Бір қарағанда қарапайым ғана толғаныс, ал үңіліп қарасаң, үлкен өмірлік толғаныс, тұнып тұрған философия! Маған ұнады!

Кемпірқосақтың үстіне отырам деген оймен аяғым жеткен жерге дейін жүгіріп, ақыры жете алмай жылаған кез менде де болған. ))) Балалық шақта қиялымыз шексіз де шетсіз болады ғой. Бағындырмас белес, алмас асу болмайтындай болып көрінеді. Ес біліп, есейе келе өмірде бәрі де біз ойлағандай бола бермейтініне көзіміз жете бастайды. Кейде өмірде бәрі біз ойлағандай бола бермейтіндігі сол бала кезіміздегідей шексіз қиялдап, армандап және сол арманның орындаларына деген сенімнің жетіспеуі көп кері әсерін тигізе ме деген ойға кетемін. Себебі алысты жақын етер құралдардың пайда болуы, адамды айға шығару да, бүкіл ғаламды үйдің төрінен орын алатын төрт бұрышты теледидарға сыйдыра білу де ең алдымен адамның шексіз қиялынан туындап, сол қиялға сеніп, әрекет етуінен іске асқан жоқ па?! "Бәрінің алдында жеті түсті жол тұрады. Қызылынан бастап, күлгініне шейін – бәрімен жүріп өту – өмір заңдылығы. Ал қайсы жолда ұзақ жүру – өзіңнің қолыңда". Ендеше бізге асқақ арманның орындалатынына сөзсіз сенетін, сенімді ақтай білетін әрекет етер жолда жүре білуге нәсіп етсін!

Расында... "өмір жолың да күнәң бір жуылып - шайылып өткенде ғана аңғарылмақ". КЕРЕМЕТ!