аст ва мо ба ин рози хастем ва мегуем, ки Мухаммад (с) пайгамбари охируззамон ва фиристодаи худо аст ба суи мо ва ба суи тамоми чинну инс ва мо ба ин рози хастем, пас бояд он чизе, ки худо ва расул гуфтаанд, онро бо дилу чон кабул карда ба он амал кунем то дар дунё ва охират комёб бошем.

   Пайгамбари худо (с) гуфтаанд:

  "Касе ки пайравии ман кунад дар чаннат медарояд ва касе ки итоати ман накунад дар дузах медарояд." 

   Дар замони пайгамбари худо як гурух занхо ба назди он хазрат омада гуфтанд: "Эй пайгамбари худо, мардхо савобу ачрхои чиходро бар худ бурданд, оё барои мо ягон кори хубе нест, ки мо бачо орем, то худо барои мо савоби мучохидини рохи худоро бидихад. Пайгамбари худо (с) гуфтанд: "Кадом зане, ки дар хона нишаста тоату ибодати худоро кунад ва шавхараш аз у рози бошад ва гуфтахои худоро ба чо оварда бошад, он зан савобу ачри мучохидинро хохад ёфт."

 

   Аз худованди маннон мепурсем, ки занон ва хохарони мусалмонро аз таклидхои ночо ва аз беиффатихо нигах дорад ва дар ахлоку одоб намунаи чахониён гардонад ва ба онхо тавфику салохият дар тарбияи насли наврас ато фармояд.

 

   Охирин сухани мо сипос ба парвардигори чахониён аст.

 

   Ба номи худованди мехрубон

 

   ЗИННАТИ ЗАН

 

   Худованд занхоеро, ки зиннатхои худро ба мардуми бегона нишон медиханд, аз ин кори бадашон манъ карда гуфтааст:

و لا يبدين زينتهنّ. (سورة النور).

   "Занхо зинатхои худро нишон надиханд дар назди мардуми бегона."

   Яъне занхо либосхои киматбахоро пушида ва ё гушворахою гарданбандхои тиллои ва ё гайри тиллоиро дар гушхою гарданхои худ овезон карда ба бозорхо ва ё ба кучахо баромада дар назди мардуми бегона нишон надиханд.

   Зани худотарсу мусалмонро зинат карданаш дуруст аст дар назди шавхараш ва дар даруни хона, хар кадар, ки хохад, на дар назди дигарон дар беруни хона.

   Занхои худотарсе, ки дар холати зарурат аз хона барои ягон хочат берун мебароянд ва дар хангоми харидуфуруш кардан ягон зиннате аз онхо намоён мешавад, мисли каме аз руй ва ё кафи даст ва ё либоси зебо дар ин холатхо, агар бе касди онхо бошад, барояшон бахшиш аст. Аммо зан агар бе зарурат зебоги карда аз хона берун барояд, малоикахо уро лаънат мегуянд. Фаромуш набояд кард, ки холати зарурат барои зан ин аст, ки ягон мардинае, ки махрами зан бошад дар хона набошад ва ё шавхари зан дар хона набошад, ин холат холати зарурат мешавад, аммо ба гайри зарурату хочат ва ё ба гайри ин холатхои зикршуда, дар берун аз хона, дар кучахо нишастан ва дар бозорхо гаштугузор карданаш харом аст.

   Худои бузург дар давоми оят барои занхо гуфтааст:

و لا يضربن بخمرهنّ علي جيوبـهنّ. (سورة النور).

   "Бояд бизананд занхо чодархою руймолхои худро бар гарданхою пешбандхои худ."

   Дар замони чохилият пеш аз ислом одатхои занхо ин буд, ки вакте ба бозор ва ё ба ягон чо мерафтанд, худро ба руймол ва ё ба чодар намепушониданд, гарданхою муйхояшон ва гушхою пешбандхояшон намоён буд, баъд аз зухуру пайдоиши ислом, худо амр кард занхоро ба пушонидани тамоми бадан, то ки аз дигар занхои бадкору бадрафтор ва аз дигар занхои кофирон фарк дошта бошанд. Амр кард худо занхои мусалмонро ба пушонидани гарданхою муйхои худ ва ба пушонидани сару пешбандхои худ бо руймоли калон ва ё бо хичоб, то мавриди азияти мардони хавасбоз карор нагиранд. Лозим аст барои зан пушонидани тамоми баданаш аз мардуми бегона ва пинхон доштани зиннаташ мисли гарданбанду гушвор ва ё нигин ва ё садои дилфиреби пояфзолаш ва дигар чизхое, ки назари мардонро чалб мекунад.

   Худои бузург дар давоми оят гуфтааст:

و لا يبدين زينتهنّ إلا لبعولتهنّ أو آبائهنّ أو آباء بعولتهنّ أو أبناءهنّ أو أبناء بعولتهنّ أو إخوانهنّ أو بني إخوانهنّ أو بني أخواتهنّ أو نساءهنّ أو ما ملكت أيمانهنّ. (سورة النور).

   "Зохир накунанд занхо зиннатхои худро дар назди мардуми бегона, магар барои занхо ичозат аст зохир кардани зиннат дар назди шавхарон ва дар назди касоне ки барои занхо махрам мебошанд,  падаронашон ва падарони шавхаронашон ва фарзандонашон ва фарзандони шавхаронашон ва бародаронашон ва фарзандони бародаронашон ва фарзандони хохарон ва занхои мусалмон ва гуломхои занхо ва мардони пирсоле, ки хочат бар занхо надоранд ва кудакони хурдсоле ки аз холи занхо хабардор нестанд."


   Барои занхо ичозат хаст пинхон надоштани зиннат дар назди инхо, аммо дар гайри инхо харом аст. Зиннати зан танхо барои шавхараш аст на барои ягон чо рафтан ва ё на барои бозор баромадан.

   Пайгамбари худо гуфтаанд:

   "Занхое ки худбину фахркунанда хастанд дар зиннат кардан барои гайри шавхаронашон, ин занхо мисли як торикие мебошанд ва дар рузи киёмат барои ин торики ягон нуру ягон равшани нест".

   Азоби илохи аст барои он занхоест, ки вакте ба ягон чо рафтани шаванд, либосхои зебою хушру ва дилфиреб пушида ба кадри тавонашон зинат карда баъд мераванд ва хол он, ки агар ба назди шавхаронашон бираванд мисли дигар чо рафтан зиннат намекунанд. Ин зиннатхои зан ба хотири бегонагон, дар киёмат мисли торикию залолат аст ва барояш рохи начоту халоси нест, азоби худо бар онхо хохад буд, магар он занхое, ки тавба карданд ба суи худо аз гунохонашон ва шавхарони худро рози ва хушнуд кунанд, он занхо шояд начот ёбанд ба фазлу карами худои бузург.

 

 

   Ба номи худои таоло

 

   ШАРМУ ХАЁ зеботарин либоси зан

 

   Бисёре аз падарону модароне хастанд, ки духтари чавонашон бехичобу бехаё ба дигар мардхои бегона хамсухбат мешаванд ва ё даст ба даст карда ба чое мераванд, дар онхо на шарм дида мешавад на хаё ва худи он падару модарон ин кори чавондухтарро дида фахр мекунанд ва мегуянд, ки фарзандам озод аст, дар ин дунёи дуруза хурсандию шоди кардан бахти чавонии у аст, бехабар аз ин, ки худо уро дар киёмат аз холи фарзандон пурсон хохад кард ва бехабар аз ин, ки агар ба ин рафтори бади чавондухтараш рози буда уро манъ накунад, дайус ба шумор меравад ва дайус он аст, ки зану фарзанди худро хамрохи бегонагон мебинад ва чизе намегуяд ва ба ин хол рози аст, лаънати худо ва лаънати малоикахо бар холи онхо бод! Худо харом гардондааст чаннатро барои дайус ва онхо дар киёмат ба азобхои сахт гирифтор хоханд шуд. Марди багайрату баномус ва худотарс вакте, ки хохари худро ва ё духтари худро дар чунин хол дид, бояд ки уро ба даст ва ё ба забон манъ кунад, то аз нанги номи дайуси начот ёбад.

   Хохари мусалмон, дар хакикат шарму хаё ва хичоб барои зан либоси зебанда аст, тамоми мардум хаваси уро мехуранд, хатто ин ки сохибашро банур гардонда дар байни мардум азизу боэхтиром мегардонад. Аммо бехичоби ва бе либоси шариати ва бешармию бехаёги занро дар байни мардум ночиз мегардонад, сифати зан буданашро гум мекунад ва байни мардон монанди бозичае мегардад, ки хар шахсе дар хар чое бо у хазлу шухи мекунад ва эътибори уро аз байн мебарад.

   Хамшираи азиз, харгиз некбахтию зебогии инсон ва хар як зани мусалмон дар молдорию чиздори ва ё дар бехичоби дида намешавад. Касам ба худо, ки некбахтию зебогии хар як инсон дар тоату ибодат буда, либоси исломи дар бадан доштан аст.

   Хохари азиз! Дур дор худро аз тамошои мардхои бегона ва аз хилвату бе зарурат сухбат кардан бо онон. Нигах дор худро аз шарри телефонхои дасти ва мобели, ки ин фитнаи нави аср бисёре аз чавондухтарони боиффатро бероха кардааст ва дар доми фиреби мардони хавасбоз афтондааст. Боз дор худро аз нигох кардани филмхои беаслу бегона ва аз нигох кардани суратхои мардхои бегонае, ки дар китобхо ва ё дар мачаллахо мебошанд. Дур дор худатро аз дугонахову хамнишинони бенамозу беруза ва аз хамнишинони бешарму бехичоб, то инхо сабабгори вайрон шудани хаёти ту ва сабабгори берун баровардани ту аз доираи ислом нашаванд, чунки дар урфият мегуянд: "Бо дег нишасти сиёх шави, бо бад нишасти расво шави, бо хуб нишасти зебо шави."

   Хохари мусалмон, дар хакикат парранда агарчи парвоз карда рузхои дарозро дар сайру гашт гузаронад, дар охири руз боз ба лонаи худ хохад омад, инчунин инсон агар тамоми хаёти худро ба хубию неки ва ё ба бадию расвоги гузаронад, дар охир вафот хохад кард ва уро ба лонаи абадияш, ба кабр дафн мекунанд ва хонаю бошишгохи хар яки мову шумо хамон гури тангу торик хохад буд. Агар дар ин дунё гуфтахои худову расулро ба чо оварда бошем, он гур бароямон мисли касри зебо пурнуру равшан хохад буд ва агар аз гуфтахои худо ва расул берун баромада бошем, он кабр бароямон мисли зиндон торик ва бадтарин чо хохад буд.

   Хохари азиз агар ту дар ин дунё худотарсу худопараст боши ва бо хичоб боши ва шарму хаё зиннати ту бошад, якин кун, ки ту дар ин дунё дар байни занхо ва дар байни мардуми мусалмон кимматтарину зеботарин хасти, чунки пайгамбари худо (с) гуфтаанд:

   "Аддунё куллухо матоун ва хайру матоихо аз-завчатус солиха."

   Яъне тамоми дунё матоъ ва фоида бурдан аст барои инсон ва бехтарин молу чизи дунё зани худотарсу худопарасту бохичоб ва хамсари солеха мебошад. Бубин, ки паёмбари худо (с) ягон чизро бехтарин моли дунё нагуфтаанд, магар зани худотарсу худопарастро ва зани бохичобро, ки ба шавхараш хиёнат накунад, моли уро хифз кунад, бо зинатхояш шавхарашро шод созад, бо атои шавхараш каноат кунад ва уро бо исрофкори ва харчхои бехуда азият накунад ва сирру асрори хонаводагиро ба берун фош накунад.

 

 

 

   Ба номи худо

 

   Кадри зан дар чомеа

 

   Хохари мехрубон ту дар байни чомеаи мусалмонон мисли гавхараки чашм пуркиммат хасти. Агар инсон чашм надошта бошад, бисёр хору залил мегардад, инчунин агар ту ба бадбахтию бечодари ва ё ба бешармию бехичоби рох дода намозу руза ва шарму хаё аз даст бидихи ва ибодати худо дар ту дида нашавад, бисёртар вайрон шудани чомеаи мусалмонон ва чавонони сустирода аз дасти ту мебошад ва ё бисёртар гумрох кардани мардхо ва низоми хонаводагии онхо ва хушбахтиву саодати онхоро вайрон кардан ба дасти ту мебошад, ки аз ин корхоят дар назди мардум ва дар назди худо масъул хасти. Ту агар гуфтахои  худоро ба чо оварда, расму одати милливу исломии худро аз даст надода хичоб ва либоси исломи бигири ва шарму хаё зиннати ту бошад, бисёре аз чавондухтарону модарон ва бисёр хамсоягону хамватанон аз ту дарси таълим хоханд гирифт. Ту яке аз сутунхои асосии чамъияти мусалмонон ва ё яке аз сутунхои аслии хонавода ба шумор мерави, чунки бисёртар ободкунандаи чомеаю оила ин зан мебошад ва бисёртари вайронкунандаи оилаву чомеа хам зан мебошад.

   Мутаасифона имрузхо дар бисёре аз хонаводахову оилахо филмхои бемаъно ва ё касетахои хиндию амрикои монда аз худо шарм надошта он филмхои фахшу фасодро тамошо мекунанд, дар холе, ки худо барои онхо нигох кардан ба суи номахрамонро манъ кардааст ва инчунин харом гардондааст барои тамоми марду зан шунидани овозхои шайтониро, яъне шунидани мусикиро, чи хиндию эрони ва ё точикию афгонию араби ва дигар мусикихо. Худои бузург ин мусикихоро харом гуфта фармудааст:

ومن الناس من يشتري لهو الحديث ليضل الناس بغير علم و يتخذها هزوا، أولـئك لهم عذاب مبين.

   "Аз мардумон касе хаст ки мехаранд суханони лахв (яъне мусикихоро), то ки гумрох кунанд мардумро ба гайри илм ва рохи худоро тамасхур мекунанд. Барои ин гурух мардум азоби хоркунанда аст."

   Худои бузург навохтани мусикихоро инчунин шунидани ин мусикихоро харом гуфта хабар додааст, ки азобаш бисёр сахт аст.

   Бисёре аз олимон дар бораи шунидани мусикахо чунин гуфтаанд: "Бисёртар чизе, ки кувват медихад холатхои шайтониро ва шахвати инсонро барангехта мекунад, ин шунидани мусики аст. Шунидани он амали шайтони лаин буда дили шунавандаро торик мегардонад ва акли шунавандаро кам мегардонад ва чашми уро аз дидани хак кур гардонида уро дар гаму андух гирифтор мекунад.

   Хохари азиз! Агар ту ба шунидани мусикихою ба дидани мардхою занхои бегонаи урён дар филмхо ишку мухаббат бастаи, аз худо битарс ва аз ин бадбахти руй гардонда ба чои шунидани мусикихо, касетахое ки дар онхо овози Курони карим аношид ва даъвати ислом сабт шудааст, онхоро гуш кун, худо бароят ачру савоб медихад ва дилу рухатро шод мегардонад ва ин некбахтии ту аст дар дунё ва охират.

   Хохари мусалмон, албатта нафсу хохиши хар як инсон, хусусан хохиши шумо чавондухтарон барои шунидани чунин мусикихо ва барои дидани филмхои нораво ва барои дидани филмхои хиндию амрикои бисёртар мебошад. Шайтони лаин, ки душмани сахттарини инсон ба шумор меравад, шуморо дар доми фиреб андохта ба хар хел хилаю найранг мехохад, ки фарзанди мусалмонро аз дини ислом бароварда дар гумрохию чахолат бияндозад ва дар дили онхо шавки фасоду харомкориро зиёд кунад. Зиёда бар ин, душманони дини ислом, ки яхудиёну насрониён мебошанд, барои барбод додани ододбу ахлоки чамъияти мусалмонон ва барои вайрон кардани занхои мусалмон, филмхои бемаъниву пур аз фиску фучурро баровардаанд. Баъзе чавондухтаронро аз байни худи мусалмонон сармоягузори мекунанд, то дар байни мусалмонону худопарастон рафта ба хар хел либосхои гуногун, яъне ба хар хел моддахои гуногуни гайришариати ва ё бе хичоб ва ё бе руймол ва бо либоси остинкутох дар байни онхо бигарданд, то чавондухтарони боиффату мусалмон ба онхо пайрави намоянд, хичоби миллиро партоянд, либоси шариатиро аз бадан дур карда ба монанди занони гарб нимаурён бошанд ва ин бехаёгиро пешрафтаги ва тараккиёту маданият меноманд.

   Эй хохари мусалмон, бидон, ки бехичоб шудан ва ё бе руймолу нимаурён шудани занхои мусалмон, ин аз бузургтарин шамшеру аслихаи душманони дини ислом мебошад, бар зидди мусалмонону худопарастон.

   Хохари мусалмон, барои хаёти дурузаи хайвони, ки ба мисли зиндон аст, хаёти абадии охиратро фаромуш накун, аз азоби худо тарсида аз ин моддахои нав ба нави душманони дини ислом даст кашида чизе, ки худо бароят амр кардааст, ба хамон чиз побанд бош, ки он хичоб ва либосхои шариати мебошад, ки бадани занро аз назари бегонагон мепушонад. Зан вакте бе хичобу белибоси шариати бошад азоби худоро фаромуш карда ба ёрдам ва нишондоди шайтони лаин хаёти худ ва хаёти чандин занхои мусалмонро хам вайрон карда онхоро дар хатар мегузорад.

   Пайгамбари худо (с) гуфтаанд:

  "Дар шаби меъроч дузахро дидам, бисёре аз он мардуме, ки дар он чо ба азобхои гуногун гирифтор буданд, занхо буданд."

   Сабаб дар ин аст, ки зан вакте бехичоб ба гайри либоси шариати ороста шуд, дар у шарму хаё ва одобу ахлоки исломи намемонад, ба камтарин фиреби чавонони фосик фирефта шуда худро аз даст медихад. Барои лаззати чандрузаю чандсоатаи дуняви номуси худро мефурушад ва азоби човидонаи худоро барои худ ихтиёр мекунад. Сари падару бародарони худро байни чамъият поён месозад ва мавриди нафрати мардум карор мегирад. Номи поку беолоиши худро ба хотири нафсу шахвати кутохмуддат аз даст медихад ва то охири умр наметавонад аз захми забони мухолифонаш дар амон бошад. Ин як навъе аз азоби дуняви аст, ки азоби охират хеле бузургтар аз он аст.

 

   Хохару модари мехрубон! Бидон, ки ту дар чомеа ва дар байни мардуму дар оилаи худ ба мисли як мадрасае хасти, ки чандин инсонхо аз он мадраса дарси таълим мегиранд ва одобу ахлоки исломи меомузанд. Агар хичобу чодар ва шарму хаё либоси зебандаи ту бошад ва тарси худои бузург начотдихандаи ту бошад, албатта фарзандону духтарони ту ва хохарону бародарони ту аз ту дарси ибрат гирифта, бисёре аз онхо аз бешармию бехаёги ва аз бехичоби даст кашида тарси худоро пешаи хаёти худ месозанд ва аз рафтори шайтонию хайвони даст мекашанд.

 

 

 

НИДОИ ИФФАТ

 


بسم الله الرحمن الرحيم


   Ба неки ёд мекунам он худоеро, ки халк кардааст аз гуштпораи ночиз инсонро ва ато кардааст барояш фахми солимро ва дигар неъматхои бешуморро, то бишносад холики замину осмон ва чинну инсро ва гардондааст дар мобайни муъминон мухаббату дустиро ба неъмати ислом. Хамд мегуем уро ва талаби ёриву магфират ва хидоят мекунем аз у. Касеро, ки худо хидоят кунад, пас уро гумрохкунандае нест ва касеро ки гумрох кунад худо пас уро хидояткунандае нест. Шаходат медихем, ки нест  илохе  магар Аллохи таъоло, яккаву ягона ва  нест  шарике мар  уро  ва шаходат   медихем, ки Мухаммад (с) банда ва расули худо аст, дуою дуруд бар у бод, ки бехтарини расулон аст. Расуле, ки фиристодааст уро худо ба хайси рахмат бар оламиён ва у паёмбари охируззамон аст. Ва дуою дуруд бар хонадону хамсухбатони  Мухаммад (с) ва бар касоне, ки пайравии эшон мекунанд дар амалхои хайр то рузи киёмат.                                                                

 

   Ассалому алайкум ва рахматуллохи ва баракотуху, модарони азиз ва хохарони мехрубон!

   Худои бузург лозим гардондааст барои мардум шарму хаёро ва манъ  кардааст мардхоро аз нигох кардан ба суи занхои бегона ва занонро аз нигох кардан ба суи мардхои бегона. Фарз гардондааст  барои занхо хичобу чодарро, ки тамоми бадани занро пушида гардонад. Худои бузург дар Куръони карим хабар додааст:                                             

قل للمؤمنات يغضضن من أبصارهنّ و يحفظن فروجهنّ.

  "Бигу ба занхое, ки ба худо имон овардаанд, нигох накунанд ба суи чизе ки худо барояшон харом гардондааст, нигох доранд шармгоххои худро аз зинокорию харомкори."

   Худо барои занхо манъ кардааст нигох карданро ба суи мардони бегона, зеро сарчашмаи хамаи бадихову хамаи фасодхо ин аз нигох кардани мард ба суи зани бегона мебошад ва ё аз нигох кардани зан ба суи марди бегона мебошад.

   Пайгамбари худо (с) гуфтаанд:

   "Кадом марди худотарс ба суи зебогию хусни зан нигох кунад ва ё кадом зани худотарс ба суи зебогию хусни мард нигох кунад ва баъд аз он дар хол руи худро гардонад ва ё сари худро хам кунад, то дигарбора нигох накунад, худо барояш ибодату савоб хохад навишт."

   Ин гуфтахои худо ва расул бароямон гушрас мекунад, ки харом аст барои мардхо ва занхои бегона нигох кардан  ба суи хамдигар, зеро нигох аз зарар холи нест ва он аз тирхои шайтони лаин мебошад, ки бо он инсонхоро ба осони ба доми васвоси худ меафканад. Нигох кардан мисли захрест, ки инсонро ба халокат меандозад. Нигох кардан харом аст, магар дар холати зарурат, ба кадри зарурат, на ин ки вахтхои дарозу дакикахои зиёд нигох карда биистад ва бигуяд зарурат аст.

   Хохари азиз, аз худо тарсида пархез кун  аз он чизе, ки худо бароят манъ кардааст ва он нигох кардан мебошад ба суи мардхои бегона ва фаромуш набояд кард, ки ин нигох кардани ту на барои сохиби рух (шахси зиндаву чондор) дуруст мебошад ва на ба суи гайри сохиби рух, аз сурату телевизор ва гайра. Зеро худову расул манъ кардаанд нигох карданро ба суи номахрамон ва ин манъ дарбар мегирад инчунин нигох карданро ба суи суратхое, ки дар китобхо ва ё дар мачаллахою газетахо бошад. Ин хама барои фарзанди мусалмон харом аст ва аз ин хам бадтараш нигох кардан ба суи номахрамони нимаурён, ки дар телевизору синамо намоиш дода мешавад, зеро хамаи ин суратхою филмхои бефоидаю бемаъно ва холи аз шарму хаё барои фасод кардани чомеаи мусалмонон мебошад, на барои чизи дигар.

   Чашми инсон кушояндаи хамаи мусибатхою балохо мебошад барои инсон. Инсон вакте, ки ба суи номахрам нигох кунад ва ё ба суи телевизору синамо нигох кунад, бисёре аз холатхо мешавад, ки инсонро ба фикрхои бад бурда шояд уро дар шахвату фиску фасод андозад. Ин нигох кардан мисли як лаззати даруни сина мебошад ва хар чизе, ки дар он лаззат бошад, инсон кушиш мекунад, ки онро ба даст орад. Худи мову шумо дар ин замон бисёр аз чавондухтарону чавонписаронро мебинем, ки аз доираи ислом берун баромада мисли хайвон гаштаанд, на дар онхо шарм асту на хаё ва дар онхо осоре аз одобу ахлоки инсони дида намешавад, хатто ки падару модари худро хам итоат накарда аз паи хохишоти нафсашон мешаванд. Сабабгори асосии ин хама мусибатхо аз тамошои суратхою филмхои бемаъниву бехаё мебошад. Инсон харчиро бисёр бубинад ба он одат мекунад ва дар назараш одди метобад ва дар охир ба он таклид мекунад.

   Модари азиз ва хохари мехрубон, бароят пушида намонад, ки хар яки мову шумо дар киёмат барои фарзандонамон ва барои ахлу оилаамон ва барои наздиконамон дар назди худо чавоб хохем дод. Агар барои онхо таълими намозу руза ва дарси одобу ахлоки исломи омухта бошем, бароямон савоби бешумор хохад буд ва агар барояшон бенамозию берузаги ва бешармию бехаёгиро ва ё тамошои филмхои фахшу бемаъниро ичозат дода бошем, дар назди худо барои ин гуноххоямон чи чавоб хохем дод? Мо мегуем мусалмон хастем ва хар чизе, ки дини ислом гуфтааст кабул дорем, хол он, ки хохарону модарони мо хичобу чодар намегиранд ва ё дар назди телевизор филмхои бемаъноро бешармона тамошо карда хазорхо руи мардуми номахрамро мебинанд ва фиску фасодро мушохида мекунанд... Пас ояндаи онхо ба чи анчом хохад ёфт ва мо дар мукобили ин хама бемасъулияти чигуна худро мусалмон мешуморем?

 

 

 

Ничто не вечно в этом мире.
Мы все когда-нибудь умрём.
Смерть неожиданна, как в тире.
Мы все надеемся и ждём.
Пока живём, пока страдаем,
пока молитвенно скорбим,
Мы смерть с надеждой ожидаем
К себе, но не к своим родным.
Здесь новый день, как испытание.
А за чертой уже их нет.
Оставим лишь воспоминания
мы близким в череде сует.
Боль нас встречает при рождении.
При жизни - боль душевных ран.
За боль при смерти, утешение -
та пустота, что ждёт нас там...
Что ждёт нас там, никто не знает.
Но есть душа. И есть любовь.
Она лишь тело поменяет.
И в юном возродится вновь!!!

Тифлию домони модар худ бихиште
будааст, 

Чун ба пои худ равон гаштем саргардон шудем.

  Ба кариби дар Кургонтеппа як вокеаи мудхиши гушношунидани шуда буд. Чавони хаждахсолае, ба хонаи як шахси наздикаш даромада мехохад пулхояшро бидуздад. Писарчаи сохиби хона каме нотоб шуда ба мактаб нарафта буд. Ва чавон писаракро азоб дода мекушад. Бад духтари дуюми хонадон аз назди падару модар ки дар бозор кор мекарданд ба хона меояд то хурок хурда мактаб равад. У низ ба дасти котил меафтад ва у низ курбони мешавад. Насибу такдир духтари калони 15 солаи ин хонаро низ хамон соат ба он чо хозир мекунад ки у низ ба дасти ин вахши афтода, дами корд мешавад.Хонандаи азиз, худ фикр кун, холи он модари зоре ки омада хонаи пур аз хуну тифлакони реш реш мебинад..Ох, одам то ин дарача мудхишу берахм мешудааст. Вой бар он модари бечораи дилреш...Ман сухане наметонам ба тасалои ин модар пайдо кунам..Дар як руз се тобут, се чигарбанд. Хама буду набуди хаети уро зери хок бурданд. Ба худ ахд кардам, ки ба Ватан ки баргаштам пеши он модари зор мераваму ба огушаш мегирам.Хеч тасавур карда наметавонам, холи зори он модарро...Эй, Худованди Карим, ба ин модар сабри чамил ато кун!

Аз хама сухани эебо Аллох аст,аз хама мусикии форам Азон аст,аз хама машки шифобахш Намоз аст,аз хама китоби мукаддас Куръон аст,аз хама шахси хуб мусалмон аст.ИДИ КУРБОН МУБОРАК!!! Ба шумо хушихои зиндагиро хохонем

хоксори кард модар пеши даргохи худо
бандавори кард модар пеши даргохи худо
чун ниёзаш чоннисори буд аз рузи азал
чоннисори кард модар пеши даргохи худо
 
дар сари хирман нишасту аз сари олам гузашт
сарсупори кард модар пеши даргохи худо
хар нафас хак гуфту хакро бар кафи хакдор дод
хакгузори кард модар пеши даргохи худо
 
сад чахон умеди чонпарвардро бар хок бурд
бурбори кард модар пеши даргохи худо
дуст буду дуст омад дуст монду дуст рафт
дустдори кард модар пеши даргохи худо

  ЧАННАТ, КИ РИЗОИ МО ДАР ОН АСТ,
            ДАР ЗЕРИ КУДУМИ МОДАРОН АСТ.
МОДАР он сарчашмаи чушони хаётест,ки хастии моро аз файзи худ шодоб мегардонад.МОДАР-сарчашмаи мехру мухаббат,шавкати беканор, нури хар як хонадон аст..
 МОДАР!-туи он мохи дурахшоне,ки бо нури мехрборат шабхои тираю торики моро равшан месози.
 МОДАР!-ту офтоби дар зиндаги,ки моро гармию рушнои мебахши.
 МОДАР!-зиндаги аз ту огоз мешавад ва дунё аз буйи мукаддаси ту атрогин аст.
 МОДАР!-бонуи хар як хонадону хуснбахши замину нусратбахши тамоми рухи инсон хасти.
 МОДАР!-сафедии муи сарат барои фарзандонат рохи сафеди зиндагист.
 МОДАР!-нафаси ту насимест,ки оромишро дар чону тани мо чори мекунад.
 МОДАР!-чехраи нуронии ту барои мо азизу мукаддас аст.
 МОДАР!-дасти навозишгари ту таскинбахши мо дар лахзахои душвории зиндаги аст.
 МОДАРЧОН хар як тори муятро мепарастам,зеро муи чун шаб сиёху руи чун сапедат барои ба камол расидани чигарбандонат сапед гаштаву дар рухсорахои гули садбаргат ожангхо падид омадаанд.Тамоми умр бахри пешравию саодатмандии рузгори фарзандонат кушиш кардаи ва  ба зиндагии мо шукуху шахомат бахшидаи.
         
             САЧДА ОРАМ ПЕШИ ПОЯТ,МОДАРАМ,
             САДКАИ ХАР ТОРИ МУЯТ,МОДАР.
МОДАР!-ту сачдагох ва офтоби дурахшоне хасти дар хаёти мо фарзандонат,пас дуоямон кун,МОДАР, ки бихишт зери кудуми МОДАРОН аст.
          
              ЯКЕ СИМУ ЗАРУ ГАВХАР БИХОХАД,
              ЯКЕ САД АХТАРИ ДУНЁ БИХОХАД.
              ДИЛИ МАН АЗ ХАМА КОЛОИ КИММАТ,
              ДУОИ ХАЙРИ МОДАРРО БИХОХАД.